พลอยพัดชายังคงรอยยิ้มไว้อย่างนั้นพลางผงกศีรษะทักทายคนที่หันมามองหลายคน และเธอจำได้ว่าคนเหล่านั้นเป็นลูกค้าร้านพัดชา เจมส์ ที่ทำอย่างนี้ นั่นก็เพราะทางหนึ่งเพื่อมิตรภาพทางการค้าที่ทำให้ลูกค้าประทับใจว่าตนยังคงจดจำลูกค้าทุกคนได้เสมอ และอีกทางหนึ่งก็เพื่อเกทับคู่อริตรงหน้าด้วยว่าการที่เธอมายืนอยู่ที่นี่ ณ เวลานี้เธอมาเพราะความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับเจ้าของงานจริง ๆ ไม่ได้มาแล้วเดินตามหลังบิดาของตนต้อย ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายพาไปแนะนำให้คนอื่นรู้จักเหมือนใครบางคน
“แกนี่มันหน้าหนาจริง ๆ” กนกลดาแทบกัดฟันพูด
“หนาแล้วไง ก็ฉันสวย ไม่งั้นคงไม่ทำให้ใครบางคนมองตามตลอดเวลาได้หรอก” พูดจบพลอยพัดชาก็ช้อนตามองธามที่ยืนอยู่ในกลุ่มของนักธุรกิจกลุ่มหนึ่ง และกำลังมองมาทางตนพอดี เธอยักคิ้วให้เขาทีหนึ่ง เห็นเขาอมยิ้มเล็กน้อยจึงหันกลับมามองผู้หญิงตรงหน้าแล้วพูดว่า
“Born to be กับ wanna be น่ะมันต่างกันนะจ๊ะ ยายสนิม!”
