Debt Love Casino

ตอนที่ 7 งานใหม่

พายุเองก็จ้องมองใบหน้าหวานของเมรินทร์ด้วยความท้าทาย พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ไม่น่าฟังออกมา

" ผมไม่เคยปราณีลูกหนี้คนไหนมากขนาดนี้ อย่าเล่นตัวให้มันมากนัก ยังไงค่าตัวคุณก็ไม่ได้เพิ่มมากไปกว่านี้หรอก " พายุบอกกับคนร่างบางมาด้วยความหงุดหงิดเพราะเขาคิดว่าเธอนั้นเล่นตัว

เมรินทร์นั้นถึงกับพอใจที่เขาว่าเธอมาแบบนั้น

" ฉันไม่ได้เล่นตัวค่ะ ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าพวกคุณจะให้ฉันทำงานอะไร " เมรินทร์ก็ว่าเขากลับมาอย่างไม่ยอมเช่นกัน และเธอก็ไม่ได้คิดจะเล่นตัวอย่างที่เขากล่าวหา

" ไปถึง คุณก็รู้เองแหละ ที่สำคัญตอนนี้ ผมมีเวลาให้คุณไม่มาก เพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น จะไปหรือเปล่า" พูดจบพายุก็เดินออกไป ปล่อยให้เมรินทร์ ได้แต่นิ่งอึ้งอยู่คนเดียว

คำพูดของเขานั้นมันไม่ได้ดูบังคับ แต่กลับฟังดูเหมือนกลับเอ่ยชวนเธอต่างหากละ เมรินทร์ได้แต่มองตามแผ่นหลังของคนที่เดินเข้าไปข้างในบ้าน

ร่างบางของเมรินทร์ได้แต่ยืนมองบ้านของมารดาด้วยตาละห้อย เธอตั้งใจกลับมาใช้ชีวิตที่บ้านหลังนี้

" ยายจ๋า ตาจ๋า เมย์ขอโทษนะจ๊ะ ที่รักษาบ้านหลังนี้ไว้ไม่ได้ ถ้าเมย์มีเงินมากพอเมื่อไหร่ เมย์สัญญาว่าจะรีบมาไถ่บ้านหลังนี้คืนแน่นอนจ้า "ร่างบางเอ่ยขึ้นมาคนเดียว เธอเสียใจที่รักษาบ้านหลังนี้ไว้ไม่ได้ ขั้นจะเอ่ยปากขอยืมกับบิดาที่อยู่อีกซีกโลกก็กลัวว่าเรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ เมรินทร์จึงขอเก็บเรื่องนี้ไว้เองเสียดีกว่า

@คาสิโนของพายุ

หลังจากที่ตกลงกับมินตราเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น พายุเองก็ให้เมรินทร์นั้นเก็บกระเป๋า เพื่อที่จะมาอยู่ที่คาสิโนของเขาเป็นเวลา 3 เดือน ตามที่เขาได้ตกลงกับมารดาของเธอ

เมื่อรถวิ่งมาจอดที่ๆ คุ้นตา เมรินทร์นั้นแทบไม่อยากลงจากรถเอาเสียเลย

" ลงมา " เสียงเข้มของพายุเอ่ยบอกกับร่าบางที่นั่งนิ่งมาตลอดทาง เมรินทร์ถึงกับเสียวสันหลัง กับน้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกมา เธอเองก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับเขา คนตัวเล็กจึงยอมทำตาม อย่างว่าง่าย

เมรินทร์มองไปรอบๆ ก็เจอกับผู้คนที่ล้วนแต่แต่งตัวดูดีมีฐานะ พวกเขาไม่น่าจะมาติดการพนันแบบนี้เลย คงติดเหมือนมารดาเธอสินะ ที่ติดการพนันจนยอมเสียบ้าน และไหนที่เธอต้องมาทำงานใช้หนี้แบบนี้อีก ร่างบางได้แต่คิดในใจและเดินตามหลังเจ้าหนี้ไปอย่างเงียบๆ

ร่างสูงของลูกชายเจ้าของบ่อนเดินเข้ามาในคาสิโน พร้อมกับสาวสวยและลูกน้องนับสิบคน

เมรินทร์จึงตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน แขกและลูกค้าของที่นี้ ซึ่งนานๆ ที จะได้เห็น สาวสวยที่เดินมาพร้อมกับลูกชายเจ้าของบ่อน ถึงกับอดแปลกใจไม่ได้ ซึ่งนานๆ ที่จะได้เห็นแบบนี้

เมื่อเดินมาถึงห้องๆ หนึ่งพายุจึงเอ่ยบอกกับแบงค์ ลูกน้องคนสนิทของตน

"นายไปพักเถอะ ส่วนเรื่องลูกหนี้คนนี้เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง" คำพูดของพายุทำเมรินทร์ถึงกับใจเต้นรัว เขาหมายความว่ายังไงกัน จัดการงั้นเหรอ เขาจะทำอะไรเธอหรือเปล่า คนตัวเล็กถึงกับเสียวสันหลังขึ้นมาอีกครั้ง

!! ตึก ตึก !! เมรินทร์นั้นทั้งกลัวและตื่นเต้น ทั้งที่เธอเตรียมใจมาแล้ว แต่ก็ยังกลัวเขาอยู่ดี

"ตามผมมา" พายุยังคงเอ่ยเสียงเข้มมาเช่นเดิม

เมรินทร์อยากจะหนีออกไปจากตรงนี้เสียให้ได้ แต่ก็พยายามเดินตามเขามาอย่างเงียบๆ ส่วนคนที่ทำหน้าที่เดินนำหน้ามา ก็หยุดเดินกะทันหันมาเสียดื้อๆ จนคนที่เดินก้มหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ ชนเข้ากับด้านหลังร่างสูงเข้าอย่างจัง เพราะตรงทางเดินแสงไฟสลัวๆ เมรินทร์จึงไม่ทันมอง

!! ปรึก !!

!! โอ้ย !! เสียงเล็กร้องออกมา เพราะเธอชนพายุเข้าอย่างจัง แต่ยังโชคดีที่พายุขว้าคนตัวเล็กเอาไว้ทันไม่ล้มหัวขมำไปเสียก่อน แต่กับกลายเป็นว่าตอนนี้เมรินทร์ตกอยู่ในอ้อมกอดของพายุอย่างไม่ทันตั้งตัว

คนตัวเล็กถึงกับเบิกตากว้างขึ้นมา ที่ตอนนี้ทั้งสองนั้นกอดกันแนบแน่น พายุเองก็ไม่ยอมปล่อยเธอทั้งสองเผลอสบตากันอยู่เนิ่นนาน

ด้านแบงค์ที่เดินกลับมาทางเดิม หวังจะมารายงานเรื่องด่วน แต่เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มนั้นโอบกอดลูกหนี้สาวอยู่ถึงกับรีบหันหลังเลี้ยวกับไปทางเดิมทันที

"เอ่อ ขอโทษ คะ พอดีฉันยังไม่ทันระวัง" เมรินทร์ บอกคนตรงหน้าพร้อมกับหลบสายตาคม ที่เขาจองมองเธอๆ ไม่ชอบสายตาแบบนี้ของเขาเอาเสียเลย มันทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นแรงกว่าว่าร่างสูงนั้นจะได้ยิน เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา เมรินทร์ได้แต่คิดในใจ

เมื่อร่างสูงนั่นได้สติก็ค่อยๆ ปล่อยมือของตนออกจากเอวของคนในอ้อมกอด และรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ พร้อมกับเอ่ยเสียงเข้มออกมาเช่นเดิม

"นี้เป็นที่พักของคุณ คุณจะอยู่ที่นี้เป็น เวลา 3 เดือนอย่างที่เราตกลงกันไว้ " ร่างสูงบอกมาเสียงทุ่ม

" นี้ฉันต้องอยู่ที่นี้ จริงๆ เหรอคะ " เมรินทร์ถามด้วยความสงสัย เพราะที่นี้ดูไม่ปลอดภัยกลับเธอเอาเสียเลย เขาจะให้เธอพักในบ่อนของเขาเนี่ยนะ

" ใช่...หรือคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า " พายุถามกลับ เพราะดูสีหน้าของเมรินทร์ เขาก็พอจะเดาออก หญิงสาวนั้นไม่พอใจที่เขาให้เธออยู่ที่นี้

" ฉัน. / อ่อ...เปล่าคะ ไม่มีอะไร "

"ไม่มีอะไร ก็ดี แต่ถ้าเกิดคุณคิดตุกติกขึ้นมา ทุกอย่างถือเป็นโมฆะทันที และก็อย่าคิดที่จะหนี เพราะยังไงคุณก็หนีไม่พ้น เพราะโชคอาจจะไม่ได้เข้าข้างคุณเหมือนครั้งก่อนหรอกนะ " พูดจบพายุก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้เมรินทร์นิ่งค้างอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง

!! หึ !! เขาคงคิดว่าฉันจะหนีเขาเหมือนครั้งก่อนสินะถึงได้ขู่ฉันแบบนี้ เมรินทร์จึงเปิดประตูเข้าห้องพักของตนเอง

พอคอยหลังคนตัวเล็ก พายุถึงกับเผลอยิ้มออกมาที่มุมปากหนา เขายอมรับว่าเสน่ห์ของเธอนั้นดึงดูดเขาเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนน่าค้นหาเท่ากับเมรินทร์มาก่อน ถึงดูบุคลิกเธอจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเขาก็เถอะ แต่ใบหน้าของเธอนั้นดูเด็กมาก ดูเด็กกว่าคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอเสียอีก จะเป็นไรไหมถ้าเขาสนใจเธอถึงเธอจะอายุมากกว่าเขาก็เถอะนั้นไม่ใช่ประเด็น แต่อีกใจก็คิดว่าเธอมาทำงานเพื่อใช้หนี้ขัดดอกให้กับมารดาของเธอเท่านั้น พายุจึงเปลี่ยนความคิดทันที

ด้านเมรินทร์หลังจากที่พายุเดินออกไปแล้ว ห้องพักมันไม่ได้ดูเล็กจนเกินไป อย่างน้อยที่นี้ก็มีเตียงนอน หมอนผ้าห่ม คนตัวเล็กสำรวจของใช้ทุกชิ้นที่มันอยู่ในห้องนี้ เธอดูโน้นนี้นั้นไปเรื่อย ๆ

!! ก๊อก ก๊อก !!

เมรินทร์เปิดประตูออกมาก็พบกับหญิงสาววัยกลางคน ยกถาดอาหารมาตรงหน้าของเธอ

" นายสั่งให้ฉันยกอาหารมาให้คุณเมรินทร์ค่ะ " แม่บ้านประจำคาสิโนเอ่ยบอกกับเธอมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ร่างบางได้แต่พยักหน้ากลับและก็รับมันมา

"เอ่อ นายสั่งให้คุณรีบทานค่ะ บ่ายโมงให้ตามนายไปที่ห้องทำงาน ชั้น ใต้ดิน " เหมียวแม่บ้านประจำคาสิโนเอ่ยบอกกับเธอมา

" อ๋อ คะ " เมรินทร์ได้แต่สงสัยแต่ก็รับอาหารเอาไว้

" อีก ครึ่ง ชม. ฉันจะมารับถาดไปเก็บนะคะ เชิญคุณทานตามสบายค่ะ " เมรินทร์ได้แต่พยักหน้าให้กับหญิงสาว จากนั้นเหมียวก็เดินออกไป

เมรินทร์ได้แต่นึกเสียดายที่ไม่ได้ถามชื่อแม่บ้านคนนั้น

เมื่อทานข้าวเสร็จเรียบร้อย คนตัวเล็กก็เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ 11.40 ยังพอมีเวลา เมรินทร์จึงเก็บเสื่อผ้าและข้าวของใช้ต่างๆ ลงเก็บที่ตู้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี้สินะ ฉันได้แต่น้อยใจให้กับโชคชะตาตัวเอง

ด้านพายุเองหลังจากที่เขาพาลูกหนี้สาวไปที่พัก เขาก็รีบกลับมาที่ห้องทำงาน เพราะมีอีกหลายเรื่องที่ต้องสะสาง พายุนั่งก้มหน้าทำงาน อย่างตั้งอกตั้งใจ เขาอายุเพียง 22 ปี แต่เชื่อไหมเขากลับทำงานหลายๆ อย่างได้ดีเลยทีเดียว เหมือนกับเรื่องดูแลคาสิโน ที่ป๋าของเขาเองก็ไว้ใจให้เขาเป็นคนดูแลแทน

" ก๊อก ก๊อก "

!! เชิญ !! เสียงเข้มเอ่ยผ่านประตูมา ร่างสูงผละออกจากกองเอกสารเล็กน้อยเพื่อมองคนที่เข้ามาใหม่

" คุณเรียกฉันมา มีอะไรหรือเปล่า คะ " เมรินทร์เอ่ยถามคนที่นั่งเซ็นเอกสารบนโต๊ะ

" นั่งก่อนผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ " เมรินทร์เองก็ทำตามอย่างว่าง่าย ถึงเธอจะไม่ชอบเขาก็เถอะ

พายุยื่นเอกสารให้กับคนตรงหน้า เมรินทร์ถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างสงสัย คนตัวเล็กไล่อ่านเอกสารในมืออย่างตั้งใจ

" นี้คือสัญญาและข้อตกลง ที่คุณควรทราบ " พายุเอ่ยบอกกับลูกหนี้สาว ในสัญญาระบุไว้ชัดเจนว่างานของเธอมีอะไรบ้าง

เมรินทร์เองคิดว่างานที่เขาจะให้เธอทำเป็นงานแม่บ้าน กวาดเช็ด อะไรพวกนี้ แต่เปล่าเลย ฉันถึงกับตกใจเพราะงานที่เขาระบุมา ไม่ใช่งานที่ชัดเจน แต่เป็นงานที่ทำตามอารมณ์คนสั่งแบบนี้มันมีด้วยหรือ

" งานทำตามคำสั่งของคุณ เนี้ยนะ " เมรินทร์เอ่ยถามเขาอย่างไม่พอใจ ส่วนพายุเองก็ได้แต่พยักหน้าให้เธอ

" ฉันคิดว่าคุณจะให้ฉันทำงานเป็นแม่บ้าน กวาดเช็ด ถู อะไรพวกนี้ซะอีก "

" ตำแหน่งแม่บ้านที่นี้เต็มแล้ว อีกอย่างเห็นแม่ของคุณคุยไว้ซะดิบดี ผมจะให้คุณมาทำงานแม่บ้านได้ยังไงกัน อีกอย่างค่าตัวคุณก็แพงมากถ้าเทียบเงินเดือนแม่บ้าน 10 ปี ก็คงใช้ไม่หมด หรือคุณมีปัญหาอะไร หรือป่าว "

" ป่าวค่ะ ฉันแค่สงสัย เท่านั้นเอง"