ร่างบางของคนตัวเล็กรู้สึกตัวในช่วงสายของอีกวัน เมรินทร์รู้สึกระบมไปทั้งตัว เธอไม่อยากจะคิดถึงเรื่องเมื่อคืนเลยซักนิด คนตัวเล็กได้แต่มองไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดตา กับไม่เจอคนที่รังแกเธอมาตลอดทั้งคืน
" ค่อยยังชั่วหน่อย " เมรินทร์รู้สึกโล่งอกที่พายุไม่อยู่ตรงนี้ เพราะถ้าตื่นขึ้นมา แล้วเจอเขาเธอเองก็ไม่รู้จะกล้ามองหน้า เขายังไง เพราะเมื่อคืนเธอเองก็ใช่ว่าจะขัดขืนเขาเสียหน่อย เธอเกลียดตัวเองที่ลุ่มหลงปล่อยให้เขาสนุกกับร่างกายของเธอ
" อ่า "
เท้าเล็กแตะถึงพื้นถึงกับปล่อยเสียงร้องออกมา เพราะรู้สึกเจ็บแปลบๆ ตรงกลางส่วนนั้นของเธอ เมรินทร์เหลือบมองนาฬิกา อีกไม่กี่สิบนาทีก็จะเที่ยงแล้ว
คนตัวเล็กค่อยๆ พาร่างกายตัวเองเข้ามายังห้องน้ำ อย่างช้าๆ เมื่อมาถึงห้องน้ำ เมรินทร์ถึงกับเบิกตากว้าง กับร่องรอยที่พายุนั้นฝากเอาไว้บนตัวของเธอ ที่ตอนนี้รอยแดงจ้ำๆ เต็มไปทั้งคอและหน้าอกของเธอ
" นี้เขาทำเธ
