ตอนที่ 82
แสงไฟในห้องจัดเลี้ยงค่อย ๆ มืดลง
เหลือเพียงแสงจากหลอดไฟเหนือเวที
ที่ยังส่องแผ่วเบา ผู้คนทยอยกลับกันไปเกือบหมด
เหลือเพียงโต๊ะเก้าอี้ที่ยังไม่ถูกเก็บ
กับชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งพิงเก้าอี้ยาว
อยู่มุมห้อง — คนิน
แก้วไวน์ในมือเขาเหลือเพียงครึ่ง
แสงไฟสะท้อนกับของเหลวสีแดงเข้มในแก้ว
สั่นไหวตามจังหวะมือที่เริ่มหมดแรง
กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางในอากาศ
แต่แรงพอจะทำให้บรรยากาศรอบตัวเขาอึมครึม
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นจากทางเดิน —
พาย วิ่งเข้ามา หอบเบา ๆ
ก่อนหยุดยืนตรงหน้าเขา
>“คุณคนิน... ขอโทษนะคะ..
พายมาช้าไปหน่อย งานมันยืด—”
คนินเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แววตาแดงเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์และ... ความรู้สึกที่กลั่นอยู่ในใจ
เขายิ้มจาง ๆ แต่รอยยิ้มนั้นปวดลึกจนพายใจหาย
>“ไม่เป็นไรครับ... ผมเข้าใจดี”
เสียงหัวเราะในลำคอของคนินเบา แต่เจ็บแปลบ
>“ผมคง..ชินกับการที่...อึก..ผม...
