ตอนที่ 46 – สายจากเมืองไทย

1088 Words

ตอนที่ 46 – สายจากเมืองไทย เสียงสั่นครืดเบา ๆ ดังขึ้นบนโต๊ะหัวเตียง ท่ามกลางความเงียบของห้องพักในโรงแรม คนินที่เพิ่งเอนหลังได้ไม่นานสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น แสงหน้าจอโทรศัพท์ของพายณรีย์ กระพริบขึ้นกลางความมืด — “Tine” ชื่อที่ปรากฏเด่นชัดบนหน้าจอ แต่สิ่งที่น่าคิดยิ่งกว่าคือ นี่มันตีสองกว่าแล้ว... ที่เมืองไทย เสียงสั่นยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ จากกระเป๋าถือของพายณรีย์อย่างระมัดระวัง เธอยังคงหลับสนิท ใบหน้าแดงระเรื่อจากไข้ที่เพิ่งลดลง >“ถ้าไม่รับ… เขาคงโทรทั้งคืนแน่” คนินพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนกดรับสาย >“ฮัลโหลครับ ผมคนินเอง ... ...ต้องขอโทษที่รับสาย โดยไม่ได้ขออนุญาต.. เจ้าของโทรศัพท์ก่อนนะครับ” ปลายสายเงียบไปเพียงวินาทีเดียว แต่ทันทีหลังจากนั้น เสียงของไทน์ก็ดังขึ้นด้วยโทนร้อนรน จนแทบกลั้นหายใจ >“คุณคนินเหรอ!? พี่พายอยู่ไหน.? ทำไมคุณถึงเป็นคนรับสาย!..? แล้วตอนนี้พี่ผมอยู่ที่ไหน!” เสียงนั้นแข็งกร้าว แฝงด้วยความห่วงปนโกรธ คนินเม้มปากแน่น เขามองไปที่พายณรีย์ซึ่งยังคงหลับสนิท เสียงหายใจเบาเป็นจังหวะ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียง ที่พยายามคงความสุภาพที่สุด >“คุณพายณรีย์ไม่สบายครับ.. มีไข้สูงตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้เธอกำลังพักผ่อนอยู่ ผมเพียงแค่ช่วยดูแลอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้มีเจตนาอื่น” >“แล้ว-พี่พายเป็นยังไงบ้าง?.. ..คุณแตะต้องพี่ผมไหม?!” เสียงของไทน์ดังขึ้นทันที จนคนินต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหูเล็กน้อย >“คุณไปอยู่ห้องเดียวกับพี่ผมได้ยังไง! ผมถามว่า—” คนินหลับตา สูดลมหายใจลึก แล้วเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่น >“ถ้าคุณไม่ฟังคำอธิบายผม ผมคงต้องขออนุญาตวางสาย” >"ผมเข้าใจว่าคุณเป็นห่วง แต่เธอต้องการพักผ่อนนะครับ และตอนนี้เธอไม่มีแรงจะพูดอะไรได้” อีกฝั่งของสายเงียบไปเพียงครู่เดียว ก่อนที่เสียงไทน์จะดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้แผ่วลง ราวกับกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่ >“ถ้าพี่ตื่น… บอกพี่พายให้โทรกลับผมทีนะครับ” >“ครับ..ได้ครับ” คนินตอบสั้น ๆ น้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะกดวางสายอย่างนุ่มนวล เขาวางโทรศัพท์กลับลงข้างเตียง แล้วนั่งนิ่งไปครู่หนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด — เขาเข้าใจดีว่าไทน์ “หวง” พายขนาดไหน แต่ความรู้สึกบางอย่างในหัวใจ กลับเต้นแรงขึ้นโดยไม่ตั้งใจ -“ถึงเขาจะไม่อยากให้ผมเข้าใกล้… แต่ผมก็ถอยไม่ได้อีกแล้ว” คนินเอื้อมมือไปจัดผ้าห่มให้หญิงสาวอีกครั้ง ปลายนิ้วสัมผัสผิวอุ่นของเธอเบา ๆ ก่อนจะผละออก เขานั่งพิงเก้าอี้ข้างเตียง ดวงตายังคงมองเธอไม่ละ หิมะนอกหน้าต่างยังตกพร่างพราว ในความเงียบนั้น เสียงหัวใจของคนหนึ่งเต้น ประสานกับลมหายใจของอีกคน — เงียบงันแต่ชัดเจน คืนนี้เป็นคืนที่ “คนิน” รู้แน่ชัดว่า ความผูกพันของเขากับพายณรีย์ ได้ก้าวข้ามเส้นของคำว่า “เพื่อนร่วมงาน” ไปไกลแล้ว… ___ ตอนที่ 47 — สายจากอดีต เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ในห้องที่มีเพียงแสงจันทร์ลอดผ่านม่านขาว คนินที่เผลองีบหลับพิงเก้าอี้อยู่ข้างเตียง ค่อย ๆ ขยับตัวควานหาต้นเสียงโดยไม่ลืมตา นิ้วเขาแตะหน้าจอและกดรับอย่างอัตโนมัติ เสียงงัวเงียหลุดออกมาพร้อมลมหายใจแผ่ว >“ถ้าคุณยังโทรมากวนอยู่แบบนี้ ผมคงต้องปิดเครื่องสักพักแล้วนะครับ…” เขาคิดว่าเป็น “ไทน์” เหมือนเดิม — น้องชายที่ดูจะไม่ยอมวางใจแม้แต่วินาทีเดียว แต่ทันทีที่เสียงอีกฝั่งดังขึ้น… >“เอ่อ ผมขอโทษครับ ... รู้ว่ารบกวนตอนดึก… แต่ไม่คิดว่าพายณรีย์จะไม่รับสายเอง” น้ำเสียงนั้นนุ่ม สุภาพ แต่แฝงแววความคุ้นเคยจนหัวใจคนินสะดุด เขาลืมตาขึ้นมาทันที มองหน้าจอที่สว่างขึ้น — ตัวอักษรที่ปรากฏอยู่ชัดเจน “Narita.” คนินชะงัก!! ชื่อที่เมื่อวานเขาเห็นพายณรีย์แทบหลบตา ชื่อที่ทำให้แววตาเธอเต็มไปด้วยความลังเล และเศร้าในเวลาเดียวกัน ในเสี้ยววินาทีนั้น ความง่วงงุนทั้งหมดมลายหาย เขาปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยแรงสะเทือน >“คุณนาริตะเหรอครับ..?” >“ใช่ครับ ผมเอง… แล้วคุณเป็นใคร ..? ทำไมถึงรับสายพายได้?” คนินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงหนักแน่น >“ผมคนิน เป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ .. ตอนนี้คุณพายณรีย์ไม่สบาย ..และพักผ่อนอยู่ ขอความกรุณาคุณ .. ติดต่อเฉพาะเรื่องงานเท่านั้นครับ” >“เธอไม่สบายเหรอ…” เสียงของนาริตะแผ่วลงเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อ > “เออ..ครับ..ผมแค่อยากโทรมาคุยกับเธอ” >“ตอนนี้เธอต้องการพัก ไม่ใช่เวลาทำงาน และไม่ใช่เวลาที่เธอ... อยากคุยกับใครบางคนจากอดีต” คนินตอบเรียบ ๆ น้ำเสียงนิ่งจนแทบเย็นชา แต่ทุกถ้อยคำมีแรงกดอารมณ์ชัดเจน ปลายสายเงียบไป — มีเพียงเสียงหายใจของทั้งคู่ ที่แผ่วสลับกันในความเงียบ จนในที่สุด นาริตะก็พูดเพียงสั้น ๆ >“งั้น..ผม..ฝากดูแลเธอด้วยก็แล้วกัน” >“ผมกำลังทำอยู่ครับ” คำตอบนั้นหลุดจากปากโดยไม่ต้องคิด เมื่อสายตัดไป ความเงียบกลับเข้ามาครอบห้องอีกครั้ง คนินมองโทรศัพท์ในมือ ก่อนวางมันลงข้างเตียงเบา ๆ สายตาเขาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาว ที่ยังหลับสนิทอยู่บนเตียง ผมกำลังทำอยู่… คำพูดเมื่อครู่ยังสะท้อนอยู่ในหัว — มันไม่ใช่คำตอบแบบ “เพื่อนร่วมงาน” อีกต่อไปแล้ว เขายกผ้าห่มขึ้นคลุมให้เธออีกครั้ง ก่อนจะนั่งพิงเก้าอี้ เงยหน้ามองเพดาน แล้วหลับตาแน่น — พยายามกลั้นไม่ให้ความรู้สึกในใจ มันชัดเจนเกินไปกว่านี้ คืนนี้ “คนิน” รู้แน่แล้วว่า ความห่วงใยที่เขามีต่อพายณรีย์ ไม่ใช่แค่หน้าที่… แต่มันคือ “ความรัก” ที่กำลังเติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ และไม่อาจห้ามได้อีกต่อไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more