ตอนที่ 40-ค่ำคืนแรกในญี่ปุ่น

981 Words

ตอนที่ 40-ค่ำคืนแรกในญี่ปุ่น — ห้องพักกลางหิมะ ภายนอกหน้าต่าง หิมะยังคงโปรยลงมาอย่างช้า ๆ เสียงลมพัดเบา ๆ แทรกผ่านรอยขอบกระจก ไฟในห้องพักสว่างเพียงครึ่งเดียว — พอให้เห็นแสงนวลตกกระทบโต๊ะเตี้ยกลางห้อง และถ้วยชาที่วางทิ้งไว้จนเย็น พายนอนตะแคงอยู่บนเตียง ฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้นชัดกว่าทุกคืน เธอพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วลุกขึ้นจากเตียง เธอสวมเสื้อคลุมบาง ๆ เดินออกจากห้องนอน ในโถงกลางเงียบสงัด มีเพียงแสงไฟส้มจากโคมกระดาษ คนินกำลังนั่งอยู่ตรงระเบียงเล็ก ๆ นอกบานกระจก ในมือเขามีแก้วชาอุ่น ๆ และโทรศัพท์ที่วางคว่ำไว้ข้างตัว เขามองหิมะตกอย่างเงียบงัน ราวกับกำลังคุยกับความคิดของตัวเอง พายชะงักอยู่ที่ขอบประตู มองภาพนั้นด้วยหัวใจอุ่นขึ้นอย่างประหลาด เธอกำลังจะเดินกลับ แต่เสียงของเขาก็ดังขึ้นก่อน >“ยังไม่นอนเหรอครับ... คุณพาย” น้ำเสียงนั้นเรียบ นุ่ม และอ่อนโยน เกินกว่าจะทำเป็นไม่รู้สึกอะไร พายยิ้มบาง ๆ >“นอนไม่หลับค่ะ มันหนาว... แล้วก็ตื่นเต้นเรื่องพรุ่งนี้” คนินหันมามอง ดวงตาใต้แว่นสะท้อนแสงไฟในห้อง เขายกมือเคาะเก้าอี้ข้างตัวเบา ๆ >“มานั่งสิครับ อากาศดีนะ ... ถึงจะหนาวไปหน่อยก็เถอะ” พายลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งข้าง ๆ กลิ่นชาอุ่น ๆ ลอยคลุ้งปนกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเธอ ความใกล้ชิดเพียงแค่นั้น ก็ทำให้หัวใจทั้งคู่เต้นไม่เป็นจังหวะ >“ขอบคุณที่มานะครับ” >“คะ?” >“ที่มาทริปนี้ด้วยกัน...” >“อ๋อ... ก็หน้าที่ค่ะ” พายตอบเสียงเบา พลางหลบสายตา คนินหัวเราะในลำคอเบา ๆ >“ผมรู้ครับ แต่ผมก็ยังดีใจอยู่ดีที่ได้มา... กับคุณ” พายเงียบ — ไม่ใช่เพราะไม่มีคำตอบ แต่เพราะหัวใจเธอกำลังสั่น เธอรู้ดีว่าไม่ควรปล่อยให้ความรู้สึกนี้เติบโต แต่ในความเงียบของเมืองหิมะ กับรอยยิ้มของคนตรงหน้า มันยากเหลือเกินที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย ลมหายใจอุ่นของทั้งคู่ ลอยปะทะกันกลางอากาศหนาว พายกมือขึ้นถูแขนตัวเองเบา ๆ คนินหันไปเห็นทันที >“หนาวเหรอครับ” เขาเอื้อมหยิบผ้าพันคอจากข้างตัว คลี่ออกอย่างเบามือ ก่อนจะค่อย ๆ พันรอบคอของพาย เธอชะงัก แต่ก็ไม่ได้ห้าม กลิ่นหอมจากผ้าพันคอ และสัมผัสปลายนิ้วของคนินที่เฉียดผิวเธอเบา ๆ ทำให้หัวใจพายเต้นแรงจนแทบกลบเสียงหิมะ >“ดีขึ้นไหมครับ” >“คะ... ค่ะ ขอบคุณค่ะ” คนินยิ้มจาง ๆ พลางมองเธอ — นิ่งนาน จนพายต้องหลบสายตา >“คุณพาย...” เสียงเรียกนั้นเบาราวกับกลัวลมหายใจ จะทำให้ภาพตรงหน้าเลือนหาย >“คะ?” >“ผมแค่จะบอกว่า... ผมดีใจที่ได้รู้จักคุณ” พายก้มหน้าลง รอยยิ้มบางแตะมุมปาก เธอไม่พูดอะไรต่อ มีเพียงความเงียบที่อบอุ่นกว่าผ้าพันคอผืนนั้น _____ ตอนที่ 41-เช้าวันถัดมา – โรงแรม เมืองซัปโปโร ประเทศญี่ปุ่น เสียงลมหนาวจากภายนอกพัดลอดผ่านผ้าม่าน เข้ามาเบา ๆ อุณหภูมิเพียงไม่กี่องศาเซลเซียส ทำให้ไออุ่นในห้องโถงของโรงแรม กลายเป็นที่หลบหนาวที่แสนสงบ คนินในชุดสูทเรียบเฉียบ ยืนอยู่หน้าโซฟากลางห้อง เขาก้มดูนาฬิกาข้อมือเป็นรอบที่สาม — 08.45 น. แล้ว แต่พายยังไม่ออกมาจากห้องนอน -“คุณพาย... ยังไม่ออกมาอีกเหรอเนี่ย” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยกมือเคาะประตูเบา ๆ สองครั้ง ยังไม่มีเสียงตอบกลับ เขาเอียงศีรษะ ฟังเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วกำลังจะเรียกอีกครั้ง — ประตูกลับค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ ร่างของพายปรากฏตรงหน้าในชุดสูทสีครีมอ่อน ผมถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อย แต่ใบหน้าเธอกลับซีดเผือด แก้มขึ้นสีแดงเรื่อจาง ๆ ราวกับคนมีไข้ >“อาจารย์คนิน... ขอโทษนะคะ ที่ให้รอนาน” เสียงเธอแผ่วเบาแทบกลืนไปกับลมหายใจ คนินขมวดคิ้วทันที ดวงตาคมกวาดมองตั้งแต่ ศีรษะจรดปลายเท้า — ไม่ต้องใช้เวลาเดานาน เขาก็รู้ว่าอาจารย์สาวตรงหน้ากำลังฝืนยืนอยู่ >“คุณพาย... ไม่สบายหรือเปล่าครับ? หน้าซีดมากเลย” พายพยายามยกยิ้มบาง ๆ >“นิดหน่อยค่ะ คงเพราะอากาศหนาวไปหน่อย แต่ไม่เป็นไรนะคะ ยังไหวอยู่” เธอก้าวออกจากประตู เหมือนไม่อยากให้เขาเป็นห่วง พลางคว้ากระเป๋าเอกสารขึ้นมาถือไว้ในมือ >“เรารีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเข้าสัมมนาสาย” คนินก้าวเข้ามาใกล้โดยไม่พูดอะไร มือเขาเอื้อมไปแตะหลังมือของพาย — อุณหภูมิที่สัมผัสได้ทำให้หัวใจเขากระตุกทันที >“คุณพาย ตัวร้อนนะครับ” >“พะ..พายไม่เป็นไรค่ะ แค่ตัวร้อนนิดเดียว...” คนินสูดหายใจลึก ควบคุมน้ำเสียงให้เรียบที่สุด “งั้นอย่างน้อยขอผมถือของให้ ...แล้วถ้ามีอาการไม่ดีขึ้นระหว่างสัมมนา ต้องบอกผมทันทีนะครับ” พายสบตาเขาอยู่ครู่หนึ่ง — แววตาความเป็นห่วงในดวงตาคนิน ทำให้หัวใจเธอสั่นขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด เธอพยักหน้าเบา ๆ >“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” คนินรับกระเป๋าจากมือเธอ ก่อนจะเดินนำไปที่ประตูอย่างสุภาพ แต่สายตายังคงหันกลับมามองอยู่เรื่อย ๆ ในใจเขารู้ดีว่า... วันนี้ เขาอาจต้องดูแลพายมากกว่าที่คิดไว้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more