“พี่ก็มองให้พลอยสิ พลอยกินอยู่นี่นา”
พลอยพัดชาตักเฉาก๊วยเข้าปากแล้วหันไปมองมือของเขาที่โอบบ่าเธออยู่ จากนั้นหญิงสาวก็เงยหน้ามองเขาแล้วไหวไหล่ข้างนั้นไปมา
“พี่จะมาโอบไหล่พลอยทำไม ร้อนจะตาย เหนียวเนื้อเหนียวตัวไปหมดแล้วเนี่ย”
ได้ยินอย่างนั้นเขาจึงเอามือลงอย่างอ้อยอิ่ง เพราะช่วงนี้เขาไม่อยากขัดใจเธอเท่าไรนัก จากนั้นก็ถามเธอว่า
“อยากกลับบ้านยัง นี่เราเดินกันมาชั่วโมงครึ่งแล้วนะ เบิร์นไปได้หลายแคลเลอรีเลยนะเนี่ย”
“กลับก็ดีค่ะ พลอยรู้สึกอิ่มแล้วเหมือนกัน”
เขาได้แต่เลิกคิ้วขึ้นด้วยความตกใจ เดินกันมาชั่วโมงกว่าเขาเห็นเธอกินไม่หยุดปาก แต่หญิงสาวกลับเพิ่งรู้สึกอิ่ม ขณะที่เขานั้นยอมแพ้ตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงแรกแล้ว
“โอเค งั้นข้ามถนนไปที่จอดรถกันเถอะ” พูดจบเขาก็ถือวิสาสะจับมือเธอข้ามถนนทันที เพราะไม่ไว้ใจให้เธอข้ามเองเนื่องจากเห็นว่าในมือของหญิงสาวยังถือแก้วเฉาก๊วยนั้นอยู่
หลังจากนั่งรถออกมาจากเยา
