ตอนที่ 44 – แรงสั่นสะเทือนในใจ

1158 Words

ตอนที่ 44 – แรงสั่นสะเทือนในใจ โถงบันไดของศูนย์สัมมนาเงียบสงัด เสียงรองเท้าส้นเรียบของพายณรีย์ กระทบพื้นหินอ่อนดัง แผ่วเบาแต่หนักแน่น เธอเดินช้า ๆ ลงบันได พลางรู้สึกได้ถึงแรงปวดหน่วงในหัว และอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ แสงไฟจากเพดานเริ่มพร่ามัว ร่างกายเธอเบาโหวง ราวกับทุกแรงที่พยายามฝืนไว้กำลังจะสลาย >“คุณ..พาย...!” เสียงของคนินดังขึ้นพร้อมแรงฝีเท้าที่เร่งเข้ามา เขาคว้าแขนเธอไว้ทัน ก่อนที่ร่างบางจะเซลงไปข้างหน้า พายเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาพร่ามัว แก้มของเธอแดงจัดเพราะพิษไข้ ริมฝีปากซีดแต่ยังฝืนพูดออกมาเบา ๆ >“ขะ...ขอบคุณนะคะอาจารย์คนิน... ..พาย..แค่เวียนหัวนิดหน่อย” เธอพยายามผละออกจากมือเขา แต่แรงกลับไม่พอ เพียงก้าวถอยหลังก็เหมือนพื้นโยกไหว คนินรีบประคองไว้แน่น — แขนแข็งแรงของเขาโอบรอบตัวเธอไว้ โดยสัญชาตญาณ >“ดูท่าจะไม่ไหวแล้วครับ พาย ตัวร้อนมาก” >“ไม่เป็นไรค่ะ... เดี๋ยวพักสักหน่อยก็คงดีขึ้น” น้ำเสียงของเธอสั่นพร่า จนแทบกลืนหายไปกับอากาศ แต่คนินกลับไม่ฟัง เขาก้มลงมองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า — เหงื่อบางเม็ดเกาะอยู่บนหน้าผาก เส้นผมชื้นและเปียกเล็กน้อย จากความร้อนในร่างกาย >“ผมจะพาไปโรงพยาบาล” >“ไม่ค่ะ...พายไม่เป็นไร” เธอส่ายหัวแรง ๆ แม้ดวงตาจะเริ่มพร่า >“แค่ได้กลับไปพัก... พายไม่อยากรบกวนใคร... ขอโทษนะคะ” คนินสบตาเธออยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าเบา ๆ >“งั้นกลับไปที่พักนะครับ...ผมจะดูแลเอง” ในห้องพักโรงแรม — เย็นวันเดียวกัน อุณหภูมิภายนอกติดลบ แต่ในห้องกลับอบอุ่นด้วยไอร้อน จากเครื่องปรับอุณหภูมิ พายถูกประคองมานั่งบนเตียงเบา ๆ ร่างเธอยังสั่นไหวเล็กน้อยจากพิษไข้ คนินเดินไปที่โทรศัพท์ กดสั่งให้พนักงานนำ ยาแก้ไข้ อาหารอ่อน และผ้าห่มเพิ่ม มาส่งถึงห้อง น้ำเสียงของเขาเรียบแต่แฝงความร้อนรน ไม่ถึงสิบนาที ทุกอย่างก็ถูกจัดส่งมาครบ คนินก้มลงแกะถุงยา เทน้ำอุ่นใส่แก้ว แล้วยื่นให้พาย >“กินยาก่อนครับ แล้วนอนพัก เดี๋ยวจะดีขึ้น" พายยกมือขึ้นรับแก้วจากเขา มือเย็นเฉียบสั่นน้อย ๆ >“ขอบคุณนะคะอาจารย์...” >“อย่าเรียกผมว่าอาจารย์เลยนะครับ ตอนนี้...ให้ผมดูแลอยู่ข้าง ๆ นะครับ” น้ำเสียงของคนินนุ่มลงอย่างไม่รู้ตัว เขาดึงผ้าห่มอีกผืนมาคลุมให้พายเบา ๆ กลิ่นสบู่อ่อน ๆ จากเสื้อเขลอยแตะปลายจมูกเธอ หัวใจพายสั่นวูบ — ไม่รู้เพราะพิษไข้ หรือเพราะใครบางคนที่อยู่ตรงหน้า เธอพยายามหลบสายตา แล้วพูดเบา ๆ “ขอโทษนะคะ ที่ต้องให้คุณยุ่งยากแบบนี้...” “..อย่าคิดมากสิครับ..ผมเต็มใจ” คำตอบนั้นสั้น แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น จนหัวใจของพายเหมือนถูกสะกดให้เงียบลง เธอหลับตาลงช้า ๆ ขณะคนินจัดหมอนให้ และนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้เตียง ไฟในห้องส่องสว่างเพียงบางส่วน เงาของทั้งคู่ทาบซ้อนกันอยู่บนผนัง และในเงียบนั้น คนินรู้ว่า — เขาไม่อาจมองหญิงสาวตรงหน้า ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป ____ ตอนที่ 45 – ค่ำคืนของความลับในไข้ อากาศหนาวจัดนอกหน้าต่าง ยังคงโปรยหิมะไม่ขาดสาย เสียงลมหวีดหวิวลอดเข้ามา ตามรอยแยกของกระจกบานใหญ่ในห้องพัก ไฟในห้องถูกหรี่ลงจนเหลือเพียงแสงสีส้มอุ่น จากโคมหัวเตียง ร่างของพายณรีย์นอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มหนา ใบหน้าแดงจัดจากพิษไข้ ไรผมชื้นเหงื่อปรกหน้าผาก อย่างคนที่กำลังต่อสู้กับความร้อนในร่างกาย คนินนั่งอยู่ข้างเตียง — เสื้อเชิ้ตของเขาพับแขนขึ้นถึงข้อศอก มือหนึ่งถือผ้าขนหนูเปียก คอยเช็ดเหงื่อให้เธอเป็นระยะ ทุกครั้งที่ปลายนิ้วสัมผัสผิวเย็นนั้น เขารู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกบีบแน่น เธอดูบอบบางเกินไป... เหมือนคนที่ต้องแบกรับความเหนื่อยล้ามานาน โดยไม่เคยบอกใคร >“พาย... คุณได้ยินผมไหมครับ” เสียงของเขาแผ่วเบาอย่างระมัดระวัง แต่หญิงสาวไม่ได้ตอบ นอกจากขยับตัวเล็กน้อยพร้อมเสียงหายใจถี่ คนินขยับเข้าใกล้ขึ้นอีกนิด เอาผ้าชุบน้ำหมาดวางบนหน้าผากให้เธอ ทันใดนั้นเสียงละเมอเบา ๆ ก็หลุดออกจากริมฝีปากเธอ “...นาริตะ...อย่าเลย..พายไม่อยากกลับไป...” คนินชะงัก หัวใจเขาเหมือนถูกกระแทกแรง ๆ ด้วยชื่อที่หลุดออกมาจากปากของเธอ นาริตะ... ชื่อนั้นทำให้ภาพทั้งหมด จากงานสัมมนาแล่นกลับเข้ามาในหัว — แววตาที่พายณรีย์มองชายหนุ่มคนนั้น รอยชะงักตอนสบตา... ความสั่นไหวที่เธอพยายามซ่อน ตอนนี้ทุกอย่างชัดเจนขึ้นแล้ว — เธอเคยรักผู้ชายคนนั้น >“...อย่ากลับมาหา..พายอีกเลย...” >“พอเถอะ...พายไม่อยากเริ่มใหม่...” เสียงละเมอนั้นขาดห้วง แผ่วเบาจนแทบกลืนหาย แต่ทุกถ้อยคำกลับบาดลึกในใจของคนิน อย่างไม่อาจอธิบาย เขามองหญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้า — แววตาอ่อนโยน แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าอย่างประหลาด เธอไม่ได้เป็นเพียงอาจารย์ผู้เพียบพร้อม ดังที่ใครเห็น แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เคย “เจ็บ” และเลือกจะปิดประตูหัวใจเงียบ ๆ คนินยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนแก้มเธออีกครั้ง อย่างแผ่วเบา >“ไม่เป็นไรนะ... ผมอยู่ตรงนี้แล้ว” คำพูดนั้นหลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว เหมือนเป็นคำสัญญาที่ไม่มีใครได้ยิน นอกจากเธอที่กำลังหลับใหลในไข้ เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน อุณหภูมิร่างกายของพายเริ่มลดลงช้า ๆ คนินยังคงนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง ดวงตาไม่ละไปไหน มือของเขาวางซ้อนกับมือเธอโดยไม่รู้ตัว — อบอุ่นและอ่อนโยน หิมะนอกหน้าต่างยังคงโปรยบางเบา แต่ในใจของคนินตอนนี้กลับร้อนระอุ ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจระงับได้ เธอคือผู้หญิงที่เขาอยากดูแล แม้จะรู้ว่าเธอยังมี “เงาอดีต” ที่ไม่อาจลบได้ก็ตาม -“ต่อให้ต้องรอ...ผมก็จะรอ” เขาพึมพำเสียงแผ่วในความมืด ในคืนนั้น —พายณรีย์หลับสนิท โดยมีคนินนั่งอยู่ข้างเตียงตลอดทั้งคืน แสงไฟอุ่นสะท้อนเงาของชายหนุ่ม ที่มองเธอด้วยแววตาเต็มไปด้วยความอาทร และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความรู้สึก... ที่ไม่มีวันหวนกลับไปเหมือนเดิมอีกต่อไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more