พลันนั้น ภาพเหตุการณ์เก่า ๆ ที่ธามทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจก็ผุดขึ้นมาในหัวภาพแล้วภาพเล่า ใบหน้าเย็นชากับสายตาที่แสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังว่ารำคาญเธอนั้น เธอจำได้ติดตาเสียยิ่งกว่ารอยยิ้มของเขาวันนี้เสียอีก
คิดได้ดังนั้น พลอยพัดชาก็ตัดสินใจได้ทันที หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. ออก รอสายไม่นานนักปลายสายก็กดรับ เธอจึงพูดลงไปเสียงแผ่ว
“จูน พี่วานเอากระเป๋าของพี่มาให้ที่โรงแรมหน่อยสิ พี่จะรอตรงประตูทางออกไปอาคารจอดรถของชั้นหนึ่งนะ”
หลังจากวางสายแล้วพลอยพัดชาก็เดินไปรอตรงจุดนั้น เพราะหากเธอเดินออกไปที่ร้านพัดชา เจมส์เพื่อเอากระเป๋าด้วยตัวเองแล้วธามกำลังยืนมองอยู่จากห้องทำงานบนชั้นสาม เขาอาจเห็นเธอได้
พลอยพัดชารอไม่ถึงสิบนาที ลูกน้องก็นำกระเป๋าสะพายมาให้ หญิงสาวเอ่ยขอบคุณก่อนจะหยิบกุญแจรถออกมาแล้วเดินไปยังรถของตัวเอง จากนั้นก็ขับออกจากโรงแรมไปทันที
ธามดูนาฬิกาแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น ผ่านไปครึ่งชั่ว
