ตอนที่ 76 — “เงียบงันกลางโต๊ะอาหาร”

991 Words

ตอนที่ 76 — “เงียบงันกลางโต๊ะอาหาร” ระหว่างทางเดินในร่มไม้ไปยังโรงอาหารคณะ แสงแดดส่องลอดใบไม้ลงมากระทบพื้น พายก้มมองโทรศัพท์ในมือ ก่อนจะกดโทรออก >“ฮัลโหล...ไทน์ อยู่ไหนตอนนี้” >“อยู่คณะครับ มีอะไรเหรอพี่..?” >“ออกมากินข้าวด้วยกันสิ ... พี่กับคุณคนินอยู่แถวนี้พอดี” เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ไทน์จะตอบกลับสั้น ๆ >“ครับ เดี๋ยวผมไป” ไม่นาน ทั้งสามคนก็เจอกันที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร โต๊ะริมกระจกที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงช้อนกระทบจานดังเบา ๆ พายยิ้มให้ไทน์อย่างอ่อนโยน แต่ไทน์เพียงพยักหน้ารับ เขาแทบไม่มองคนินเลยด้วยซ้ำ ราวกับไม่อยากยอมรับการมีอยู่ของอีกฝ่าย คนินกลับเลือกยิ้มตอบบาง ๆ รอยยิ้มที่ไม่เย็นชา แต่ก็ไม่อ่อนแอ — เป็นรอยยิ้มของคนที่เข้าใจว่า ความไว้ใจต้องใช้เวลา พายพยายามรักษาบรรยากาศให้ไม่อึดอัด เธอตักข้าวให้ไทน์ พลางเอ่ยเบา ๆ >“ช่วงนี้เรียนหนักไหมไทน์ พี่โทรหาไม่ค่อยรับเลย” >“ก็...พอไหวครับ” น้ำเสียงของไทน์สั้นและแข็ง เขาไม่ได้มองหน้าพายด้วยซ้ำ ความเงียบคลุมโต๊ะอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่ไทน์จะวางช้อนลง แล้วเอ่ยขึ้นโดยไม่มองใคร >“ผมได้ยินมาว่า...จะมีนักวิจัยจากญี่ปุ่น มาร่วมงานที่คณะใช่ไหมครับ” เสียงของเขานิ่งแต่แฝงแรงกดดัน >“และหนึ่งในทีมนั้น...คือนาริตะ” พายชะงัก เงยหน้าขึ้นช้า ๆ มือเธอที่ถือช้อนสั่นเล็กน้อย >“อืม...” เธอตอบเบา ๆ แทบไม่เป็นเสียง ไทน์มองพี่สาวตรง ๆ ครั้งแรก ในแววตามีทั้งความไม่เข้าใจ ความหวง และความกลัว >“แล้วพี่มีส่วนร่วมในโครงการนี้ด้วยไหม..?” >“...อืม” พายตอบแผ่ว ราวกับทุกคำต้องใช้แรงใจมหาศาล เธอหันไปมองคนิน ชายหนุ่มนั่งนิ่ง สีหน้าเรียบ แต่กรามที่ขบแน่นจนเห็นได้ชัด แววตาเขานิ่งลึก เหมือนพยายามกลืนบางอย่างไว้ในอก >“งั้นแปลว่า...พี่ก็จะต้องเจอเขาอีกใช่ไหม..?” ไทน์ถาม น้ำเสียงเริ่มสั่น พายไม่ตอบ เธอเพียงหลุบตาลง ความเงียบในโต๊ะนั้นหนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก หลังจากกินข้าวกันเงียบ ๆ ไทน์ลุกออกไปก่อน ทิ้งเพียงคำว่า >“ผมไม่รู้ว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่... แต่ผมไม่อยากเห็นพี่เจ็บอีก.. ตัวพี่เอง..ก็ระวังใจตัวเองบ้างก็แล้วกัน..” พายมองตามน้องชายที่เดินจากไป เธอรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบช้า ๆ คนินยังคงจ้องมองพายนิ่งเงียบ พายเงยหน้ามองเขา แววตาสั่นไหว >“บางครั้งอดีตมันก็เหมือนเงา...ที่ตามมาทุกที่ ไม่ว่าเราจะเดินไปไกลแค่ไหนก็ตาม” คนินสบตาเธอนิ่ง >“งั้นก็ปล่อยให้ผม.. เป็นแสงที่ช่วยทำให้เงานั้นจางลง...ได้ไหมครับ” __ ตอนที่ 77 — “คำถามที่ไม่กล้าถาม” บนถนนยามเย็น เสียงเครื่องยนต์แผ่วเบาเคล้ากับเสียงลมหวิว ภายในรถเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง พายนั่งมองถนนด้านหน้า สายตาเลื่อนผ่านทิวไม้ที่ลู่ลมไปเรื่อย ๆ เธอรู้สึกถึงความอึดอัดของอีกคนที่นั่งข้าง ๆ — คนินไม่พูด ไม่มอง ไม่แม้แต่จะเปิดเพลงอย่างที่เคย บรรยากาศภายในรถเย็นเยียบ ทั้งที่แสงอาทิตย์ยามเย็นยังอบอุ่นอยู่ข้างนอก เมื่อรถจอดหน้าบ้าน พายหันมามองเขา เอ่ยเบา ๆ ด้วยเสียงแผ่ว >“คุณคนิน...เป็นอะไรไปคะ ทำไมดูเงียบไป” เขายังไม่ตอบ เพียงมองตรงไปข้างหน้า เหมือนกำลังกลืนบางอย่างไว้ในอก พายจึงแตะมือเขาเบา ๆ >“พาย..ทำอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ…?” เพียงเท่านั้น คนินก็ระเบิดออกมาราวกับเก็บกลั้นไว้นาน >“พายรู้เรื่องนาริตะจะมาร่วมวิจัยตั้งแต่เมื่อไหร่! ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องเลย.. ทำไมคุณไม่บอกผม.?!” น้ำเสียงเขาไม่ดัง แต่สั่นและขาดห้วง มันคือความโกรธที่ปนความกลัว ความไม่มั่นใจที่แฝงอยู่ใต้คำถามนั้น >“หรือว่า...คุณเห็นผมเป็นแค่ตัวคั่นเวลา...? หรือจริง ๆ แล้ว คุณยังอยากกลับไปหามันอีก?” คำพูดสุดท้ายทำให้พายชะงัก แววตาเธอสั่นไหว น้ำตาคลอหน่วย เธอกลั้นเสียงสะอื้นในอก แต่เสียงก็สั่นพร่าจนแทบฟังไม่ออก >“คุณคนิน...พายก็เพิ่งรู้... จากอีเมลตอนเที่ยงนี้เองนะคะ... แล้วพายก็ไม่มีทางกลับไปหานาริตะอีก ถ้าพายจะกลับไป...พายคงทำไปนานแล้ว” น้ำตาไหลรินบนแก้มขาว เธอพูดด้วยเสียงที่สั่นแต่มั่นคง “อย่าคิดว่าพายไม่รู้..ว่าคุณรู้สึกยังไง... แต่เรื่องในอดีต มันไม่ใช่สิ่งที่พายอยากเลือก” คนินกำมือแน่น เขาหลับตา สูดลมหายใจลึก เหมือนพยายามกลืนคำขอโทษที่ยังพูดไม่ออก แววตาเขาเต็มไปด้วยความกลัว — กลัวจะเสียเธอไป เพราะเทอมนี้ เขาจะหมดสัญญาอาจารย์พิเศษ และไม่รู้ว่า จะยังได้อยู่ในวงโคจรเดียวกับเธออีกไหม >“ผมขอโทษ...” เขาเอ่ยแผ่ว >“ผมแค่...กลัว กลัวว่าคุณจะหวั่นไหว กลัวว่าจะกลับไปหาใครคนนั้น.. เพราะผมเองก็ไม่มีสิทธิ์จะรั้งคุณไว้เลย” พายมองเขา น้ำตายังรินไม่ขาด เธอส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงอ่อน “สิทธิ์ของคุณคนิน...คือสิ่งที่พายให้เอง ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องขอ พายอยู่ตรงนี้...เพราะพายเลือกแล้ว” ไม่มีคำพูดใดต่อจากนั้น มีเพียงความเงียบงัน... ที่รู้สึกถึงความอ่อนโยนกว่าคำใดๆ ในโลก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more