รักไม่ลืมเลือน

ตอนที่2 ฝันร้าย

วันเวลาที่เดินไปข้างหน้าทำให้เรื่องราวที่ผ่านมากลายเป็นอดีต แต่จะมีเรื่องราวบางอย่างที่เป็นอดีตอันโหดร้ายในความทรงจำ ตามหลอกหลอนชีวิตคนๆ หนึ่งอย่างยากจะลืมเลือน

ภาพของหญิงสาวรายหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเธอยังไม่ปิดลงทั้งที่ร่างกายแน่นิ่งและมีฟองน้ำลายฟูมปากเป็นทางออกมา เธอจ้องมองมาที่เขานิ่ง เขาสบตากับเธอด้วยร่างกายนิ่งงันราวกับร่างไร้วิญญาณไม่ต่างจากคนบนเตียง

น้ำตาลูกผู้ชายหยดไหลออกมาอย่างไร้เสียงสะอื้น ลำคอตีบตันราวกับมีก้อนที่จุกแน่นยากลำบากกับการเปล่งเสียงและหายใจ กว่าเขาจะเค้นมันออกมาได้ก็แสนสาหัสเหมือนจะตายไปอีกคน และเขาก็พูดได้เพียงสั้นๆ อย่างคำว่า...

“ขอโทษ”

“เฮือก!” ร่างสูงที่เผลอหลับไปไม่กี่ชั่วโมงได้สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ใบหน้าและตัวของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อชุ่มไปหมดราวกับออกกำลังกายมา

เป็นความฝันที่มันอยู่ในจิตใต้สำนึกของเขาอย่างไม่ต้องหาที่มาที่ไป เป็นความฝันที่เขา...ไม่เคยลบมันออกไปได้

ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบใบหน้าคมคายของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้ากับชีวิต

เกือบสองปีแล้วที่เขาไม่เคยได้หลับสนิทเต็มตาสักคืน หากคืนนั้นไม่พึ่งยานอนหลับหรือแอลกอฮอล์ ชีวิตเขาก็ไม่รู้จักคำว่าหลับเต็มตา

ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายและหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาสวมใส่ หยิบกุญแจรถและกระเป๋าเงินออกจากห้องพักสุดหรูของเขาไป

Club...

ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาทุกกระเบียดนิ้ว ราวกับพระเจ้าใช้เวลาเนิ่นนานในการรังสรรใบหน้าและรูปร่างอย่างประณีต ผู้เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์และแรงดึงดูดเพศตรงข้ามน้อยใหญ่ได้อย่างง่ายดาย ขายาวๆ ย่างกรายเข้ามาในคลับหรูที่เป็นหุ้นส่วนกับเพื่อนสนิทด้วยชุดดำอย่างเช่นทุกครั้ง มาพอดีกับเวลาคลับเปิดจึงพาตัวเองไปทางขึ้นส่วนตัวไม่ต้องเบียดเสียดกับลูกค้าที่มาใช้บริการ

เขามาถึงคลับก่อนใครเพื่อน คลับที่มีหุ้นส่วนร่วมกันสี่คน แบ่งตารางดูแลประจำเดือน แต่ส่วนใหญ่ทุกคนก็มักจะมารวมตัวกันในยามค่ำคืนเพื่อผ่อนคลาย

เอกสารบนโต๊ะถูกเปิดดูความเรียบร้อยเมื่อมาถึง บัญชีรายรับรายจ่าย การสั่งซื้อเครื่องดื่มต่างๆ รวมถึงสิ่งเสียหายที่อาจเกิดขึ้นอย่างง่ายดายในสถานที่ที่เต็มไปด้วยคนเมา ทุกอย่างถูกเขาตรวจสอบและอนุมัติทุกอย่างลงไป

“ไงมึง วันนี้มาแต่หัววัน” ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงทักทายของภูผาชายหนุ่มเจ้าสำราญขี้เล่น

“.....” เขาปรายตามองเพื่อนตัวเองเล็กน้อยเป็นการตอบรับ ซึ่งภูผาก็คุ้นชินกับท่าทางนี้อย่างไม่ได้คิดอะไร เดินไปนั่งโซฟาชุดใหญ่รอเครื่องดื่มที่สั่งลูกน้องให้ยกขึ้นมาแล้ว

“เสร็จหรือยัง” ภูผาถามเพื่อนขึ้นหลังจากเครื่องดื่มได้ถูกยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะเป็นที่เรียบร้อย

“ให้การ์ดคุมเข้มมากกว่าเดิม รวมถึงพนักงานด้วย” ปราชญ์ ปิดแฟ้มบนโต๊ะหยัดตัวเต็มความสูง เดินมาหาเพื่อนที่โซฟาและออกคำสั่งกับผู้จัดการที่มักจะเข้ามารับฟังเรื่องงานจากพวกเขา

“ทำไม ค่าเสียหายสูงกว่าเดิม?” ภูผาได้ยินแบบนั้นก็ถามขึ้น

“อืม” ปราชญ์ตอบระหว่างทิ้งตัวนั่งหยิบแก้วมาเทน้ำสีอำพันลงแก้วใบสั้น

แม้ว่าจะเรียกเก็บค่าของที่เสียหายจากการกระทำของคนเมาที่ชอบกร่างไปทั่ว แต่ก็มีบางส่วนที่เป็นอุบัติเหตุจริงๆ จนไม่สามารถเรียกเก็บกับใครได้ เช่นเมาแล้วถอยมาชน เต้นแล้วถอยมาชน เป็นต้น

“ครับ” ฉัตรชายผู้จัดการคลับตอบรับอย่างเข้าใจแม้เจ้านายรายนี้จะพูดแค่เรื่องจำเป็นก็ตาม แต่เขาทำงานด้วยจนเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายสื่ออย่างดี

“เรียกมะปรางมาด้วยนะ” ภูผาสั่งผู้จัดการขึ้นก่อนอีกฝ่ายจะออกไป

“ครับ”

“ไอ้สองตัวนั้นไม่มา ไม่รู้ติดหญิงที่ไหน” ภูผาพูดถึงเพื่อนอีกสองคนของตัวเองที่เขาทักไปชวนแล้ว แต่พวกมันปฏิเสธบอกว่าติดธุระ

“แล้วมึง” ปราชญ์ย้อนถามเพื่อนตรงหน้าขึ้นแทน เพราะตัวมันเองพอได้ที่และทนไม่ไหวก็ลากหญิงออกไปเหมือนกัน

“วันนี้กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึง” ภูผาตอบออกมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“.....” ปราชญ์ไม่ได้พูดอะไร คบกันมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้นิสัยของกัน

และมันก็ไม่ผิดจากที่ปราชญ์คิด

หลังจากภูผานั่งดื่มได้สักพักใหญ่โดยมีพนักงานสาวแสนรู้ใจขาประจำที่คอยบริการอย่างดี สุดท้ายภูผาก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นเต็มความสูงโดยไม่ลืมโอบสาวสวยติดมือไว้

“กูไปก่อนนะ” สิ่งที่พูดก่อนหน้านี้ไม่ได้จำอยู่ในหัวเลยสักนิด อารมณ์และความต้องการบดบังสติปัญญาได้อย่างง่ายดาย

“.....” ปราชญ์ไม่ได้พูดเพราะไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่แล้ว เขานั่งดื่มเงียบๆ อย่างไม่ได้สนใจเพื่อนที่พาหญิงสาวออกจากห้องไป

ออกจะชอบด้วยซ้ำที่ได้อยู่คนเดียวเงียบๆ ในพื้นที่ที่มีเสียงดนตรีสะเทือนขึ้นมาให้รับรู้จากด้านล่าง หัวสมองที่ถูกขับกล่อมด้วยแอลกอฮอล์มันทำให้เขาผ่อนคลายได้ในระดับหนึ่ง

ขอแค่ไม่ใช่การกลับไปอยู่ห้องพักเงียบๆ เพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราก็พอ

ปราชญ์ยังคงนั่งดื่มอยู่แบบนั้นต่อเรื่อยๆ เพียงคนเดียวทั้งที่จัดการงานเรียบร้อยแล้ว ทั้งที่หลายครั้งก็อยากพักตับแล้วกลับไปพักผ่อนเหมือนคนปกติทั่วไปบ้าง

แต่สำหรับเขาการกลับไปไม่เคยได้พักผ่อนเต็มอิ่มอย่างที่ควรเป็นจากความเหนื่อยล้าเลยสักนิด นั่นเลยทำให้เขามักขลุกตัวอยู่ที่คลับแบบนี้นานสองนาน อยู่จนคลับปิดเป็นส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ

ตีสองสี่สิบห้า อีกไม่นานก็ถึงเวลาคลับปิด ร่างสูงนั่งพักจากแอลกอฮอล์อีกสักพักก่อนจะไปขับรถ พอรู้สึกดีขึ้นก็หยัดตัวเต็มความสูงออกจากห้องทำงานเพื่อกลับไปสู่ความจริงของการฝันร้ายอีกครั้ง

แต่...