วิศวะหลงรักลูกสาวมาเฟีย

EP 9 : เวรกรรม

ตอนที่ 9 : เวรกรรม

เฮ้ เฮ้...

แปะ แปะ…

เสียงเฮและเสียงปรบมือดังลั่นเมื่อได้ฝ่ายผู้ชนะนั่นคือคู่ของพี่ฟีนิกซ์กับระริน แต่มีคู่หนึ่งที่ทำหน้าเบื่อโลกไม่ได้เล่นอะไรเลยเพราะแพ้ตั้งแต่แรก ชิลินนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่ปลีกตัวออกมาจากกลุ่มและมองเพื่อนกำลังกระโดดโลดเต้นดีใจพลางชำเลืองมองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

ปกติแล้วเธอค่อนข้างเก่งเรื่องเกมในทุกด้านยกเว้นแค่ล้วงไหที่เขาเอาปลาไหลมาแกล้ง และนี่แค่ประคองลูกโป่งไปถึงเส้นชัยไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเลยแต่เขานั่นแหละที่ทำให้เธอหมดสนุก

"อย่ามามองฉันด้วยหางตา"

"ก็เพราะพี่นั่นแหละที่ทำให้เรามานั่งหงอยแบบนี้ แพ้ตั้งแต่นาทีแรกน่าอายชะมัด"

"เธอขาสั้นเองช่วยไม่ได้ ฉันก้าวของฉันปกติ"

"ชิลินก็ก้าวปกติเหมือนกันค่ะ"

"ก็แค่เกมจะเอาอะไรมาก เล่นเกมชนะเธอจะได้รางวัลขึ้นไปเรียนปีสี่เลยเหรอไง" ดีเซลส่ายหัวอย่างเอือมระอา เขาไม่เห็นรู้สึกอะไรกับการเล่นเกม แต่มีสิ่งหนึ่งที่รู้สึกคือตอนที่คนตัวเล็กโผลเข้ามากอด มีความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นทั้งที่ไม่ค่อยลงรอยกัน แต่มันก็เพียงความรู้สึกชั่วครู่เท่านั้น

"ศักดิ์ศรีมันค้ำคอค่ะ"

"ระวังคอจะหักมัวห่วงแต่ศักดิ์ศรี"

"เหอะ พี่จะเถียงชนะชิลินให้ได้เลยใช่ไหมคะ" ชิลินเริ่มหมดความอดทนและหันไปเผชิญหน้าร่างสูงอย่างไม่สบอารมณ์

"แล้วเธอก็อยากจะเถียงชนะฉันให้ได้เลยใช่ไหม"

"ทำไมต้องซวยมาคู่กับพี่ด้วยก็ไม่รู้"

"เวรกรรมมั้ง" ดีเซลตอบกลับทันควัน เป็นทั้งเวรและกรรมของกันและกันที่ทำให้โคจรมาเจอกันไม่จบไม่สิ้น

ชิลินมองด้วยสายตาไม่สบอารมณ์และไม่อยากเถียงต่อ ใบหน้าหวานทำหน้ามุ่ยและนั่งกอดอกคล้ายกับเด็กถูกขัดใจ

ดีเซลจ้องมองอาการคนตัวเล็กทำให้เผลอยิ้มออกมาอัตโนมัติแบบไม่รู้ตัว อายุเป็นเพียงตัวเลขจริง ๆ เพราะคนที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้เหมือนกับเด็กสามขวบที่กำลังงอนตุ๊บป่อง

"พี่ยิ้มอะไร" ชิลินรับรู้ถึงสายตาที่มองมาทำให้เธอหันไปหาเขา และเห็นว่าเขายิ้มตอนที่มองเธอ

"ยิ้มเพราะสะใจ" ริมฝีปากหนาเป็นเส้นตรงทันทีเมื่อถูกทัก เพราะไม่รู้ตัวเองว่ายิ้มก่อนจะพูดจาเชิงเหน็บแนมออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและหันมองกิจกรรมที่คนอื่นกำลังเล่นอยู่อย่างสนุกสนาน

ชิลินลุกขึ้นเต็มความสูงและเดินออกไปจากลานกิจกรรมด้วยอารมณ์ที่เบื่อหน่ายเพราะต้องรออีกหลายคู่กว่าจะจบกิจกรรมนี้ แต่มีเสียงดังมาจากอีกคนทำให้ฝีเท้าเรียวเล็กหยุดชะงักก่อนจะหันมามองเจ้าของเสียง

"จะไปไหน"

"ไปเข้าห้องน้ำค่ะ"

"ห้องน้ำอยู่ทางนั้น" ดีเซลพยักหน้าไปอีกฝั่งที่เป็นห้องน้ำของนักศึกษา แต่เธอกำลังจะเดินไปอีกฝั่งที่ตรงกันข้าม

"เฮ้อ...ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารค่ะ อีกหลายคู่กว่าจะจบนั่งรอแบบนี้เบื่อ" ชิลินถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่และบอกไปตามตรง เธอแค่อยากออกไปเดินเล่นไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้แถมยังมีเขาคอยทำให้เธออารมณ์เสีย

ทันทีที่บอกพี่ดีเซลเธอก็เดินออกมาเลย คงใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่ากิจกรรมนี้จะจบ

เท้าเรียวเล็กเดินออกมาตามทางคนเดียว มองบรรยากาศรอบ ๆ มหา'ลัย ไม่ได้คิดจะมาหาอะไรกินที่โรงอาหารแค่อยากออกมาสูดอากาศเฉย ๆ ทำให้ชิลินเดินอ้อมมาทางหลังตึกวิศวะที่มีที่นั่งเล่นตากลมเย็น ๆ พอให้สบายตัว

ยอมรับว่าสนุกและเพลิดเพลินที่ได้เจอเพื่อนใหม่ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน ยกเว้นแต่ตอนที่ต้องเถียงกับพี่ดีเซลที่ทำให้เธอหงุดหงิด หลายวันมานี้เราไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ แต่พอได้คู่กันก็ดันเถียงกันจนแพ้เกมตั้งแต่เริ่ม

พรึบ

ร่างเล็กนั่งลงที่เก้าอี้ตัวยาวที่พอนั่งได้สองคนที่ตั้งอยู่ในโซนด้านหลัง คงเป็นที่ให้นักศึกษาได้นั่งพักไม่ก็สูบบุหรี่ เพราะเห็นมีก้นบุหรี่อยู่ทั่วพื้นที่ แต่โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครทำให้เธอนั่งได้อย่างสบายใจ

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา มีจังหวะที่การก้าวเดินเหยียบกับใบไม้แห้งจนเกิดเสียง

แกรก...ตึก ตึก

ชิลินหันไปตามเสียงที่ดังมาทางฝั่งซ้ายแต่ต้องทำหน้าเบื่อโลกเมื่อเจอคนที่เพิ่งเถียงมาก่อนหน้านี้เดินตรงเข้ามา

"พี่ตามมาทำไมคะ"

"ไม่ได้ตามเธอ ฉันมาสูบบุหรี่ ตรงนี้ที่ประจำพวกฉัน เธอนั่นแหละมานั่งรอฉันเอง"

"เชื่อเขาเลยจริง ๆ ต้องเป็นฝ่ายถูกเสมอสินะ" ชิลินพึมพำกับตัวเองเป็นจังหวะที่ร่างสูงของพี่ดีเซลเดินมายืนใกล้กับเธอพอดี

พรึบ

"พี่" ชิลินเบิกตาโตด้วยความตกใจเมื่อร่างสูงที่เถียงกับเธอนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกันที่ยังพอมีที่ว่างเหลืออย่างหน้าตาเฉย ทั้งที่ใกล้ ๆ กันก็มีเก้าอี้ตัวยาวอีกตัว

ดีเซลไม่ได้สนใจแต่ล้วงมือเข้าไปในกางเกงและหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบหน้าตาเฉย

ชิลินลุกขึ้นพรวดพราดเพราะจะย้ายไปที่อื่นแต่กลับถูกมือหนากระตุกเสื้อนักศึกษาจากด้านหลังให้กลับมานั่งลงที่เดิม

"อ๊ะ! พี่"

"กลัวฉันงั้นเหรอ" ดีเซลพ่นควันบุหรี่ออกจากปากทำให้ควันลอยโขมงไปทั่วบริเวณก่อนจะพูดจายียวนให้กับคนที่กำลังเดินหนี

"ไม่ได้กลัว แค่อยากอยู่แบบสงบค่ะ"

"อ่อน"

ชิลินมองดีเซลตาขวางเมื่อเขาใช้คำพูดเดียวกับเธอก่อนหน้านี้ แถมยังตีหน้านิ่งแต่เธอรู้ดีว่าเขากำลังชอบใจ

"เหอะ" เธอส่งเสียงหัวเราะออกมาจากในลำคอและเอนหลังพิงกับพนักพิงของเก้าอี้ตัวยาว เปลี่ยนสายตาเป็นมองไปทางอื่นแทนการมองหน้าเขา ถ้าลุกเดินหนีเขาก็คงได้ใจและหาว่าเธอไม่แน่จริง ก็นั่งอยู่ตรงนี้แหละ

ควันสีขาวขุ่นยังลอยโขมงออกมาเป็นระยะ แต่ชิลินไม่ได้รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใดด้วยที่เคยเห็นพี่ชายสูบบุหรี่อยู่บ่อยครั้งเหมือนจะชินไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่พี่ชายของเธอสูบจะให้เธอเดินออกไปไกล ๆ เพราะไม่อยากให้สูดดมควันบุหรี่ ยกเว้นแต่คนไร้มารยาทแถวนี้ที่ยังพ่นควันบุหรี่ไม่เกรงใจคนที่นั่งอยู่

"มาจากไหน" ดีเซลทำลายความเงียบ

"บ้านค่ะ"

"ถ้ากวนประสาทฉันอีกครั้งเดียว พรุ่งนี้ฉันจะเปลี่ยนกิจกรรมเป็นจับปลาไหลทั้งวัน"

"ถ้ารู้แบบนี้พรุ่งนี้ชิลินลาค่ะ"

"ลาแค่ครั้งเดียวพี่รหัสเธอไม่รับเข้าสายรหัสแน่นอน เพราะฉันจะเสี้ยมพี่รหัสเธอเอง"

"พี่นิสัยแบบนี้ตลอดเลยเหรอคะ" ชิลินถามออกมาตามตรง และหันมองใบหน้าคมคายของพี่ดีเซลด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"อืม เลวแบบนี้มาตลอด"

"รู้ตัวด้วย สุดยอดเลยค่ะ"

"ไม่ต้องมาแดกดันฉันหรอก เพราะเธออยากให้ฉันตอบแบบนี้ตั้งแต่ตั้งคำถามแล้วไม่ใช่เหรอ" ดีเซลมองใบหน้าหวานด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา "เธอคงไม่ใช่เด็กแถวนี้"

"มาจากกรุงเทพค่ะ"

"ไม่แปลกใจ"

"ทำไมคะ เด็กกรุงเทพแล้วทำไมคะ"

"ดูตื่นกับโลกภายนอก พ่อแม่คงเลี้ยงเป็นไข่ในหินละสิ พอกะเทาะเปลือกไข่ออกมาถึงได้ทำตัวก้านโลกเหมือนเก่ง"

ชิลินจ้องมองรุ่นพี่ตาเขม็งเพราะมันคือความจริง แต่ที่เธอทำตัวเก่งเป็นเพราะไม่อยากให้ใครมารังแก

"เบื่อเถียงกับพี่"

"ฉันพูดเรื่องจริงก็เถียงไม่ออก" ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากกับอาการที่ไปต่อไม่ถูกของเธอ

"เมื่อไหร่พี่จะไปจากตรงนี้สักทีคะ ดูดบุหรี่ให้หมด ๆ สักที ไม่ก็ให้ชิลินเดินไปที่อื่น"

"อีกนาน" ดีเซลไม่ได้สะทกสะท้านในคำพูดของเธอ และอัดบุหรี่เข้าปอดอย่างสบายอุราโดยมีรุ่นน้องปีหนึ่งนั่งอยู่เคียงข้าง ถึงแม้อีกคนจะทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจแต่เขาไม่สนใจ

"พี่เป็นคนเชียงใหม่หรือมาจากที่อื่นเหรอคะ" เพื่อไม่ให้เงียบจนเกินไปทำให้ชิลินเลือกที่จะถามเขากลับบ้าง

"อยากรู้เรื่องของฉัน สนใจฉันขึ้นมาเหรอไง"

คำตอบของเขาทำให้ชิลินหันขวับแต่ต้องเบิกตาโตเมื่อใบหน้าคมคายโน้มเข้าใกล้ในระยะแค่คืบตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"พี่!" ชิลินอุทานออกมาเสียงหลงและรีบเอนตัวไปด้านหลัง

ใช่ว่าดีเซลจะหยุดแต่โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เธออีกและเผยใบหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้าของเธอไม่สู้ดี ไม่เก่งเหมือนปาก ปกติแล้วถ้าเธอไม่กลัวจะสู้ขาดใจ แต่ครั้งนี้เธอรีบหลบคงทำตัวไม่ถูก เหมือนกับไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายที่ไหนมาก่อน ทำให้ดีเซลรู้สึกสนุก

"ชิลินไม่ได้สนใจพี่ค่ะ และถอยออกไปด้วย"

"ก็เห็นอยากรู้เรื่องของฉัน นึกว่าสนใจฉันขึ้นมา"

"ทีพี่ยังถามได้เลย ทำไมชิลินจะถามไม่ได้คะ" มือเรียวเล็กจิกเข้าที่กระโปรงตัวเองจนมือแทบหงิกกับการกระทำของพี่ดีเซล เขาพุ่งตรงมาที่เธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัวจนทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ ชีวิตนี้ไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายอื่นขนาดนี้ ยกเว้นแค่พ่อกับพี่ชาย

"หึ" ดีเซลกระตุกยิ้มและจ้องมองใบหน้าหวานตั้งแต่หน้าผากมนที่โหนกนูนลดระดับมาที่ดวงตากลมโตและต่ำลงมาที่ปลายจมูกทรงหยดน้ำก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากกระจับสีชมพูระเรื่อที่อวบอิ่มก่อนจะผละตัวออกแต่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

"ฉันมาอยู่ที่เชียงใหม่ตั้งแต่มัธยมต้น"

ชิลินสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะกลับมานั่งในท่าปกติ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ปกติคือหัวใจดวงน้อยทำไมถึงเต้นระส่ำขนาดนี้ก็ไม่รู้

"แล้วก่อนหน้านี้พี่อยู่ที่ไหนเหรอคะ"

"กรุงเทพ"

"ถึงว่าพูดภาษากลางชัดกว่าภาษาเหนือซะอีก" ชิลินพยักหน้าเข้าใจ

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ดีเซลยังไม่ลุกไปไหนทั้งที่บุหรี่หมดมวนไปแล้ว และชิลินก็ลุกไปไหนไม่ได้เพราะกลัวเขาหาว่าเธออ่อน ทำให้ทั้งคู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวตัวเดียวกันแต่ไม่มีใครพูดอะไร ชิลินมองตรงไปข้างหน้าแบบรู้สึกหวั่น ๆ อย่างบอกไม่ถูกเพราะรู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมอง

สายตาคมกริบมองหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งอยู่เคียงข้าง