ตอนที่ 31— ห้องพักอาจารย์ คณะวิศวกรรมศาสตร์ (บ่ายแก่ ๆ)

1184 Words

ตอนที่ 31— ห้องพักอาจารย์ คณะวิศวกรรมศาสตร์ (บ่ายแก่ ๆ) เสียงแป้นพิมพ์เบา ๆ ดังต่อเนื่อง อยู่ภายในห้องที่มีแสงแดดอ่อนลอดผ่านผ้าม่าน กลิ่นกาแฟอุ่นยังลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ พายกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ สายตาจับจ้องที่อีเมลฉบับหนึ่งจากฝ่าย วิเทศสัมพันธ์ของมหาวิทยาลัย หัวข้อข้อความขึ้นว่า — “ขอเชิญอาจารย์พายณรีย์ และอาจารย์คนิน เข้าร่วมโครงการสัมมนาแลกเปลี่ยนอาจารย์ ณ ประเทศญี่ปุ่น” ปลายนิ้วพายค้างอยู่บนเมาส์ครู่หนึ่ง แววตาเธอสั่นไหวเล็กน้อย ภาพญี่ปุ่นในความทรงจำเมื่อไม่นานนี้ ย้อนกลับมา — เสียงหัวเราะของไทน์ เส้นทางหิมะ และรอยยิ้มอบอุ่นของน้องชาย เธอถอนหายใจแผ่ว ๆ เหมือนพยายามกลบความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ เสียงเคาะประตู ก๊อก ๆ ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด พายเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเห็นร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด กับเสื้อสูทสีเข้มยืนอยู่ตรงประตู >“อาจารย์คนิน” เขายิ้มบาง ๆ ตามสไตล์ของคนสุขุม แต่แฝงความอบอุ่นในแววตา >“ผมขอรบกวนเวลานิดหนึ่งนะครับ อาจารย์พาย… ได้รับอีเมลจากมหาลัย แล้วหรือยัง เรื่องสัมมนาที่ญี่ปุ่น?” พายเม้มริมฝีปากเบา ๆ ก่อนพยักหน้าช้า ๆ >“ทราบแล้วค่ะ เพิ่งเปิดอ่านเมื่อสักครู่นี้เอง” คนินยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ แววตาเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด >“ดีเลยครับ ผมตั้งใจจะมาถามเอง ว่าอาจารย์พายสะดวกไหม..? ผมคิดว่าการไปครั้งนี้..คงได้แลกเปลี่ยน ความรู้และเปิดประสบการณ์กันเยอะพอสมควร.." น้ำเสียงของเขานุ่ม อ่อนโยน แต่กลับทำให้หัวใจของพายเต้นผิดจังหวะ เธอพยายามปรับสีหน้าให้เรียบเฉย >“ค่ะ ..พายสะดวกค่ะ..คิดว่า..คงไม่มีปัญหาอะไร” แต่แววตาของเธอกลับซ่อนบางสิ่งไว้ — ความกังวลที่ไม่ใช่เรื่องงาน คนินมองออก เขาไม่ได้พูดอะไรต่อในทันที เพียงยืนเงียบอยู่หน้าประตู รอยยิ้มบนใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนลงเล็กน้อย >“ดูเหมือนอาจารย์จะกังวลอะไรอยู่… มีอะไรหรือเปล่าครับ?” พายสะดุ้งเล็กน้อย รีบหลบสายตาเขาไปมองเอกสารบนโต๊ะ >“เปล่าค่ะ แค่… คิดเรื่องงานนิดหน่อย” เสียงของเธอเบาและสั่นจาง ๆ ในใจของพาย เธอรู้ดีว่ากำลังคิดถึง “ไทน์” — น้องชายที่คงไม่พอใจแน่ หากรู้ว่าเธอกำลังจะต้องเดินทางไปต่างประเทศ กับผู้ชายที่เขาไม่ไว้ใจ คนินมองหญิงสาวตรงหน้า — แสงบ่ายสะท้อนบนผมสีน้ำตาลเข้มของพาย แววตาเขาอ่อนลงกว่าที่เคย >“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย..บอกได้เลยนะครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือเรื่องอื่น” >“บางที… ผมอาจช่วยให้คุณสบายใจขึ้นได้” คำพูดเรียบง่าย นั้นทำให้พายเงยหน้าขึ้นสบตาเขาโดยไม่ตั้งใจ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นทันที — รอยยิ้มของเขานิ่งแต่ลึก เหมือนคลื่นใต้น้ำที่ค่อย ๆ ซัดเข้ามาในใจเธอ อย่างไม่รู้ตัว. ...เธอสูดลมหายใจเบา ๆ >“ขอบคุณค่ะ อาจารย์คนิน” เขาพยักหน้า ก่อนผละออกจากห้องไปช้า ๆ เสียงประตูปิดลงอย่างแผ่วเบา แต่กลับทิ้งความอุ่นแผ่วไว้ในอากาศ พายนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น — มือยังแตะที่เมาส์ แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวใจตัวเอง ที่ดังราวกับจะกลบทุกเสียงรอบข้าง -“พาย… เธอจะทำยังไงดี...? ถ้าใจเริ่มไม่เป็นกลางเหมือนที่ควรเป็น...” ____ ตอนที่ 32 — หน้าห้องพักอาจารย์ / เย็นวันนั้น พายเพิ่งเก็บเอกสารเรียบร้อยจากห้องทำงาน เสียงก้าวเท้าเรียบง่ายของไทน์ดังเข้ามา น้องชายเดินมาหาพาย สีหน้าเข้ม เขาจับสังเกตทุกอย่างรอบตัวทันที ทันใดนั้น ไทน์ก็เห็น อาจารย์คนิน กำลังถือแฟ้มเอกสารเดินออกจากห้องพายพอดี ดวงตาของไทน์เบิกกว้าง แรงในใจระเบิดออกเป็นความไม่พอใจ >“คุณ…เออ..อาจารย์คนิน?” น้ำเสียงไทน์แข็งขึ้น ราวกับต้องการย้ำชัดเจน ว่าพี่สาวของเขาอยู่ภายใต้สายตาของเขา คนินยกยิ้มอย่างสุภาพ >“เออ..คุณไทน์ สวัสดีครับ .. ผมมาส่งเอกสารให้อาจารย์พายครับ” ไทน์กระชับกระเป๋าแน่นขึ้น >“อืม…ขอบคุณครับ” คำพูดนั้นเต็มไปด้วยแรงหวง และสายตาไม่ละจากคนินแม้แต่วินาทีเดียว พายรีบเข้ามาประคองสถานการณ์ >“ไทน์…!!!" คนินอมยิ้มเล็ก ๆ >"..ผมว่า..วันนี้อาจารย์พายดูสดใสจังนะครับ” คำพูดนั้นทำให้ไทน์หน้าแดงขึ้น พายรีบเสริมทันที >“พูดเล่นแบบนี้… น้องชายของพาย จะหัวใจวายนะคะ” คนินหัวเราะเบา ๆ แต่สายตายังคงมองพาย ราวกับกำลังบอกเงียบ ๆ ว่า -“ไม่ว่าใครจะหวงแค่ไหน… ผมก็สนใจคุณพายจริง ๆ” ไทน์กัดฟันมองตามด้วยสายตาเข้ม พายถอนหายใจ น้องชายของเธอก็กำลังคุมสถานการณ์ อย่างเข้มข้น ____ บ้านของพายและไทน์ / ห้องนั่งเล่นตอนเย็น แสงเย็นจากหน้าต่างส่องเข้ามาในบ้านสองชั้น พายเดินเข้ามาพร้อมไทน์ หลังจากออกจากมหาวิทยาลัย เธอยิ้มบาง ๆ พยายามไม่ให้สายตาของไทน์ จับผิดความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ ไทน์เดินตามหลังเงียบ ๆ ดวงตาเขายังคงจับจ้องที่พาย ราวกับจะตรวจสอบทุกการเคลื่อนไหว พอเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น เขาก็หยุดยืนตรงกลางห้อง >“พี่พาย… ผมว่า.... ช่วงนี้พี่รีบทำงานรีบกลับบ้านนะครับ” น้ำเสียงเรียบ แต่มีความเข้มข้นที่ทำให้พายรู้สึกถึงแรงกดดัน พายหัวเราะเบา ๆ >“อืมม…ก็รีบกลับแล้วนี่ไง” เธอรู้สึกได้ว่าไทน์ยังคงหวงและวิตกเกี่ยวกับ อาจารย์คนิน อย่างเห็นได้ชัด ไทน์นั่งลงบนโซฟา กำมือแน่น >“พี่รู้ไหม…?..ตอนผมเห็นพี่ เดินออกจากห้องพักอาจารย์กับอาจารย์คนนั้น ... ผมไม่สบายใจเลยจริงๆ” เสียงของไทน์ดังขึ้นปนโมโหเล็ก ๆ พายถอนหายใจ แต่ก็พยายามทำเสียงนุ่ม >“ไทน์…!!!..อาจารย์คนินแค่ส่งเอกสารให้พี่ช่วย ตรวจดู..จริงๆ” ไทน์ขมวดคิ้ว >“แต่…สีหน้าเขายิ้มแบบนั้น..?” พายหัวเราะขำเบา ๆ พลางเขยิบมานั่งใกล้ เธอเอื้อมมือกุมมือเขาเบา ๆ >“อย่าเพิ่งหวงเกินไปสิ.. เราต้องวางใจซึ่งกันและกันบ้าง” ไทน์สูดหายใจลึก พยายามปรับสีหน้า แต่แววตายังคงมีประกายเข้มข้น >“ผมก็แค่…..” พายหัวเราะเบา ๆ >“โอเค…ๆ..พี่เข้าใจเเล้ว” ไทน์ยักไหล่ แต่ยังคงสบตาเธอแน่น พายยิ้มอ่อน หัวใจของเธออบอุ่นขึ้น ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไทน์ยังคงหวงเธออย่างเต็มที่ เธอเข้าใจดีว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเพราะความรักและความผูกพันของพี่น้อง และในห้องนั่งเล่นนั้น…บรรยากาศอบอุ่น ผสมกับเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของทั้งสอง ทำให้ช่วงเย็นนี้เป็นค่ำคืนที่เต็มไปด้วย ความสนิทสนมและอบอุ่น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more