บุกถึงบริษัท(ประกาศให้รู้)

1215 Words

"สวัสดีค่ะคุณผิง" พนักงานต้อนรับด้านล่างเดินเข้ามาสวัสดีเธออย่างรู้งานทุกคนที่รู้จักเหอผิงต่างก็กลัวว่าจะตกงาน...เธอเป็นถึงคู่หมั้นเจ้าของบริษัทมีใครบ้างจะไม่เกรงใจ "คุณภูมาแล้วใช่ไหม" ใบหน้าหวานเชิดขึ้นในขณะที่ถาม ท่าทางเย่อหยิ่งของเหอผิงนั้น ใครเห็นก็ต้องหมั่นไส้... "มาแล้วค่ะ คุณผิงได้นัดไว้หรือเปล่าคะ" "ไม่ได้นัด แล้วจะทำไม ถึงไม่ได้นัดฉันก็ขึ้นไปได้ หรือว่าเธอมีปัญหา" บทการพูดของเหอผิงนั้นบทนางร้ายชัดๆ ไม่น่ารักเอาซะเลย ก็อย่างว่าเธอมันนางร้าย "ปะ.. เปล่าค่ะ เชิญคุณผิงเลยค่ะ" หลังจากที่เหอผิงขึ้นลิฟท์ไปแล้วก็มีเสียงซุบซิบนินทากันหนาหูว่า คู่หมั้นของท่านประธานนั้นเย่อหยิ่ง น่าหมั่นไส้ คำพูด พูดต่อๆ กันไปต่างๆ นานา ติ่ง! ชั้น11 ร่างบางเดินนวยนาดเข้าไปยังห้องทำงานของว่าที่คู่หมั้น แต่ก่อนจะได้เข้าไปในห้องเธอก็ได้พบกับเลขาหน้าห้องเจ้าปัญหาที่ไม่ยอมให้เธอเข้าไป... "เข้าไม่ได้ค่ะ คุณเป็นใครคะได้นัดไว้หรือเปล่า" หญิงสาวร่างบางหน้าตาใสซื่อเอ่ยขึ้นเธอคือเลขาหน้าห้องคนใหม่ "ชั่งกล้าถามว่าฉันเป็นใคร เธอนั่นแหละเป็นใครทำไมถึงมาอยู่ที่โต๊ะเลขาเฮียภู" เหอผิงมองหญิงสาวผู้นี้อย่างสำรวจ หน้าตาคุ้นมาก...ปกติคนที่อยู่หน้าห้องจะเป็นจันทร์ฉาย แต่ทำไมวันนี้ถึงเป็นใครก็ไม่รู้แถมยังไม่รู้จักเธออีก... "ดิฉันเป็นเลขาคนใหม่ของคุณภูค่ะ" เลขาท่าทางเรียบร้อยพูดขึ้น "อ้อหรอ? แล้วฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันเป็นคู่หมั้นคุณภู จำไว้ด้วย" เหอผิงเริ่มจำหญิงสาวตรงหน้าได้รางๆ เหมือนกับผู้หญิงในรูปนั้น หรือว่าจะใช่? "ค่ะ" เลขาสาวหน้าเจื่อนลง สีหน้าเธอดูทุกข์ใจมาก "รู้แล้วก็หลบไป แล้วก็อย่ามายุ่งกับเฮียภูของฉันไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่" เหอผิงนึกหมั่นไส้ผู้หญิงอะไรดูบอบบางน่าสงสารคงเรียกคะแนนจากผู้ชายได้เยอะอยู่หรอก แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ ก๊อกๆ ก๊อกๆ "มีอะไรหรือเปล่าพิมพ์" น้ำเสียงทุ้มพูดขึ้นใบหน้าหล่อก้มลงเซ็นเอกสารเขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนเพราะคิดว่าเป็นเลขาสาว " เสียงหวานจังเลยนะคะ เฮียภู" เหอผิงแบะปากหมั่นไส้ถ้ารู้ว่าเป็นเธอมาเฮียคงไม่พูดแบบนี้ "ผะ..ผิง มาได้ไง" น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปในทันที ฟังดูหงุดหงิดๆ "ทีนี้เสียงแข็งเลยนะคะ ผิงรู้แล้วละค่ะว่าทำไมเฮียถึงไม่กลับบ้านกลับช่อง คลุกอยู่แต่กับที่ทำงานที่แท้ก็มีของดี" จะให้เธอกรี๊ดเกรี้ยวกราดแบบเมื่อหลายวันก่อนก็คงไม่ไหว เจ็บคอยังไม่หาย ขอเป็นนางร้ายที่ใช้บทนางเอก เธอเหนื่อยที่จะต้องใช้พลัง "ผิง ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไป เฮียยังไม่อยากทะเลาะกับเด็ก" ภูริพัฒน์ตั้งใจทำงานต่อไม่ได้สนใจร่างบางที่เพิ่งเข้ามา " หาเรื่องอะไรคะ ผิงมาดี แค่อยากจะมาให้กำลังใจเฮีย เฮียจะได้มีกำลังใจทำงาน" เหอผิงเดินเข้าไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานอย่างไม่เกรงกลัว เธอกลัวซะที่ไหนล่ะ ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด "เฮียเหนื่อยไหมเดี๋ยวผิงนวดให้" มือเล็กค่อยๆนวดไปตามไหลกว้างผ่านเสื้อสูทชั้นดี.. " เฮียไม่ได้เมื่อย" วันนี้มาแปลกแต่เขาจะไม่หลงกลเธอหรอก.. "เฮียทำงานทั้งวันทั้งคืนจะไม่เมื่อยได้ยังไงคะ" เธอตั้งใจประชด ที่เฮียภูไม่ยอมกลับบ้านเลย สงสัยจะทำงานทั้งวันทั้งคืนจริงๆ " ผิงเฮียไม่มีสมาธิ เฮียยังมีงานอีกหลายอย่างต้องทำ" สายตาคู่คมมองไปหน้าประตูด้วยความระแวง เขาเกรงว่าจะมีใครเข้ามา "ผิงไม่ได้กวนเฮียสักหน่อย ผิงกำลังทำให้เฮียผ่อนคลาย" มือเล็กนวดคลึงแผ่นหลังแกร่งอย่างเบามือเธอตั้งใจยั่วยวนเขา "นี่มันที่ทำงาน ไม่ใช่ร้านนวดเฮียไม่ชอบ" ถ้าเอาตามความริงมันก็ผ่อนคลายดีแต่เขากลัวว่าจะมีคนที่เขาไม่อยากให้เห็นเข้ามาเจอ.. "ที่เฮียไม่มีสมาธิ ผิงว่าไม่ใช่เพราะผิงหรอก เฮียกำลังกลัวอะไร" มือเล็กกดนวดแรงขึ้นตามความโกรธเธอกำลังโกรธมากแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ "อะ.. โอ้ย เฮียภูอะไรเข้าตาผิงอะ เจ็บไปหมดแล้ว" ใบหน้าหวานขยับเข้ามาใกล้เพื่อจะให้ชายหนุ่มดูตาให้... ในระหว่างนั้นเลขาสาวก็เข้ามาเห็นพอดีเธอตั้งใจเข้ามาส่งงาน และเคาะห้องไปหลายครั้งแล้วแต่คนข้างในไม่ได้ยิน.. "ขะ.. ขอโทษค่ะ" เลขาสาวรีบยืนหันหลังเมื่อเห็นภาพทั้งสองกำลังกอดจูบกันในความคิดของเธอ... "พิมพ์" คนที่พูดขึ้นมาเป็นภูริพัฒน์ "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ" เขาพูดขึ้นแก้ตัว สองมือใหญ่ผลักให้ร่างบางใกล้ตัวออกไป ทำแค่นั้นก็รู้แล้วว่าเขาแคร์ใครมากกว่ากัน "เฮีย ผิงยังเจ็บอยู่เลย" เธอเจ็บที่ใจไม่ใช่ที่ตาแล้วเมื่อกี้เธอตั้งใจให้เลขาสาวเห็นภาพนั้น แล้วยังไงตอนนี้กลายเป็นเธอต้องมาฟังคำแก้ตัวของคู่รักงั้นหรอ กรี๊ดอยากจะกรี๊ด... "นี่ค่ะเอกสาร ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อวางเอกสารลงเลขาสาวก็เดินออกไปสองมือยกขึ้นเหมือนกำลังปาดน้ำตา " เดี๋ยวสิพิมพ์ อย่าพึ่งไป" ภูริพัฒน์ลุกขึ้นเตรียมจะเดินตามเลขาสาวออกไปแต่ก็ถูกมือเล็กของเหอผิงดึงไว้ "เฮียจะไปไหน ผิงไม่ให้ไป" เหอผิงกอดแขนเขาไว้แน่นเธอเจ็บแต่น้ำตาเธอมันไม่ไหลสักหยดอาจเป็นเพราะเธอร้องไห้จนน้ำตาหมดบ่อแล้ว "ปล่อยเฮีย" ภูริพัฒน์จับร่างเล็กให้ออกจากแขนของเขา.. "ไม่ปล่อย ผิงไม่ให้เฮียไปหามัน" คิดว่าเขาโกรธเป็นคนเดียวหรือไงเธอเองก็โกรธเป็นเหมือนกัน หากเฮียไม่เจอผู้หญิงคนนั้นเรื่องทั้งหมดมันคงไม่เป็นแบบนี้ คิดแล้วก็เจ็บใจเตี่ยน่าจะให้เธอแต่งกับเฮียตั้งแต่ปีที่แล้วเรื่องมันจะได้จบๆ ตุ๊บ!! "อะ.. โอ๊ยยย เฮีย! " เหอผิงล้มก้นกระแทกพื้นเมื่อร่างสูงออกแรงดึงเธอให้ออกห่าง และยังไม่ทันที่เหอผิงจะได้พูดอะไรต่อ ภูริพัฒน์ก็เดินออกจากห้องไปแล้ว "กะ.. กรี๊ด อะ.. แฮ็กๆ" เธอเจ็บคอยังไม่หาย จะกรี๊ดอีกก็ไม่ได้เสียงแห้งไปหมด "เฮียภูใจร้าย เฮียภูกำลังจะทิ้งผิงไป ผิงไม่ยอม" ร่างบางของเหอผิงนั่งลงกับพื้นพรมราวกับหมดแรง เธอเจ็บ สองครั้งแล้วที่เธอถูกเฮียทิ้งเพราะผู้หญิงคนนั้น... .............. นอกห้อง..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more