ตอนที่ 26 : ย่านช็อปปิ้งกลางกรุงโตเกียว

1124 Words

ตอนที่ 26 : ย่านช็อปปิ้งกลางกรุงโตเกียว – เช้าวันฟ้าสว่าง หลังหิมะหยุดตก แสงแดดอ่อน ๆ ของเช้าวันใหม่ สะท้อนกับหิมะที่เกาะอยู่ตามหลังคาอาคารไม้ และป้ายไฟนีออนหลากสี อุณหภูมิหนาวเย็นจับผิว แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความคึกคัก — เสียงผู้คนพูดคุยปนเสียงประกาศ จากร้านค้าดังทั่วถนน พายและไทน์ เดินเคียงกันในถนนช็อปปิ้งชื่อดังของโตเกียว ในมือถือถุงของฝากแน่นมือทั้งคู่ เหมือนสองพี่น้องที่หลุดกลับไปเป็นวัยเด็กอีกครั้ง >“ดูนั่นสิไทน์ ร้านของกินเล่นญี่ปุ่น พี่อยากลอง!” พายเอ่ยพลางดึงแขนน้องชายให้เดินตามเข้าไป >“พี่พายยังไม่อิ่มอีกเหรอ ... นี่เรากินข้าวเช้ามาแค่ชั่วโมงเดียวเองนะ” ไทน์หัวเราะ แต่ก็ยอมเดินตามอย่างว่าง่าย พายหันมายิ้มหวาน — รอยยิ้มที่ทำให้หลาย สายตารอบข้างเผลอหันมามอง รวมถึงหนุ่มสาวญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่งที่เดินผ่าน ต่างพูดคุยกันเสียงเบา ๆ จนกระทั่งหญิงสาวคนหนึ่งผมสีน้ำตาลอ่อน เดินตรงเข้ามาหาไทน์ ด้วยสีหน้าประหม่าแต่ตื่นเต้น >“Excuse me... photo, please?” เธอยกกล้องขึ้น ยิ้มเขินอย่างอาย ๆ ไทน์เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนหัวเราะออกมาเบา ๆ >“อ๋อ ได้ครับ ๆ” เขาตอบพร้อมพยักหน้า พายยืนมองฉากตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ >“เขินเหรอคุณดาราไทย?” เธอแกล้งแซว >“พี่อย่าแซวดิ...” ไทน์เกาศีรษะอย่างเก้อ ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ พายก็หันไปพูดกับสาวญี่ปุ่นเสียงใส ๆ >“นี่น้องชายฉันเองนะคะ” พายพูดภาษาอังกฤษพลางชี้ไปที่ไทน์ >“เขายังโสดค่ะ” หญิงสาวญี่ปุ่นคนนั้นเบิกตากว้าง แล้วหัวเราะคิก ๆ >“Oh! Handsome and single! So cute!” เธอพูด พลางยกกล้องขึ้นถ่ายรูปกับไทน์อีกหนึ่งภาพ ไทน์ถึงกับยกมือขึ้นปิดหน้า > “พี่พาย! พี่เล่นพูดแบบนั้นได้ยังไงเนี่ย” พายหัวเราะจนตาหยี เสียงหัวเราะของเธอใส จนคนรอบข้างหันมามองอย่างเอ็นดู >“ก็พี่พูดความจริงนี่นา” เธอตอบพลางยักคิ้ว หญิงสาวญี่ปุ่นยกมือไหว้แบบงก ๆ พร้อมพูดเสียงเบา >“You two… look very close. Like a movie scene!” พายกับไทน์หันมามองหน้ากัน ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน บรรยากาศระหว่างพี่น้องคู่นี้ เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะ ระหว่างเดินต่อไป พายแอบมองน้องชายด้วยสายตาอ่อนโยน เห็นไทน์ที่ยังอมยิ้มกับเหตุการณ์เมื่อครู่ แล้วเธอก็ยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว — แต่ในใจของพาย กลับมีแววคิดบางอย่างแวบเข้ามา ถ้าไทน์มีใครเข้ามาในชีวิตจริง ๆ… เขาจะยังมองพี่แบบนี้ไหมนะ เธอสลัดความคิดนั้นออกไป พลางหัวเราะกลบ >“ไปเถอะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงขนมชูครีม เป็นการขอโทษที่แกล้งเมื่อกี้” ไทน์หัวเราะหึ ๆ > “งั้นเพิ่มเป็นสองเลยครับพี่ ขอโทษแพงหน่อย” พายหัวเราะออกมาอีกครั้ง เสียงของทั้งคู่ผสมไปกับเสียงเมืองที่คึกคัก เป็นภาพพี่น้องที่ใครเห็นก็ต้องเผลอยิ้ม — แม้จะไม่มีใครรู้เลยว่า ภายใต้รอยยิ้มเหล่านั้น หัวใจของใครบางคน... กำลังซ่อนความกลัวบางอย่างเอาไว้เงียบ ๆ ___ ตอนที่ 27 — กรุงเทพฯ / ห้องทำงานของคนิน — เย็นวันเดียวกัน แสงอาทิตย์ยามเย็นลอดผ่านกระจกบานใหญ่ เข้ามาทาบเป็นเงาอุ่นบนโต๊ะไม้สีเข้ม ในห้องทำงานของ คนิน บนโต๊ะนั้นวางเอกสารกองหนึ่ง ที่เขายังไม่ได้เปิดอ่าน — เพราะสายตากำลังจ้อง อยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์อย่างนิ่งงัน เสียงแจ้งเตือนจากโซเชียลเด้งขึ้นมาทีละข้อความ "Tine Tine : Tokyo day 2 ❄️" #พี่สาวของผม #ญี่ปุ่น #ออนเซน #พี่พายน่ารักที่สุด ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือ พายในเสื้อโค้ทสีครีม หน้าตาเปล่งปลั่ง ท่ามกลางหิมะยามเย็น เธอยิ้มกว้าง ยกแก้วโกโก้ร้อนในมือขึ้นมาชนกับแก้วน้องชาย และอีกภาพ — ภาพที่ทำให้คนินนิ่งไป — คือรูปพายเอนศีรษะ พิงไหล่ไทน์อย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าทั้งคู่มีรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดู...อบอุ่นแต่ก็เกินกว่าความเป็นพี่น้องธรรมดา ปลายนิ้วของคนินค้างอยู่บนหน้าจอ แววตาเรียบเฉยที่เคยสงบนิ่ง กลับมีบางอย่างไหวขึ้นมาช้า ๆ เขากดขยายภาพออก จ้องอยู่อย่างนั้น ราวกับพยายามมองให้ทะลุความหมาย ในรอยยิ้มของพาย แล้วค่อย ๆ วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ด้วยแรงมากกว่าปกติ พิช — เพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เหลือบตามองแล้วเลิกคิ้ว >“มึงเป็นอะไร ทำหน้าซีเรียสขนาดนั้น..?” คนินเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ >“เห็นรูปนั่นมั้ย..?” พิชเอี้ยวคอมอง แล้วหัวเราะเบา ๆ >“อ้าว... นี่.. ใช่..เออ..อาจารย์..พายกับ... น้องชายเขานี่.. ก็น่ารักดีออก.. มึงจะหงุดหงิดทำไม..?” คนินพ่นลมหายใจยาว ผ่านจมูก ราวกับพยายามข่มอารมณ์ที่เริ่มตีขึ้นมาในอก >“ไม่รู้สิ... แต่ภาพแบบนั้น มัน...” เขาหยุดคำไว้เพียงแค่นั้น แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ พิชยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ ก่อนยิ้มแซว >“กูว่าไม่ต้องพูดต่อแล้วมั้ง กูเข้าใจละ... .. มึงกำลังหึงน่ะสิ” คำพูดนั้นทำให้คนินเหลือบตามองเพื่อนนิ่ง ๆ แต่สายตาที่เรียบนิ่งนั้น กลับเต็มไปด้วยแววที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ความเงียบเข้าปกคลุมห้องในชั่วขณะ — ก่อนที่คนินจะหัวเราะเบา ๆ อย่างขื่น ๆ >“กูคงบ้าเอง... หึงอะไร เขาเป็นพี่น้องกัน” แต่เสียงหัวเราะของเขากลับฟังดูฝืด และแผ่วลงอย่างรวดเร็ว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ปลายนิ้วเลื่อนไปบนหน้าจอช้า ๆ — เปิดดูรูปที่เขาเคยส่งขนมไปให้เธอวันนั้น พายตอบกลับมาพร้อมข้อความเรียบง่ายว่า >“ขอบคุณค่ะ อาจารย์คนิน ขนมอร่อยมากเลย” คนินนั่งนิ่ง มองข้อความในจออีกครั้ง แล้วเอ่ยเสียงต่ำราวกับพูดกับตัวเอง -“พาย... ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง... ผมจะไม่ยอมยืนอยู่ห่าง ๆ แบบนี้อีกแน่” เงาสะท้อนของเขาในกระจกหน้าต่างบานใหญ่ คือภาพชายหนุ่มในชุดสูท ที่แววตาเริ่มเปลี่ยนจากนิ่งสงบ กลายเป็นประกายของความรู้สึก... ที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ปฏิเสธไม่ได้อีกต่อไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more