"ลุงตี๋จอดตรงนี้ หาที่แอบจอดรถก่อนนะ เดี๋ยวผิงมา" ร่างบางเดินลงจากรถ.. เธอเดินเข้าไปตามซอยสลัมเล็กๆ เธอเห็นเฮียภูอยู่ไกลๆ เธอได้แต่แอบอยู่ตามต้นไม้จนสุดท้ายก็เดินตามไปถึงบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม้หลังเก่าอยู่ติดคลอง...ใจเธอสั่นไหวเมื่อเห็นว่าเฮียภูทำอะไร เขากำลังยื่นถุงขนมให้เด็กผู้ชายสองคนและนั่งลงไปเล่นกับเด็กสองคนนั้น...
"เฮียภูของผิงเป็นคนดีเหลือเกิน" ก็เธอรักของเธอมาตั้งแต่เด็ก ตอนเป็นเด็กเฮียภูก็เป็นพี่ชายแสนดีของน้องหมวย รักน้องห่วงน้องมากตามใจหมวยมาตลอด เฮียภูมาเปลี่ยนไปตอนที่ต้องหมั้นกับเธอ หลังจากนั้นเฮียภูก็พูดคุยกับเธอน้อยลง อะไรที่เคยทำให้หมวยเฮียภูก็ไม่สนใจ....คิดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา หากเธอไม่เลือกที่จะหมั้นกับเฮียภู เฮียภูคงไม่เปลี่ยนไปขนาดนี้จากคนที่รักเธอมาก ก็ห่างเหินออกไป จนเหมือนไม่รู้จักไม่รักน้องหมวยคนนี้อีกแล้ว หมวยเสียใจ
เธอยืนมองอยู่ไม่นานหญิงร่างบางก็เดินออกมา ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงข้างๆเฮียภู เธอเห็นแล้วก็อิจฉาแต่เข้าไปแสดงตัวตนไม่ได้...และเมื่อเห็นทั้งคู่รักกันน้ำตาเธอก็ไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก มันเจ็บปวดมากแต่ทำไมหัวใจเธอถึงไม่เคยหยุดรักเฮียภูได้เลย หรือเธอต้องไปจากเฮียภูจริงๆ เธอไม่อยากอยู่รับกับความเจ็บปวด เธอทนไม่ได้ ทนไม่ได้จริงๆ... นี่เป็นครั้งแรกที่เธอคิดอยากจะหนีไปไกลๆ เตี่ยเฉินฝันไว้อยากให้เธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะเรียนจบได้แต่งงานกับเฮียภูแล้ว เธอควรจะเลือกไปทางไหนนางร้ายอย่างเธอกำลังจะพ่ายแพ้งั้นหรอ... เธอต้องยอมรับใช่ไหม แต่ทำไมใจเธอมันถึงยอมไม่ได้ เธอมีโอกาสอยู่กับเฮียภูแค่น้อยนิดแต่ผู้หญิงคนนั้นได้อยู่กับเฮียภูตลอด..แม้กระทั่งวันหยุดเฮียภูก็ยังมาหา มองภาพนั้นแล้วหัวใจก็เจ็บปวดเธอจึงต้องเดินกลับออกมา
"เฮ๊ยๆ ยัยหนูเดินระวังๆ" ลุงขี้เมาปั่นจักรยานเกือบจะชนเธอ เหอผิงจำต้องหลบ..
"ว๊ายยย กรี๊ดด"
ตุบ..!...
"อะโอ๊ยยยย" เธอล้มก้นกระแทกลงดินโคลน...
"กรี๊ดด บ้าเอ๊ยย ขับรถยังไง ตัวฉันเลอะหมดแล้ว" ฮื๊อๆ... ฟ้าใจร้ายกับเหอผิงอีกแล้ว สงสัยช่วงนี้เธอจะดวงไม่ดี
............................
วันต่อมาเหอผิงไปที่บ้านอาแปะเพื่อที่จะไปหา เฮียหวัง เธอนอนคิดตัดสินใจมาทั้งคืนว่าจะเดินไปทางไหนดี ไม่ว่าจะเลือกเดินไปทางไหนใจเธอก็เจ็บ...
บ้านอาแปะ....
" อาแปะคะ เฮียหวังอยู่ไหม"
"อาแปะเห็นอยู่ข้างบนนะ อาหมวยลองไปเรียกดู เดี๋ยวนี้อาหมวยของแปะแต่งตัวสวยทุกวัน" อาแปะชอบสีเบาๆสบายตา สีแดงก็ชอบแต่ชอบสีสบายตามากกว่า
"สวยจริงหรอคะ หมวยรักแปะที่สุด" อาแปะทำให้เธอมั่นใจทุกครั้ง....
ร่างบางเดินขึ้นชั้นบน... ก็เจอกับเฮียหวังกำลังเปิดประตูออกมาพอดี
" เฮียหวัง ผิงขอคุยด้วยหน่อย"
เฮียหวังขมวดคิ้วแต่ก็เดินไปหา ลูกชายบ้านนี้หล่อกันทุกคน.. แต่เฮียหวังจะหล่อไปทางกรุ้มกริ่มๆไม่นิ่งขรึมเหมือนพี่ชาย...
"ว่าไงหมวย ตามมาถึงข้างบนเลย"
"หมวยมีเรื่องจะมาขอความช่วยเหลือ" นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทำแบบนี้ ถ้าผลออกมามันยังไม่ใช่เธอก็จะไป...
"ว่ามา..."ร่างสูงยืนกอดอกมองน้องสาว...
"นั่งคุยตรงนั้นดีกว่านะคะ"
ทั้งคู่นั่งลงคุยกัน...
"คืออย่างนี้นะคะ...."เหอผิงพูดถึงสิ่งที่จะทำ
"ไม่ๆ เฮียไม่ช่วย หมวยเล็กก็รู้ว่ายังไงเฮียภูก็ไม่ยอม" เฮียหวังส่ายหน้า
"นะคะ เฮียหวังช่วยหมวยหน่อย ไปในนามของเฮียหวังก็ได้นิ ไม่เห็นต้องสนเฮียภูเลย"
"ไม่ได้ แล้วหมวยจะไปทำไม มันไม่ได้สนุกหรอกนะ อีกอย่างคนก็ไม่ใช่น้อยๆมันวุ่นวายอย่าไปเลย" ปกติทุกปีก็ไม่เคยเห็นอยากจะไปแต่ไม่ไปนะดีแล้ว เดี๋ยวหมวยเล็กงอแงอ้อนกลับ แล้วใครจะมาส่ง..แล้วที่ทำสำคัญถ้าไปโวยวายสร้างเรื่องเฮียภูเอาตาย...
" หมวยงอนเฮียแล้ว แค่นี้ก็ช่วยไม่ได้ นี่มันครั้งสุดท้ายแล้วนะ เดี๋ยวหมวยก็จะไปแล้ว"
" ไปไหน.. " เฮียหวังเอามือเท้าคางจ้องมองน้องสาว
" ไปเรียนต่อต่างประเทศ.. ผิงไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ที่นี่มีแต่ผู้ชายใจร้าย" บางทีเธอก็นึกอยากเกิดมาเป็นผู้ชายนะ ไม่น่าเป็นลูกสาวคนเดียวเลย เพื่อนผู้หญิงก็ไม่มีอยู่ตัวคนเดียว ในบ้านที่มีแต่ผู้ชาย...เมื่อก่อนก็เผลอคิดว่าโชคดีมีแต่คนเอาใจที่ไหนได้พอโตมาทุกคนก็ใจร้ายๆยกเว้นอาแปะ ส่วนเตี่ยเธอนั้นใจร้ายพอกัน เชอะ..
" จะไปจริง เป็นไปไม่ได้หรอก หมวยไปอยู่ต่างประเทศยังไงตัวคนเดียว เตี่ยเฉินคงยอม" หมวยเล็กชอบพูดไปเรื่อย คงหาข้ออ้างให้เขาช่วย
"เตี่ยนั่นแหละคนบังคับเลย ตกลงจะช่วยหมวยไหม ถ้าไม่ช่วยหมวยก็จะกลับแล้ว" ใครๆก็ไม่รักหมวยขนาดพัดลมยังส่ายหน้าเลย
"อือ.. เดี๋ยวเฮียดูให้ว่ายังมีที่พักว่างไหม แต่ไปแล้วห้ามดื้อ ห้ามวุ่นวายนะ อยู่เงียบๆให้เหมือนพนักงานคนอื่นๆ ไม่งั้นเฮียไม่ให้ไป ถ้าหมวยไปโวยวายเฮียภูก็คงเล่นงานเฮียเช่นกัน ฉะนั้นอย่าทำให้เฮียเดือดร้อน"
" เย้ หมวยสัญญา เฮียหวังใจดีที่สุดขอบคุณนะคะ" พูดจบเธอก็เดินยิ้มลงไป
เฮียหวังได้แต่ส่ายหัวคิดผิดหรือคิดถูกวะเนี่ย ถ้าเฮียภูรู้หัวขาดแน่ๆ...อย่าไปวุ่นวายแล้วกันนะหมวยเล็ก
อาทิตย์ต่อมา....
ก่อนวันจะไปสัมมนา...
เฮียหวังออกมานั่งรอเหอผิงในบ้านมีเรื่องอยากจะคุยก่อนไปเป็นข้อตกลงกฎระเบียบต่างๆ ที่เหอผิงต้องทำเหมือนพนักงานคนอื่นๆ ไปรอบนี้ไม่ได้ไปในฐานะเครือญาติหรืออะไร เป็นการไปแบบลับๆ ตามที่เหอผิงขอ ซึ่งก่อนหน้าก็ตกลงกันไวบ้างแล้ว....
"เฟยวันนี้มีอะไรกินอะ" เหอผิงเดินลงบันไดถามน้องชาย...
"ตื่นมาก็จะกินเลย" เฮียหวังนั่งอยู่โซฟาพูดขึ้น..
"อ้าว เฮียหวัง หมวยคิดว่าเฟยนั่งอยู่ แล้วเฟยไปไหนอะ" ร่างบางเดินลงมา
"เฮียมาก็ไม่เจอใคร หมวยเฮียขอคุยเรื่องที่จะเดินทางพรุ่งนี้หน่อย"
"ค่ะ หมวยเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วตื่นเต้นมากเลย" เธอเดินไปนั่งข้างๆ เฮียหวัง...
"หมวยต้องเข้าใจนะว่าการไปรอบนี้เฮียแอบช่วยลับๆ แล้วกฎระเบียบที่เฮียส่งให้ได้อ่านบ้างไหม" เขาเองก็กังวล ช่วงนี้เฮียภูยุ่งมากยังหาเวลาคุยบอกไม่ได้เลย เขาไม่อยากไลน์บอกหรือพิมพ์บอกเพราะรู้ว่าเฮียภูไม่มีทางยอม ก็กะว่าจะบอกตอนใกล้จะไป อันนั้นคือปฏิเสธไม่ได้แล้ว มัดมือชกไปเลยแต่เมื่อถึงแล้วยังไงก็ต้องหาทางบอกไม่งั้นเฮียภูตกใจแน่..
"อ่านแล้วค่ะ หมวยรับทราบ และจะไม่วุ่นวายจะทำเหมือนคนอื่นๆ หมวยอ่านดูมีกิจกรรมน่าสนุกดีนะ หมวยเล่นด้วยได้ใช่ไหม" เธออ่านดูเป็นการไปเอ้าท์ติ้งที่น่าสนุกมาก.. กิจกรรมเพียบเลยอยากลองทำอะไรใหม่ๆ ดูบ้าง เป็นคุณหนูอยู่แต่บ้านก็เบื่อ
"ถ้าทำตัวเนียนๆ ก็เล่นได้ ถ้าไม่ไปโวยวายใช้สิทธิ์เหนือคนอื่น อันนี้สำคัญหมวยห้ามทำเด็ดขาด" เขารู้จักหมวยเล็กดี แต่หลายวันที่ผ่านมานี้หมวยเล็กก็ดูจะเปลี่ยนไปมาก พูดจารู้เรื่องไม่เอาแต่ใจไม่เถียง หรือว่าอยากไปมากจนต้องแกล้งเป็นอีกคน ปกติจะโวยวายไม่ยอมท่าเดียวแล้วเรื่องข่มคนอื่นนี่ ที่หนึ่งเลย เขาจึงไม่อยากพาไปไหน...
" หมวยสัญญาหมวยจะไม่ทำ" หลายวันมานี้เธอพยายามฝึกสมาธิระงับความโกรธ เธอคิดว่าเธอทำได้นะ แต่อาจเพราะความเสียใจที่ผ่านมาด้วย มันทำให้เธอซึมเศร้าไม่สดใสไม่อยากเหวี่ยงวีนรู้สึกเหนื่อยไปหมดแม้กระทั่งหายใจเธอยังเหนื่อยเลย....
"อ้อ.. เฮียลืมบอกเรื่องห้องพัก เฮียจะให้หมวยไปพักห้องของเฮีย เดี๋ยวพอไปถึงเลขาเฮียเขาจะเข้ามาจัดการให้" ถ้าให้เหอผิงพักห้องธรรมดา เขาพอเดาออกว่ายังไงหมวยเล็กก็ไม่ยอม..ส่วนเขายังไงก็ได้
"แล้วเฮียหวังจะไปพักที่ไหน" เฮียหวังใจดีมาก พี่ชายที่แสนดีของน้องหมวย ส่วนเฮียภูนั้นผู้ชายใจร้าย
" ไม่ต้องห่วงเฮียหรอก เฮียนอนได้หมด"
" เฮียหวังหล่อใจดี น่ารักที่สุดดด"