“แต่สำหรับฉันมันเป็นเรื่องใหญ่มากค่ะ” พลอยพัดชาพูดแทรกขึ้นทันที ฝ่ายนั้นจึงเถียงกลับมาว่า
“เรื่องใหญ่สิยะก็แกน่ะขายของปลอม”
“หมิ่นประมาทข้อหาแรกค่ะคุณตำรวจ” พลอยพัดชายิ้มหวานพลางยกมือขึ้นกอดอกแล้วนั่งไขว่ห้าง
“นี่แก! ฉันไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายไปถึงขึ้นโรงขึ้นศาลหรอกนะ ฉันบอกแล้วไงว่าแค่แกจ่ายเงินคืนฉันมาแล้วแกก็รับแหวนของแกคืนไป แค่นั้นก็จบแล้ว จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไม ฉันน่ะไม่มีเวลา...”
“คุณตำรวจขา ข่มขู่กรรโชกทรัพย์อีกข้อหาค่ะ” พลอยพัดชายืดตัวไปด้านหน้าเล็กน้อยตอนแจ้งข้อหา
“นี่แกไม่ได้ฟังฉันเลยรึไง ฉันบอกแล้วไงว่าไม่อยากให้เรื่องถึงโรงถึงศาล เวลาฉันเป็นเงินเป็นทอง ทำไมฉันต้องมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระพรรค์นี้ด้วย”
“แต่สำหรับฉันเนี่ย การฟ้องร้องใครบางคนแล้วเรียกเงินค่าเสียหาย มันก็เป็นเงินเป็นทองได้เหมือนกันค่ะ”
พลอยพัดชาลอยหน้าลอยตาตอบ และด้วยท่วงท่าราวกับนางพญาทั้งยังมีรอยยิ
