EP 10 : ลูกอมชวนใจสั่น

1902 Words

ตอนที่ 10 : ลูกอมชวนใจสั่น ปั่ก ลูกอมฮาร์ทบีทสีแดงถูกโยนใส่ตัวชิลินและตกลงบนกระโปรงบริเวณหน้าตักพอดีทำให้ไม่ได้ตกลงไปที่พื้น ใบหน้าหวานหันมองเจ้าของการกระทำที่ไร้มารยาทและไม่เข้าใจว่าจะโยนใส่เธอทำไม...คงไม่คิดจะเอาลูกอมเม็ดเดียวมาจีบเธอหรอกนะ "พี่รหัสเธอฝากมาให้" "เม็ดเดียวนี่น่ะเหรอ" ชิลินหยิบลูกอมฮาร์ทบีทสีแดงขึ้นมาชูตรงหน้าระหว่างเธอกับเขาด้วยความแปลกใจ ถ้าให้เพียงหนึ่งเม็ดจริง ๆ พี่รหัสของเธอคงขี้งกน่าดู ตั้งแต่พวกเรารู้สายรหัสกันมักจะมีรุ่นพี่เอาขนมมาให้และบอกว่าพี่รหัสฝากมา ซึ่งคนอื่นก็ได้มาตลอดยกเว้นแต่เธอที่ไร้ซึ่งการได้ของจากรุ่นพี่ แต่ไม่เสียใจหรือน้อยใจ "มันฝากมาให้ทั้งถุงแต่ฉันกินหมดแล้วเลยเหลือเม็ดเดียว" "ถ้าพูดว่าพี่ทุเรศจะเป็นอะไรไหมคะ" "เธอพูดออกมาแล้ว" ดีเซลจ้องมองหน้าชิลินด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ เธอไม่ได้หลอกด่าเขาแต่ด่าเขาตรง ๆ เลย ค่อนข้างชอบใจที่เธอพูดแบบตรงไปตรงมาไม่มีอ้อมค้อมและไม่กลัวใคร ชิลินทำหน้าไม่สบอารมณ์และเกะลูกอมเม็ดนั้นกินเลย ดีเซลมองริมฝีปากอวบอิ่มที่อ้าออกเพียงนิดก่อนจะหย่อนลูกอมเม็ดสีแดงเข้าไปในปาก ความอวบอิ่มนี้ทำให้ดีเซลเผลอคิดไปไกลแต่ไม่นานก็ดึงสติกลับมาจนได้ "เธอคิดว่าใครคือพี่รหัส" "ไม่รู้ค่ะ" "หลังกลับจากรับน้องนอกสถานที่เธอก็ต้องบอกแล้วว่าใครคือพี่รหัส ถ้าเธอยังตอบว่าไม่รู้พี่รหัสของเธอจะไม่รับเข้าสายรหัส" "ก็ตอนนี้ยังไม่รู้จริง ๆ นิ่คะ ไม่มีคำใบ้อะไรเลย ทีคนอื่นมีคำใบ้เยอะแยะ" "ถ้าเกิดว่าฉันเป็นพี่รหัสเธอล่ะ" "ซวยค่ะ" ชิลินตอบออกมาตามตรงและมองใบหน้าคมคายแบบไม่เกรงกลัวทำให้เห็นริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากชอบใจ ทั้งที่เธอด่าเขาทำไมเขาถึงยิ้มเหมือนถูกใจในคำด่าและคำเหน็บแนมของเธอ แปลกคนสิ้นดี ...ไม่มีทางที่จะเป็นพี่ดีเซลแน่นอน เขาดูแลรุ่นน้องคนอื่นจนหลายคนคิดว่าเขาคือพี่รหัส ต่างกับเธอที่แทบจะกัดกันตลอดเวลา เหมือนเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน "นี่ก็เป็นชั่วโมงแล้วเพื่อนน่าจะเล่นกิจกรรมกันจบแล้ว ชิลินไปก่อนนะคะ" เมื่อเธอเห็นว่าทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบและเขาก็เอาแต่จ้องเธอ ทำให้ร่างเล็กดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะสายตาคมคู่นั้นทำให้หัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นระรัวอีกครั้ง "เดี๋ยว" หมับ มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเรียวเล็กในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินผ่านหน้าไป ก่อนจะหยิบถุงลูกอมฮาร์ทบีทสีแดงที่ยังไม่ได้แกะออกมาทั้งถุงพร้อมกับยัดใส่มือเธอ "พี่รหัสเธอฝากมา" ชิลินกำถุงลูกอมไว้ในมือแน่นจนมือหนาละออกจากข้อมือเธอ ทำให้เธอเดินออกมาจากตรงนั้นทันที พลางก้มมองของที่อยู่ในมือด้วยความแปลกใจ "แล้วลูกอมหนึ่งเม็ดก่อนหน้านี้ล่ะ ไหนเขาบอกว่าพี่รหัสฝากมาให้" ทันทีที่ชิลินเดินเข้ามาในลานกิจกรรมใต้ตึกก็เห็นว่าทุกคนนั่งเป็นระเบียบเรียบร้อยกันหมดแล้ว และการที่เธอเดินเข้ามาคนเดียวโดด ๆ ทำให้เป็นจุดเด่นและทุกสายตาจ้องมองมาที่เธอเหมือนกับว่ารอเธอเพียงคนเดียว ชิลินรีบเดินเข้าไปในแถวด้วยท่าทางร้อนรนและก้มหัวให้ทุกคนเพื่อขอโทษ "เพื่อนเขารอกันอยู่ไม่เห็นเหรอ แล้วใครให้เข้าไปในแถว" เสียงของรุ่นพี่ตวาดเสียงดังลั่น ในจังหวะที่เธอกำลังจะนั่งต้องเดินออกมาจากแถวและเดินมาที่หน้าแถวท่ามกลางสายตาของทุกคน "ขอโทษค่ะ" มือเรียวเล็กยกมือไหว้ขอโทษรุ่นพี่ และกล่าวขอโทษเพื่อน ๆ ที่รอ "แค่ขอโทษมันง่ายเกินไปหรือเปล่าคะน้องชิลิน" ดวงตากลมโตจับจ้องรุ่นพี่ปีสามที่เคยเป็นคู่อริกับเธอตอนที่อยู่โรงอาหาร ดูเหมือนหน้าตาจะมั่นใจและอยากแกล้งเธอ "แล้วต้องให้ชิลินทำอะไรคะ" "เก็บกวาดลานกิจกรรมทุกวันตอนเย็นหลังจากเพื่อนคนอื่นกลับหมดแล้ว" รุ่นพี่อีกคนหนึ่งสั่ง "ค่ะ" ชิลินตอบรับอย่างว่าง่ายเพราะไม่ได้ยากเกินความสามารถ ถึงแม้โตมาจะไม่เคยจับไม้กวาด ไม่เคยถูพื้น ที่บ้านมีแม่บ้านคอยดูแลทุกอย่าง แต่เพราะเธอเลือกที่จะเป็นนักศึกษาทั่วไปเหมือนคนอื่น จำเป็นต้องทำให้ได้ และพอมีประสบการณ์จากการกวาดเก็บห้องที่คอนโดมาบ้างแล้ว "แล้วน้องชิลินไปไหนมาคะ ปกติแล้วถ้าเพื่อน ๆ ร่วมกิจกรรมกันอยู่ห้ามรุ่นน้องหนีไปไหนต้องอยู่ในลานกิจกรรม" "ไปทำธุระมาค่ะ" ชิลินตอบกลับรุ่นพี่ปีสามที่เป็นคู่อริของเธอ "ธุระของน้องชิลินนี่ไปซื้อของกินมาหรือเปล่าคะ แบบนี้แอบไปพักก่อนเพื่อนไม่เอาเปรียบเพื่อนไปหน่อยเหรอ" ชิลินถอนหายใจออกมาเบา ๆ และจ้องมองคนที่พูดเหมือนจะหาเรื่องให้บทลงโทษของเธอหนักกว่าเก็บกวาดลานกิจกรรม การที่รุ่นพี่คนนั้นพูดออกมาแบบนั้นคงเห็นว่าเธอถือถุงลูกอมอยู่ในมือ "ไม่ได้เอาเปรียบเพื่อนค่ะ ตอนนี้ชิลินได้รับบทลงโทษจากรุ่นพี่อีกคนหนึ่งแล้วก็ควรจบ ไม่ใช่จ้องแต่หาเรื่องกัน เสียเวลาคนอื่นไม่เห็นเหรอคะ" "แต่ตัวเองทำเสียเวลาก่อนยังหน้าด้านพูดยอกย้อน" "มันจะมากไปแล้วนะ" ชิลินตวาดเสียงดังอย่างเหลืออด อุตส่าห์พูดดีและใช้น้ำเสียงเรียบนิ่งให้ความเคารพแต่ก็ยังถูกแดกดันไม่หยุด "กล้าขึ้นเสียงกับรุ่นพี่งั้นเหรอ" "เออทำไม หนักกว่านี้ก็กล้า" "จะหุบปากได้หรือยัง!" ดีเซลตวาดเสียงดังลั่นก่อนที่เจ้าของเสียงที่ดุดันจะเดินเข้ามา เธอเม้มปากเข้าหากันแน่นและหันมองเจ้าของคำพูดที่ดุดัน ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคมคายที่เรียบนิ่ง สายตาคมกริบเกรี้ยวกราดอย่างเห็นได้ชัด ดีเซลได้ยินทุกอย่างตั้งแต่แรกจนเอือมระอาทำให้พูดโพล่งออกมา และน่าแปลกที่เธอไม่ใช้ชื่อของเขาในการอ้างว่าไปไหนมา "ไปนั่ง" "ค่ะ" สายตาคมกริบมองร่างเล็กที่เดินผ่านหน้าไป และจ้องมองเธอจนนั่งลงก่อนจะเบนสายตามามองรุ่นน้องปีสามที่หาเรื่องไม่รู้จบ ความน่ากลัวของดีเซลทำให้ไม่มีใครกล้าสู้หน้า "มึงไปไหนมา" โอโซนถามดีเซล "....." ไร้ซึ่งการตอบกลับจากดีเซล สายตาคมกริบยังกวาดสายตามองไปยังรุ่นน้องทุกคนตั้งแต่แถวแรกยันแถวสุดท้าย "กูเป็นคนสั่งให้ชิลินไปเอาของมาให้ มีใครข้องใจตรงไหนอีกไหม ถ้าใครข้องใจมาเคลียร์กับกู" "ไม่มีค่ะ ไม่มีครับ" รุ่นน้องทุกคนตอบกลับอย่างพร้อมเพรียงแบบที่ไม่มีใครกล้าหือกับดีเซล "ถ้าไม่มีก็แยกย้าย ช่วงบ่ายมาทำกิจกรรมต่อ" ฟีนิกซ์พูดเสริมทันที รุ่นน้องทุกคนต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง ไม่มีใครกล้าสนใจอะไรในตัวชิลินอีกเพราะหัวหน้ากิจกรรมเป็นคนพูดเอง แต่ดวงตากลมโตของชิลินเหลือบมองชายหนุ่มร่างสูงในจังหวะที่เธอกำลังเดินแยกออกไป จนทำให้สายตาของเขาและเธอประสานกันแบบไม่ได้ตั้งใจก่อนที่ใบหน้าหวานจะหันหนีและเดินไปพร้อมแก๊งเพื่อนสาว "พี่ดีเซลให้แกไปทำอะไรมา" "อ่อ เออ... เอาเอกสารที่อาจารย์น่ะ" ชิลินอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ คิดคำตอบไม่ทันเพราะถูกพราวถามแบบไม่ทันตั้งตัวและไม่คิดว่าเขาจะบอกแบบนี้กับทุกคน ทั้งที่ความจริงเธอกับเขานั่งอยู่หลังตึกนี้เอง ไม่ได้ไปเอาของอย่างที่เขาบอก "ทำไมถึงญาติดีกันขึ้นมาได้ ความรู้สึกฉันเหมือนพี่ดีเซลปกป้องแกเลย" "ปกป้องกับผีน่ะสิ เขาก็คงพูดไปตามความจริงมั้ง" "แล้วทำไมตอนแรกแกไม่ตอบยัยรุ่นพี่นั่นไปว่าอยู่กับพี่ดีเซลล่ะ" "ไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าฉันสนิทกับแก๊งนั้น แค่นี้ก็ถูกหมั่นไส้ไม่รู้จะยังไงแล้ว" ชิลินตอบกลับต้นหลิวตามความจริง แค่นี้ก็เป็นจุดสนใจมากพอแล้ว อีกอย่างคงไม่ดีแน่ถ้าเธอตอบว่าไปนั่งอยู่ด้านหลังตึกกับพี่ดีเซล คนอื่นคงคิดไปต่าง ๆ นานาทั้งที่ไม่มีอะไรเลย ยกเว้นแต่... ใบหน้าหวานก้มมองซองลูกอมฮาร์ทบีทในมือและรีบเก็บเข้ากระเป๋า ชิลินและแก๊งเพื่อนเลือกโต๊ะได้ก็รีบไปสั่งอาหารในโรงอาหารของคณะวิศวะกลัวว่าคนจะเยอะ ดีเซลและแก๊งเพื่อนเดินเข้ามาในโรงอาหารของคณะเช่นกัน พอร์ชกระแทกไหล่ดีเซลพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม "มึงกับชิลินไปทำอะไรมา อย่าบอกนะว่า..." ปั่ก มือหนาของดีเซลตบเข้าที่แผ่นหลังแกร่งของพอร์ชเต็มแรงจนร่างหนาเกือบกระเด็น "เลิกคิดปัญญาอ่อน กูบอกแบบไหนก็แบบนั้น" "แล้วมึงให้ชิลินไปเอาของอะไรที่อาจารย์" ฟีนิกซ์อยากรู้บ้าง เพราะปกติดีเซลไม่เคยใช้ให้ใครให้ไปเอาของจากอาจารย์ และเท่าที่ตนสังเกตทั้งสองคนเดินมาจากด้านหลังของตึกวิศวะนี่เอง "กูจะกินข้าว อย่ามาถามเซ้าซี้" "มึงไม่เคยมีประวัติแดกน้องรหัสนะไอ้ดีเซล" โอโซนกระซิบเบา ๆ และยิ้มเจ้าเล่ห์ ทุกคนรู้ดีว่าใครคือพี่รหัสของชิลิน ดีเซลตาขวางใส่เพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปสั่งข้าวกินตามประสา เป็นจังหวะที่เห็นเธอเดินมาที่ร้านข้าวแกงร้านประจำของเขาพอดี เท้าเรียวเล็กหยุดชะงักและมองทุกคนในแก๊งรุ่นพี่ปีสี่ ทุกคนก็หยุดชะงักไปตาม ๆ กัน "ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันไหม" พราวเอ่ยชวนเพื่อหลีกแก๊งรุ่นพี่ "อืม เบื่อข้าวพอดี" ต้นหลิวรีบเห็นด้วย "ไม่อะ ฉันจะกินข้าวราดแกง ถ้าพวกแกไปกินร้านอื่นก็เจอกันที่โต๊ะ" ชิลินไม่ได้หวาดหวั่นเพราะมุ่งเป้าจะมากินร้านนี้ตั้งแต่แรก ทันทีที่ทุกคนได้อาหารที่จะกินมาครบทุกคนแล้ว ก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองทันที แต่ละคนมีสีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก รวมถึงชิลินที่หัวใจดวงน้อยไม่ปกติตั้งแต่เขายื่นลูกอมให้เธอ แล้วยังเหมือนปกป้องเธอเมื่อกี้นี้ ...ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเขาจะโกหกปกป้องเธอทำไม อันที่จริงปล่อยให้เลยตามเลยก็ได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more