พ่ายรักเทพบุตรมาร

เพลิงเสน่หา ตอนที่ 2.

ตอนถูกส่งเข้าหออุตส่าห์กระซิบบอกมารดาขอแยกห้อง ท่านก็บอกว่าให้ทำตามน้ำไปก่อนเสร็จพิธีค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้พิธีการก็เสร็จแล้ว เธอจะออกไปจากห้องนี้แล้วกลับบ้านตัวเอง คงไม่ผิดอะไร มันไม่ใช่การแต่งงานจริงๆ สักหน่อย

                “กลับไม่ได้ คุณแต่งงานกับผมแล้วนะ” เขาเอ่ยท้วง

                ร่างหนาเข้ามาหาเธอ ดวงตาคมมองหน้าอ่อนใสไร้เครื่องสำอางของดารากานต์อย่างพอใจ เขาไม่ชอบผู้หญิงแต่งหน้าจัด แม้จะดูสวยแต่คล้ายสวมหน้ากากไว้ตลอดเวลา เจ้าสาวของเขามีผิวพรรณเนียนละเอียดขาวผุดผ่องน่ามองไปทั้งเนื้อทั้งตัว ทำให้เจ้าบ่าวหมาดๆ อย่างเขาอดมองตาปรอยไม่ได้ แม้จะรู้ว่าได้แค่มองไม่มีสิทธิ์แตะต้องก็ตาม

                “คุณก็รู้ดีนี่ ว่าเราแต่งงานกันแต่ในนาม ฉันไม่ใช่เจ้าสาวจริงๆ ของคุณสักหน่อย อย่ามาโมเมนะ”

                ดารากานต์ขยับถอยห่าง รู้สึกใจเต้นแรงเมื่อสบสายตาพราวระยับของอีกฝ่าย อัคนีเป็นผู้ชายที่หล่อคมเข้มอย่างไทยแท้ เรือนร่างบึกบึนสมชายรูปร่างของเขาแม้จะอยู่ในชุดนอนก็ดูดีมาก ชวนให้คนเห็นใจสั่นไหว จนต้องเบนสายตาหนีไม่ให้ตัวเองถูกจับได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

                “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่มันไม่สมควรที่คุณจะออกจากห้องหอในตอนนี้ ใครเห็นเข้าผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เข้าหอคืนแรกก็ถูกเมียทิ้งให้เฝ้าหอเสียแล้ว ไหนๆ ก็แต่งงานกับผมแล้ว ก็ทำหน้าที่ให้ครบดีกว่า”

                เขายิ้มตาพราวจ้า มองร่างงามอย่างมีความหมาย ทำเอาคนถูกมองรีบขยับถอยห่างไปอีกพร้อมกับแว๊ดเสียงใส่

                “จะบ้าเหรอ ไอ้คนลามก!” แก้มนวลร้อนวาบ แดงปลั่งเมื่อได้ยินคำพูดชวนคิดแบบนั้น

                “ผมหมายถึง ให้คุณอยู่ในห้องนี้ไปจนถึงเช้าต่างหาก ไม่ได้จะชวนคุณทำอะไรสักหน่อย คิดเยอะนะเนี่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

                อัคนีหัวเราะลั่น มองหน้าแดงๆ ของดารากานต์อย่างเอ็นดู เจ้าสาวกำมะงอของเขาช่างตื่นตูมเสียจริง ยิ่งมองยิ่งน่ารักจนอยากจับมาหอมสักฟอดสองฟอด

                “บ้า ก็คุณพูดแบบนี้ ใครจะคิดน้อยได้ล่ะยะ”

                ดารากานต์แก้ตัวอุบอิบ ส่งค้อนให้เขาวงใหญ่ คันมืออยากข่วนหน้าคนหัวเราะเหลือเกิน จะให้เธอคิดอะไรได้เมื่อเขาพูดชวนให้คิดในแง่ร้ายเสียแบบนี้ ยังจะมาหัวเราะขันเธออยู่ได้ ผู้ชายอะไรนิสัยเสีย

                “เอาเป็นว่าผมขอโทษนะ ที่พูดไม่เคลียร์ คืนนี้ผมจะนอนที่โซฟา ส่วนคุณนอนบนเตียง โอเคไหม”

                อัคนียื่นข้อเสนอ เขาเหลือบมองนาฬิกาข้างฝา ตีสองแล้วขืนยังโต้คารมกันต่อ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันพอดี

                “ก็ได้แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะ ว่าอย่าคิดทำอะไรฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาไอ้นี่ช็อตคุณให้เป็นหมันเลยคอยดูสิ”         

                ดารากานต์ดึงเครื่องช็อตไฟฟ้าในกระเป๋าออกมาขู่เขา ดวงตากลมสวยส่งสายตาดุๆ ให้คนมอง ก่อนจะยอมขึ้นไปนอนบนเตียงโดยดี

                อัคนีถอนหายใจยาว มองร่างเล็กบางที่ดึงมาห่มมาห่มจนมิดคออย่างขบขัน ขนาดขู่เขาแท้ๆ ยังทำท่าระแวงภัยราวกับนางกวางสาวแบบนั้น หากเขาคิดจะทำอะไรเธอจริงๆ แค่เครื่องช็อตไฟฟ้าขี้ปะติ๋วนั่น จะมีปัญญามาทำอะไรเขาได้ ชายหนุ่มเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มในตู้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาโดยไม่ลืมปิดไฟกลางห้อง เหลือเพียงโคมไฟหัวเตียง ที่เขาปล่อยให้เจ้าของเตียงจัดการเอง

                ดารากานต์นอนตัวแข็งทื่อ จ้องมองร่างสูงใหญ่ที่นอนขดตัวบนโซฟายาวเขม็งอย่างระแวง คนตัวโตนอนนิ่งบนโซฟายาว พลิกตัวหันหลังให้เธอเหมือนไม่ได้สนใจว่ามีคนร่วมห้องด้วย เขานอนไม่กระดุกกระดิกจนคนมองเริ่มเบาใจ คิดว่าเขาคงมีความเป็นสุภาพบุรษเหลืออยู่บ้าง ผ่านไปร่วมชั่วโมงความเมื่อยล้าจากการทำหน้าที่เจ้าสาวที่ต้องยืนขาแข็งฉีกยิ้มเดินแจกของชำร่วยให้แขกตามโต๊ะต่างๆ ตลอดงาน ก็ทำให้หญิงสาวทนไม่ไหว ดวงตากลมหรี่ปิดลงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างไม่รู้ตัว

เช้าวันรุ่งขึ้นอัคนี ตื่นขึ้นในเวลาหกโมงเช้าเหมือนทุกวัน แม้จะนอนดึกแค่ไหนแต่เขาไม่เคยตื่นสายได้สักที ร่างสูงขยับลุกขึ้นนั่งบิดกายให้หายเมื่อยขบ โซฟาแม้จะนุ่มแต่ก็แคบเกินไปสำหรับผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างเขา มันนอนไม่สบายเหมือนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ถูกคนตัวเล็กจับจองอยู่   

                “นอนสบายเลยนะ ยายตัวเล็ก”

                อัคนีเดินมาหยุดข้างเตียง ชะโงกหน้ามองคนที่หลับตาพริ้มอย่างหมั่นไส้ ขนาดนอนหลับมือน้อยยังกำเครื่องช็อตไฟฟ้าไว้แน่น คงจะกลัวเขาย่องไปทำมิดีมิร้ายกระมัง ชายหนุ่มค่อยๆ ดึงเจ้าเครื่องช็อตมหาภัยนั้นออกจากมือเธอ เจ้าของไม่รู้ตัวสักนิดยังคงนอนหลับสนิทแบบนั้น อัคนีถอดแบทเตอรี่ออกแล้วเอาไปโยนทิ้งในถังขยะ เขาวางเครื่องช็อตอันนั้นไว้หัวเตียง ยิ้มกริ่มเมื่อดารากานต์ยังไม่ยอมตื่น ดวงตาคมมองร่างระหงที่นอนตะแคงอย่างพินิจ ใบหน้างามเอียงซบหมอนนุ่ม แก้มนวลอ่อนใสล้อสายตา ริมฝีปากแดงเรื่ออิ่มเต็มเหมือนผลเชอรี่สุก เมื่อเธอขยับพลิกตัวนอนหงายผ้าห่มก็หลุดรุ่ยออกพ้นกาย เสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอยามนี้กระดุมแบะออกกว้างเห็นเนินทรวงขาวผ่องยั่วตา ชวนให้คนมองกลืนน้ำลายฝืดคอ

                “ยายตัวเล็ก ยั่วกันแต่เช้าเลยนะเรา”

                อัคนีขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ข่มกลั้นความรู้สึกที่ตื่นโพลงให้สงบลง แต่มันไม่ได้ผลเท่าไหร่ เมื่อเจ้าของร่างงามบิดตัวนอนตะแคงอีกหน ทรวงอิ่มอวบล้นสะท้านสายตายั่วใจคนมองให้เต้นเร่าขึ้นไปอีก ในที่สุดความอดทนก็ขาดผึง ชายหนุ่มก้มลงไปจุมพิตริมฝีปากอิ่มอย่างอดใจไม่อยู่

                “อื้อ...” เสียงครางแผ่วๆ ดังอยู่ในลำคอระหง

                อัคนีรีบผละออกอย่างตกใจ แต่ต้องยิ้มพรายเมื่อเห็นดารากานต์ยังหลับสนิทอยู่

ขี้เซาแบบนี้ก็เสร็จโจรสิครับ...

                ชายหนุ่มก้มลงไปประทับริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง รสหวานซ่านทรวงจากริมฝีปากนุ่มทำให้คนจูบถึงกับครางครวญในใจ มือหนาลูบโลมทรวงอิ่มตึงนุ่มคลึงเคล้าอย่างย่ามใจ เมื่อเจ้าของยังหลับตาพริ้มไม่รู้ตัวอยู่แบบนี้เปิดโอกาสให้ขโมยลักลอบดูดกลืนความหวานจนฉ่ำใจ อัคนีละเลียดเล็มจุมพิตริมฝีปากอิ่มสีสวยอย่างติดอกติดใจ เจ้าของยังคงหลับไหลไม่ได้รู้เรื่องเลย ว่าถูกจอมโจรจอมหื่นขโมยจูบไปหลายจุ๊บ ทรวงอวบก็ถูกมือหนาคลึงขยำทั้งสองเต้า

                ร่างงามบิดตัวไปมาเมื่อรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังไม่ยอมตื่นง่ายๆ ความเหน็ดเหนื่อยจากงานเมื่อคืนทำให้ร่างกายอ่อนล้าจนเพลียหลับลึก สิ่งที่เกิดขึ้นเจ้าตัวคงคิดว่าเป็นความฝันอันแสนรัญจวนใจ ปล่อยให้คนหื่นทำตามอำเภอใจ ไม่พอยังร้องครางเสียงแผ่วหวานสนองตอบความวาบหวามที่เจ้าตัวคิดว่าเป็นความฝันเสียอีก

                อัคนีจูบสาวขี้เซาจนหนำใจ เขามองริมฝีปากแดงเรื่อที่เริ่มเจ่อนิดๆ จากรสจูบของเขาอย่างติดใจ จูบผู้หญิงมาก็มากไม่เคยริมฝีปากใครหวานเท่าดารากานต์มาก่อน ขนาดเจ้าของไม่ตอบสนองเขาก็แทบไม่อยากผละออก ริมฝีปากหยักระตูกยิ้มเมื่อนในหัวจินตนาการไปว่าสาวเจ้าตอบกลับจุมพิตของเขาขึ้นมา มันจะวาบหวามใจน่าหลงใหลแค่ไหน พ่อเลี้ยงหนุ่มแห่งไร่สุริยะห้ามใจตัวเองไม่ไหวก้มลงไปสัมผัสริมฝีปากอิ่มอีกหน กว่าจะข่มใจเงยหน้าผละห่างจากริมฝีปากหวานหอมนั้นได้ก็นานหลายนาที และกว่าจะหยุดความวาบหวามในอารมณ์ได้ พ่อเลี้ยงหนุ่มก็แทบขาดใจ เมื่อความต้องการประทุขึ้นมาในกายจนทำให้เขาอยากลักหลับสาวงามตรงหน้า แต่ติดที่ว่าเธอไม่ใช่เจ้าสาวของเขาจริงๆ และได้รับปากกับผู้ใหญ่ไว้แล้ว ว่าจะแต่งงานกับเธอเพียงในนามเท่านั้น

                “ฝากไว้ก่อนนะหนูดาว...”