หลังจากบอกลานักสืบคนนั้น เมเบลก็เดินกลับมาที่รถ ซึ่งมีแต่รถจริงๆ แต่ไม่มีเขา ร่างบางยืนงุนงงได้ไม่นาน เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
(ครับ คุณหนู)
“นายอยู่ไหนเนี่ย”
เสียงตะกุกตะกักจากปลายสายทำให้คิ้วของหล่อนผูกกันเป็นปม ไม่ทันไรเสียงต้อนรับหน้าประตูจากร้านสะดวกซื้อก็ดังขึ้นแทนคำตอบ
(ใจคอคุณจะไม่ให้ผมได้กินน้ำบ้างรึไง)
หญิงสาวเกือบจะหลุดขำให้กับเสียงอิดโอดคล้ายงอแงแบบเด็กๆของเขา แต่กลับต้องข่มไว้และสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ
“มานี่”
(ครับ?)
“บอกให้มานี่ ฉันจะเลี้ยงกาแฟ”
จากนั้นจึงตัดสายทิ้งไม่รอให้ปลายสายได้มีโอกาสพูดต่อ เธอหมุนตัวเดินกลับไปยังร้านกาแฟร้านเดิม หลังเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าสะพายเรียบร้อย ไม่ทันเห็นร่างสูงที่เดินถือน้ำขวดเดียวในมือออกมา เขาชะลอเท้าทันทีที่เห็นหล่อน และหล่อนเองก็หันกลับมาทันทีที่เห็นเขา ซึ่งสีหน้าตอนนั้นช่างน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน หล่อนกำลังร้อนจากแสงแดดสาดส่อง
