ตอนที่ 17 — ไทน์เผชิญหน้าคนิน

1242 Words

ตอนที่ 17 — ไทน์เผชิญหน้าคนิน เสียงเพลงจากผับดังสนั่น แสงไฟสลับสีสาดลงบนโต๊ะและใบหน้าผู้คน ไทน์ก้าวเข้ามาแล้วหันไปมองโต๊ะข้างนอก สายตาแข็งกร้าวทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า คนิน นั่งหัวเราะคุยกับเพื่อนชายอย่างสบาย ๆ แต่ในสายตาไทน์ นี่คือภาพที่ กระแทกใจอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเหลา รอยยิ้มละมุน และท่าทางเป็นมิตรของเขา มันทำให้ความหวงสะสมมานาน เดือดพล่านจนแทบควบคุมไม่อยู่ ไทน์สูดหายใจแรง มือเกร็งราวกับจะกระชากทุกอย่างให้ชัดเจน ฤทธิ์แอลกอฮอล์ในกระแสเลือด ทำให้เขารู้สึก ร้อนรุ่มและใจร้อน โดยไม่รอช้า ไทน์ เดินตรงไปยังโต๊ะคนินทันที วินเนอร์เห็นท่าทางเพื่อนรัก ตาเบิกกว้าง รีบวิ่งตามมา >“ไทน์! เดี๋ยวก่อน! ใจเย็น ๆ มึงนะ!” แต่เสียงเพลงและหัวใจที่เดือดของไทน์ ทำให้คำพูดแทบไม่เข้าหู ไทน์หยุดตรงโต๊ะคนิน สายตาจ้องเขม็งแบบหาเรื่อง >“คุณคนิน… คุณอย่าคิดเข้าใกล้พี่สาวผมเด็ดขาด! ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน!” น้ำเสียงของไทน์เต็มไปด้วยความโกรธ ความหวง และความห่วง ดวงตาของเขาแดงก่ำ มือกำแน่นราวกับจะ ปกป้องพี่สาวทุกลมหายใจ วินเนอร์ก้มหัวให้คนินเล็กน้อย >“อาจารย์คนิน…อย่าถือสาไทน์เลยนะครับ มันเมาแล้ว” ไทน์หันไปตวัดสายตามองวินเนอร์ >“ไม่ใช่อาจารย์นะวิน! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเรียน! ตอนนี้กูคุยกับเขา ในฐานะน้องชาย ของผู้หญิงคนที่เขากำลังจะจีบ!” คำพูดเต็มไปด้วยความจริงจัง และความหวงแบบสุดขีด ลมหายใจของไทน์ร้อนแรง เหมือนจะเผาผลาญทุกสิ่งที่ขวางหน้า คนินนั่งนิ่ง สายตาเรียบเฉย แต่แฝงความสนใจแบบละมุน รอยยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นเพียงเล็กน้อย >"…หวงจริง ๆ เลยนะ แต่ก็ตรงไปตรงมา …น่าสนใจดี” แม้จะถูกคำเตือนแบบชัดเจน คนินยังคง นิ่งสงบและไม่โต้กลับด้วยความโกรธ วินเนอร์ยืนข้าง ๆ พยายามห้ามเพื่อนด้วยความกังวล เสียงเพลงกระหึ่มรอบตัว แต่ทุกสายตาจับจ้องไปที่โต๊ะคนินและไทน์ นี่คือ จุดเริ่มต้นของการปะทะของความหวง __ ตอนที่ 18 — คำสารภาพของคนิน เสียงเพลงในผับยังคงดังต่อเนื่อง โต๊ะหลายโต๊ะยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และแสงไฟหลากสี ทว่าที่โต๊ะของ คนิน กลับเหลือเพียงความเงียบหลังเหตุการณ์เมื่อครู่ ด้านนอก วินเนอร์กำลังพยายามลากไทน์ ออกไปให้พ้นสายตาผู้คน เสียงของไทน์ยังคงดังลอดเข้ามาเป็นระยะ ๆ >“ปล่อยกู! กูยังพูดไม่จบ!” พิช เพื่อนสนิทของคนิน เอนหลังพิงเก้าอี้ หัวเราะเบา ๆ พลางยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับอากาศ >“นี่มึงไปจีบใครเข้า คนิน… น้องชายเขาหวงไม่เบานะเว้ย” คนินยังคงมองตามร่างของไทน์ที่ถูกลากออกไป ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ๆ แต่ในแววตากลับมีแสงบางอย่างที่เปลี่ยนไป — ไม่ใช่แค่ขำขัน แต่เป็นความตั้งใจจริง เขาหันกลับไปตอบพิช น้ำเสียงเรียบแต่มั่นคง >“ไม่บอก มึงอย่ามายุ่งเลยพิช” “ผู้หญิงคนนี้…กูขอเงียบไว้ก่อน” พิชขมวดคิ้ว หันมามองอย่างสงสัย >“ถึงขั้นเก็บไว้คนเดียวเลยเหรอวะ ..? มึงนี่ไม่เคยพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยนะ” คนินหัวเราะเบา ๆ ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มช้า ๆ ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบแต่จริงใจ >“ก็ไม่เคยมีใครทำให้กูรู้สึกอยากระวังคำพูด ขนาดนี้…แต่กับเธอ…กูไม่อยากให้หลุดอะไรไป ที่จะทำให้เธอเข้าใจผิด” สายตาคนินทอดยาวไปข้างหน้า ภาพใบหน้าของ พายณรีย์ ผุดขึ้นในใจอย่างชัดเจน รอยยิ้มอ่อนโยนของเธอ เสียงหัวเราะนุ่ม ๆ และแววตาใจดีเวลาพูดกับนักศึกษา ทุกอย่างค่อย ๆ ตกตะกอนในใจชายหนุ่ม พิชมองเพื่อนเงียบไปครู่ ก่อนยิ้มอย่างรู้ทัน >“โธ่เอ๊ย…คนิน คนนี้มึงคงไม่แค่สนใจแล้วว่ะ” คนินหัวเราะในลำคอ แต่ไม่ปฏิเสธ เพียงแค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกาย >“อืม…กูว่ามึงพูดถูก” แสงไฟในผับสะท้อนเข้าตาคนินเป็นประกายอ่อน บ่งบอกว่าในใจของเขา — ได้เริ่มมีใครบางคน “เข้ามาอยู่ในนั้นจริง ๆ” แล้ว ___ ตอนที่ 19 — ระยะที่เริ่มใกล้เกินไป อากาศยามสายในมหาวิทยาลัย อบอวลด้วยกลิ่นกาแฟ และเสียงจอแจของนักศึกษา พายณรีย์เดินถือเอกสารในมือ มาหยุดหน้าห้องพักอาจารย์ ก่อนจะสูดลมหายใจเบา ๆ และเคาะประตู เสียงตอบรับจากด้านในดังขึ้นเรียบ ๆ >“เชิญครับ” เธอผลักประตูเข้าไป เห็น คนิน กำลังจัดเอกสารอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นเธอ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยแววอบอุ่นคุ้นตา >“อ้าว…คุณพายณรีย์ ... วันนี้มาถึงแต่เช้าเลยนะครับ” พายยิ้มบาง ๆ พลางยื่นเอกสารที่ถือมาในมือ >“พายแวะมาส่งเอกสารหลักสูตรค่ะ แล้วก็…” เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่ออย่างเกรงใจ >“อยากมาขอโทษเรื่องเมื่อวันนั้นค่ะ เรื่องไทน์… เขาอาจพูดจาไม่สุภาพ.. ตอนที่คุณมาส่งพายที่บ้าน ขอโทษแทนน้องชายด้วยนะคะ” คนินวางปากกาลงช้า ๆ ก่อนส่ายหน้า >“ไม่เป็นไรเลยครับ ผมเข้าใจดี” เขายิ้มบาง ๆ น้ำเสียงฟังดูใจเย็น จนแทบละลายความเกร็งในใจพาย >“ผมว่าคุณพายเป็นพี่สาวที่น่ารักนะครับ มีน้องชายหวงขนาดนี้ คงเพราะเขาไม่อยากให้ใครมาแย่งพี่ไป” พายหัวเราะเบา ๆ >“เขาอาจจะหวงเกินไปหน่อยค่ะ” >“หรือบางที…” คนินเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาจับจ้องใบหน้าเธออย่างแน่วแน่ >“เขาอาจจะมองออก… ว่าคุณพายน่าหลงใหลมากกว่าคนอื่น ๆ นะครับ” คำพูดนั้นทำให้พายชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจเหมือนถูกสะกิดเบา ๆ โดยไม่ทันตั้งตัว แต่เธอยังคงรักษาสีหน้ายิ้มสุภาพเช่นเดิม >“อาจารย์คนินพูดเกินไปค่ะ ” เธอพูดเรียบ ๆ พลางถอยก้าวเล็กน้อย เหมือนสร้างระยะห่างโดยสัญชาตญาณ คนินหัวเราะในลำคอเบา ๆ >“จริงๆ นะครับอาจารย์พาย น่ารักมากจริงๆ” เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ช่วยรับเอกสารในมือเธอไปวางบนโต๊ะ มือของเขาเฉียดปลายนิ้วของเธอเพียงแผ่วเบา แต่กลับทำให้หัวใจพายสะดุดเต้นอย่างประหลาด เธอรีบชักมือกลับ >“,เออ..ถ้าอย่างนั้น พายไม่รบกวนแล้วนะคะ” >“ไม่ได้รบกวนเลยครับ…” คนินพูดตามหลัง พลางส่งยิ้มมุมปาก ที่ทำให้เสียงหัวใจของพายดังขึ้นเล็กน้อย >“จริง ๆ แล้ว ผมดีใจที่คุณมาหา” พายหันกลับมามองเขาแวบหนึ่ง สายตาคนินยังคงนิ่ง อบอุ่น และเต็มไปด้วยบางสิ่งที่อ่านยาก เธอกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนฝืนยิ้มตอบ >“งั้น…ไว้เจอกันในที่ประชุมบ่ายนี้นะคะ” เมื่อประตูปิดลง คนินยังคงยืนมองตามแผ่นหลังเธออย่างครุ่นคิด รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนริมฝีปากอีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more