ตอนที่ 14 — ไทน์พบกับคนินที่หน้าบ้าน

1152 Words

ตอนที่ 14 — ไทน์พบกับคนินที่หน้าบ้าน บ้านสองชั้นเงียบสงัด แสงไฟจากโคมหน้าบ้านและไฟถนน ส่องลงบนทางเดินและสนามหญ้า ไทน์เดินลงมาที่ห้องโถงกลางบ้าน สังเกตทันทีว่าพายณรีย์ ไม่อยู่ ใจของเขาเริ่มเต้นแรง -“พี่พาย…อยู่ไหน? ทำไมยังไม่กลับ?” ไทน์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรหาพี่สาวทันที -“พี่พาย…รับสายหน่อยสิ!” สายเรียกไปหลายครั้ง แต่ปลายสายยังคง ไม่รับ เวลาผ่านไปหลายสิบสาย ไทน์เริ่ม กระสับกระส่าย มือเกร็งราวกับจะจับโทรศัพท์แน่นขึ้น -“บ้าเอ้ย!!! เกิดอะไรขึ้นรึป่าวเนี้ย..! ทำไมพี่ยังไม่กลับ…นี่จะสามทุ่มแล้วนะ!” ใจเขาเริ่มเต้นแรง เดินไปหยิบกุญแจรถ และคว้าเสื้อนอกมาสวมอย่างรวดเร็ว >“รึว่า..อยู่ที่มหาลัย!” ไทน์ก้าวออกไปยังรถ สายตาของเขาสแกนไปทั่วบริเวณหน้าบ้าน และแล้ว… ภาพตรงหน้าก็ทำให้ ดวงตาเบิกกว้าง อาจารย์คนิน หนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน…กำลังส่งยิ้มให้พายณรีย์ และพูดคุยอย่างเป็นกันเอง ไทน์หยุดชะงัก มือบีบโทรศัพท์แน่น รู้สึก ไม่พอใจและหวงสุดขีด -“นี่มัน…เกิดอะไรขึ้น…? ทำไมเขาต้องมาส่งพี่พายล่ะ!” หัวใจไทน์เต้นแรง ความหวงปนความโกรธ และความกังวล ไทน์กัดฟันแน่น สายตาของเขายังคงจับจ้องทั้งคนินและพาย บรรยากาศรอบบ้านเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมเบา ๆ และเสียงรถผ่านถนน ไทน์เดินตรงไปยังหน้าบ้านด้วยฝีเท้าที่หนักแน่น สายตาไม่ละจากพายณรีย์ที่ยืนอยู่ข้างคนิน เสียงเขาดูเข้มและแข็งกร้าว >“พี่ไปไหนมา!? ทำไมไม่รับสายผม!! แล้วทำไมถึงกลับมากับ…คุณคนิน!” พายทำหน้าตางงเล็กน้อย ยังไม่ทันได้ตอบคำถามใด ๆ >“ไทน์…ใจเย็นก่อน…” แต่ไทน์ไม่รอช้า มือของเขายื่นไปจับแขนพาย ดึงเข้าบ้านทันที ร่างสูงของเขา เคลื่อนตัวนำพายเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว -“ต้องให้พาเข้าบ้านเองสินะ!”เขาคิดในใจ ไทน์หันไปมองคนินที่ยืนยิ้มอยู่หน้าบ้าน >“ขอบคุณที่มาส่งพี่สาวผมนะครับ แต่คราวหน้าผมจะไปรับที่มหาวิทยาลัยเอง” น้ำเสียงของไทน์แน่นหนัก สีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน คนินยังคงยิ้มมุมปาก แฝงความสนใจแบบละมุน -“เด็กหนุ่มนี่…หวงพี่สาวตัวเองสุด ๆ” เขาคิดในใจ พายยืนข้าง ๆ ยิ้มบาง ๆ แต่เอ่ยด้วยเสียงสุภาพ >“ไทน์…ไม่ต้องห่วงพี่ขนาดนี้ก็ได้.. เออ..ขอบคุณ ..คุณคนินมากนะคะที่มาส่ง” คนินยิ้มให้พายพลางพยักหน้าช้า ๆ แต่ไทน์ยังคง มองคนินด้วยสายตาเฉียบขาด บรรยากาศรอบบ้านเต็มไปด้วยความตึงเครียด ปนความหวง และรอยยิ้มละมุนแต่ชัดเจน ของคนิน ___ ตอนที่ 15 — ไทน์ระเบิดอารมณ์ ทันทีที่เข้ามาในห้องโถงบ้าน ไทน์ก็ระเบิดอารมณ์ออกมาสายตาเขาแดงก่ำ และเต็มไปด้วยความหวง >“พี่ไปไหนมา!? ไหนบอกผมว่าพี่มีประชุม!!! แล้วทำไมกลับมาป่านนี้! …ตอบผมมาสิ!” เสียงของไทน์ดังทะลุห้องโถง ทำให้พายณรีย์เกือบสะดุ้ง พายยืนหน้าสงบ ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ >“ไทน์…เป็นอะไรไป? พี่มีประชุมจริง ๆ พอประชุมเสร็จ คุณคนินก็ชวนพี่ ไปทานข้าวเย็น…ก็แค่นั้นเอง” ไทน์ตะคอกกลับทันที >“แล้วทำไม..? พี่ไม่รับสายผมล่ะ!” พายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู >“อ้อ…พี่ปิดเสียงไว้ตั้งแต่ตอนประชุม… พี่ขอโทษ” น้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงความอดทน ไทน์สีหน้าโกรธจัด >“อย่าให้ผมรู้นะ !! ว่า ไอ้อาจารย์นั่นจีบพี่! ผมไม่เอามันไว้แน่!” คำพูดแรง แต่เต็มไปด้วยความหวงและห่วงใย พูดจบ ไทน์ก็ เดินกระแทกเท้าเข้าห้องนอนทันที ปิดประตูเสียงดัง ทำให้บ้านเงียบลงชั่วขณะ พายยืนอยู่กลางห้องโถง เอามือกุมหัวเล็กน้อย พลางส่ายหัว -“น้องชายฉันนี่…ต้องทำตัวแบบนี้ทุกทีเลยสินะ…” รอยยิ้มอ่อน ๆ ปรากฏบนใบหน้าเธอ ทั้งเอ็นดูและขำกับพฤติกรรมหวงสุดขีดของไทน์ .. สามชั่วโมงต่อมา บ้านเงียบสงัดในยามดึก แสงไฟจากโคมระย้าในโถงส่องสลัว ทำให้เงาของเฟอร์นิเจอร์ทอดยาวบนพื้น ไทน์เดินตรงไปที่โซฟากลางห้องโถง มือของเขา คว้าเสื้อที่วางอยู่ อย่างรวดเร็ว เขาก้าวอย่างมั่นคงแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ มุ่งตรงไปยังประตูบ้าน พายณรีย์ที่ยืนจิบน้ำอยู่ในห้องครัว ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ เธอวางแก้วลง รีบเดินออกมาดู >“ไทน์…ไปไหน นี่ดึกมากแล้วนะ?” น้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงความเป็นห่วง ไทน์หยุดชั่วครู่ หันมามองพายด้วย สายตาโกรธและเคืองสุดขีด คำตอบไม่มีออกมาจากปาก เพียงแค่ ก้าวเดินต่อไปยังประตูบ้าน เปิดประตูออกไปทันที ดวงตายังคงเคร่งขรึม พายยืนอยู่กลางห้องครัว กุมแก้วน้ำแน่น พลางถอนหายใจเบา ๆ บรรยากาศในบ้านยามดึกสงัด มีเพียงเสียงลมพัด และเสียงฝีเท้าของไทน์หายไปนอกบ้าน ความเงียบเต็มไปด้วยความตึงเครียด ___ ตอนที่ 16 — ผับกลางคืนกับวินเนอร์ เสียงเพลงจากผับดังกระหึ่ม แสงไฟสลับสีสาดเข้ามาในห้อง ทำให้บรรยากาศร้อนแรงและคึกคัก ไทน์เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ สายตากระวนกระวาย เขามองไปรอบ ๆ จนเห็นเพื่อนสนิท วินเนอร์ นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่ง ไทน์เดินตรงไปนั่งลงข้าง ๆ ใจเต้นแรงและเต็มไปด้วยความหวง วินเนอร์ยกเสียงขึ้นแข่งกับเสียงเพลง >“ไทน์! มึงเป็นอะไร? หน้าเครียดขนาดนั้น!” ไทน์มองเพื่อนอย่างไม่พอใจ ยกแก้วเหล้าในมือขึ้น น้ำเสียงเข้มและเต็มไปด้วยความโมโห >"พี่สาวกู..กำลังโดนตามจีบ.." >“มึงอย่าคิดมากดิ ...กูว่าอาจารย์คนิน คงไม่คิดจีบพี่มึงหรอก ..ที่ผ่านมามีสาว ๆ เข้ามาจีบเขาตั้งหลายคน.. จนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นแกจะคิดมีใคร” วินเนอร์ยักไหล่อย่างเข้าใจ แต่ไทน์ยังไม่พอใจ >“ปกติพี่พายจะเล่าให้กูฟังทุกเรื่องนะ! แต่นี่…ไม่บอกกูสักคำว่าไปกินข้าวกับไอ้หมอนั่น! แถมยังไม่รับโทรศัพท์กูอีก รู้อีกที… ที่ไอ้อาจารย์นั่นมาส่งพี่กูถึงหน้าบ้าน!” ไทน์ตบแก้วลงบนโต๊ะเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยความหวงและความไม่พอใจ วินเนอร์ยกมือขึ้นหยุด ไม่กล้าเถียงต่อ >“โห…หวงสุด ๆ เลยนะมึง” แต่ก็อดขำเพื่อนรักไม่ได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more