วางแผนครั้งสุดท้าย(ถ้ายังไม่ใช่นางร้ายจะไป)

1409 Words

เดินทาง.....หัวหิน เหอผิงนั่งรถมากับเฮียหวัง แวะซื้อของกินเกือบตลอดทางจนเฮียหวังต้องดุ เหอผิงดูตื่นเต้นเห็นอะไรก็อยากจอดอยากซื้อ... " หมวยเฮียไม่จอดแล้ว มันจะไม่ทันประชุม" เขาอุตส่าห์ออกแต่เช้าป่านนี้รถบัสพนักงานคงไปถึงตั้งแต่ตีห้า.. เขาน่าจะให้เหอผิงไปคันนั้น "ก็ได้ค่ะ" ก็เธอไม่เคยขับรถมาแบบนี้ ส่วนมากถ้าไปเที่ยวก็จะนั่งเครื่องไปกับเพื่อน ขับรถไปเองแทบไม่มีโอกาส เตี่ยเฉินไม่ยอมบอกอันตรายแต่ครั้งนี้เฮียหวังขับเตี่ยเลยโอเค... โรงแรม... รีสอร์ตแอนด์สปาติดริมทะเล รถบัสสี่คันจอดเรียงกันอยู่ทางเข้าโรงแรม รถสปอร์ทคันหรูถูกขับเข้าไปจอดภายในโรงแรม... หน้าล็อบบี้.... "ผิงรออยู่ตรงนี้นะ เฮียไปหาเลขาก่อน" ร่างสูงเดินลับหายไป..ทิ้งให้อีกคนยืนเก้ๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูก "คุณหนูผิงใช่ไหมคะ ดิฉันเป็นเลขาคุณหวัง เชิญทางนี้ค่ะ" กระเป๋าสองใบใหญ่ของเธอถูกขนขึ้นรถเบลบอย..เลขาสาวกับพนักงานเดินนำไปยังห้องพัก "แล้วเฮียหวังไปไหนแล้วค่ะ" "คุณหวังขึ้นไปประชุมแล้วค่ะ" เธอได้พักที่รีสอร์ต เป็นบ้านพักหลังใหญ่มีอยู่สองหลังติดกัน ดูหรูหราเป็นส่วนตัวมาก.. วีไอพีสุดๆ บรรยากาศรอบข้างก็เต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ ทางเข้าห้องพักอีกฝั่งอยู่ติดชายหาดสวยมาก..สวยสุดๆ จนเหอผิงมองตื่นเต้นตลอดทาง.. เหมือนเด็กที่ได้เจอของเล่น... " คุณผิงพักที่นี่นะคะ นี่คีย์การ์ดค่ะ มีอะไรด่วนเรียกพนักงานได้เลยนะคะ ดิฉันต้องไปแล้ว" เลขาสาวสวัสดีแล้วก็เดินจากไป.... เหอผิงเดินเข้าไปสำรวจห้องพักด้วยความตื่นเต้น..ภายในห้องก็สวยมากตกแต่งเบาสบายตา เอะปกติเธอต้องชอบสีแดงจี๊ดจ๊าดนิ หรือว่าช่วงนี้เธอจะคุ้นกับสีขาวสบายตาไปแล้ว... "เตียงก็นิ่มมาก น่านอนจัง" เธอเดินสำรวจจนรอบบ้าน ที่นี่มีสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วยซึ่งมันดีจริงๆ ดูเป็นส่วนตัวมีเพียงคนที่พักอยู่ในละแวกนี้เท่านั้นที่เห็น พนักงานทั่วไปจะพักที่ห้องในโรงแรมสูง..ส่วนที่เหอผิงพักอยู่ เป็นที่พักสำหรับบุคคลสำคัญเท่านั้น... ............................. เวลาเที่ยงเลิกประชุม... ทานข้าวพักกันตามสบาย ตอนบ่ายแก่ๆ ก็มีกิจกรรมเล่นสนุกกันเล็กๆ น้อยๆ ...ใครอยากร่วมก็ร่วมใครไม่อยากร่วมก็เป็นกองเชียร์ เหอผิงได้ยินเสียงเชียร์ที่หน้าหาด อดไม่ได้ที่จะเดินไปดู... ตั้งแต่มาเธอก็เอาแต่กินกับนอนยังไม่เจอหน้าเฮียภูกับเฮียหวังเลย..เดินมาไม่ไกลก็พบกับพนักงานชายหญิงกำลังแข่งวอลเลย์บอลริมชายหาดกันอยู่ น่าสนุกมากๆ ..แต่แดดยังร้อนอยู่ เธอก็กลัวจะผิวไหม้ คุณหนูอย่างน้องผิงก็ต้องเดินกลับไปทาครีมกันแดดใส่หมวกใส่แว่นกางร่มออกมา หลังจากนั้นเธอก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน พอเดินเข้าไปร่วมสนุกด้วยวงก็แตกพนักงานต่างก็ตกใจกลัวเธอ... ไม่มีใครกล้าอยู่ใกล้เธอเลย เหอผิงนึกน้อยใจแต่ทั้งหมดเธอเป็นคนทำเอง เมื่อก่อนเธอชอบข่มขู่เอะอะจะไล่ออกอย่างเดียว "สวัสดีจ้ะ ฉันมาดี ไม่โกรธ ขอนั่งด้วยได้ไหม" เสียงเล็กค่อยๆ พูด...เธออยากกลมกลืนร่วมสนุกกับทุกคน พนักงานสาวพยักหน้าให้นั่งด้วย.. แต่ก็รู้สึกเกร็งๆ อยู่ดี... คุณหนูผิงกินยาไม่เขย่าขวด นั่งได้สักพักคนที่เธอรอคอยก็เดินเข้ามา เหอผิงรีบเอาผ้าคลุมไหล่มาปิดหน้าไว้...เธอยังไม่อยากจะแสดงตัวตอนนี้ ร่างสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวฟ้าลายต้นมะพร้าวดูหล่อเหลาสมกับเป็นประธานบริษัทความหล่อออร่าฟุ้งมาแต่ไกล.. ใครเห็นก็ต้องมอง เธอยากจะวิ่งเข้าไปเกาะแขนเฮียภูเหมือนในอดีตที่เคยทำ แต่ตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว ข้างกายเขาเดินมากับเลขาสาวผมยาวมัดเป็นหางม้า..ไม่เห็นจะสวยเลย "สนุกกันต่อเลยครับ" ภูริพัฒน์ยิ้มให้พนักงานที่กำลังสนุกส่วนเขากับเลขาสาวคนรู้ใจเดินไปนั่งที่เก้าอี้ริมหาด...ทั้งคู่นั่งคุยกันดูมีความสุข ทุกการกระทำของทั้งสองถูกจับตามองโดยคนหนึ่งคน..ในใจเธอคนนั้นคิดได้แค่ว่า ฉันมาทำอะไรที่นี่ จดสุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวต้องเดินออกไปจากภาพตรงนั้น.... แค่นี้มันก็ชัดเจนมากแล้วนะผิง แค่นี้มันก็ชัดมากแล้วว่าเธอกำลังจะถูกทิ้ง เป็นคู่หมั้นแล้วไงในเมื่อเฮียไม่เคยรักเธอจะเอาอะไรไปสู้ ถอดใจไปเสียเถอะ...ใจที่อ่อนแอบอกเธออย่างนั้น ส่วนใจที่ฮึดสู้ก็เริ่มจะทนไม่ไหว... ร่างบางทิ้งร่มเดินไปตามชายหาดราวกับคนเสียสติผ้าคลุมหมวกปลิวไปตามลมเธอก็ไม่เก็บสองขาเล็กค่อยๆ ก้าวขาลงทะเลด้วยใจเลื่อนลอยไร้สติ.. มีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด.. หมดรักกันแล้วใช่ไหม หมดรักน้องสาวคนนี้แล้วใช่ไหม แล้วทำไมผิงถึงไม่เคยหมดรักเฮียสักที...เธอค่อยๆ เดินลงทะเลไปเรื่อยๆ "ผิง..ผิงจะทำอะไร" เฮียหวังวิ่งมาดึงแขนเธอไว้ ในตอนแรกที่เห็นเขาก็คิดว่าเธอเดินเล่น แต่ดูไปดูมามันไม่ใช่ "ผิงไม่อยากอยู่แล้ว" เหอผิงไม่กล้าหันมองเฮียหวัง ตอนนี้เธอกำลังอ่อนแอมาก... "หมวยเล็กอย่าพูดบ้าๆ มีสติหน่อย" ร่างสูงดึงเธอเข้ามากอด.. เขาไม่น่าให้เธอมาที่นี่เลย เขาเริ่มดูพี่ชายตัวเองออกบ้างแล้ว... ความจริงเขารู้สึกผิดสังเกตมาตั้งแต่ที่เฮียภูเปลี่ยนเลขา แต่ก็คิดว่าไม่มีอะไร แต่เมื่อได้เห็นภาพในวันนี้มันชัดเจนมาก เฮียภูกับเลขาสาวคนนั้นน่าจะกำลังคบกันอยู่... "เฮียหวังฮือๆ ..ผิงเสียใจ" เธอร้องไห้กอดเขาไว้แน่น "กลับเลยไหม เดี๋ยวเฮียไปส่ง" เห็นเธอเจ็บเขาเองก็ทนไม่ได้.. ผิงจะรู้ไหมว่าเป็นเขาเองที่คอยช่วยเธอมาตลอดส่วนเฮียภูนั้นแทบจะไม่สนใจ แต่เธอก็รักพี่ชายเขามากอะไรก็เฮียภูๆ ตลอด จนในบางครั้งเธอก็มองข้ามเขาไปทุกครั้ง....หรือเป็นเพราะเขาเองที่ผิด พอนึกย้อนไปเมื่อก่อนเขาก็อาจจะมีส่วนผิดที่รักน้องจนเกินไป ทุกครั้งที่เธอร้องไห้หาเฮียภูในตอนเด็ก เขาก็มีมักจะพับกระดาษเป็นรูปต่างๆ เอาไปให้เธอ แล้วบอกว่า 'นี่เฮียภูให้ หยุดร้องไห้ได้แล้ว' และมันก็ได้ผล เธอมักจะหยุดร้องไห้ทุกครั้ง... "แต่ผิงเพิ่งมา..ผิงไม่อยากให้เฮียลำบาก" เธอไม่อยากเป็นเด็กเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน... "ไม่ลำบากๆ เฮียไปได้" เขารู้ว่าเหอผิงรักพี่ชายเขามาก เธอจะทนได้ยังไง เป็นเขาก็ทนไม่ได้..และเขาเองก็ไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้ทุกครั้งเธอจะร้องโวยวายเข้าไปยุ่งจนเฮียหงุดหงิด แต่รอบนี้มันไม่ใช่ เหอผิงที่เขารู้จักเธอกำลังเปลี่ยนไปและอ่อนแอมาก.. "ผิงจะอยู่ ฮือๆ ผิงจะสู้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าคำตอบมันยังไม่ใช่ผิงก็จะไป" ครั้งสุดท้ายครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ เธอไม่อยากทิ้งสิ่งที่ตั้งใจมา... "หมวยเล็ก ทำไมดื้ออย่างนี้ รู้ว่าเจ็บแล้วยังจะอยู่อีกทำไม เฮียไม่ให้อยู่" กลายเป็นเขาเองที่ไม่อยากให้เธออยู่..เรื่องที่เธอมาที่นี่ เขาก็ยังไม่ได้บอกเฮียภูเลย พยายามหาช่องว่างแต่เฮียก็อยู่กับเลขาสาวตลอด เห็นทีคงไม่ได้บอกเพราะเหอผิงคงไม่ออกไปแสดงตัว "สุดท้ายแล้วสุดท้ายแล้วจริงๆ ค่ะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more