หลังเสร็จสิ้นภารกิจ ขากลับ บรรยากาศในรถ ไม่ต่างเลยกับสงครามเย็น อยู่ดีๆ อีคอนก็เงียบไปอย่างไร้มูลเหตุ ไม่มีการชำเลืองลอบมองผ่านกระจก หรือใช้ถ้อยคำวาจาเชือดเฉือนเมเบลเหมือนเช่นแต่ก่อน เขานั่งนิ่งราวกับไม่ได้อยู่ตรงนี้ ทั้งที่รถก็เคลื่อนตัวไปตามปกติ
และยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำเธออึดอัด ไม่กล้าหายใจแรงเพราะมันเงียบเกิน
ว่าแต่เรื่องอะไรจะต้องมาทนอึดอัด ทั้งที่นี่ก็รถของเธอ เงินจ้างเขาก็เงินพ่อของเธอ
“เปิดเพลงสิ ฉันไม่ชอบความเงียบ”
เมเบลชำเลืองมอง แต่จังหวะพูดหันไปทางอื่น
“.........”
ทว่าเขายังคงเงียบ แต่กลับยื่นมือไปกดปุ่มเปิดเพลงให้ และเพลงนั้นก็เป็นเพลงที่เธอไม่ชื่นชอบเอาเสียเลย
“เปลี่ยนเพลงให้หน่อยสิ”
คราวนี้เขาชักสีหน้า ชำเลืองมองผ่านกระจกหลังมายังเธอ แววตาคมกริบทำหญิงสาวร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก
คราวนี้เขาไม่ทำตาม ขับรถไปอย่างหน้าตาเฉย เธอจึงเอื้อมมือไปจิ้มมันเอง เปลี่ยนเป็นเพลงที
