“ฮูหยิน...น ข้าไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าค่ะ ข้าไม่รู้จริงๆ” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของซวนชิงที่ร้องไห้แทบขาดใจ
เสียงตบตี เสียงร้องไห้ทำให้คุณชายตงหยางงัวเงียตื่นขึ้นมานานแล้ว แต่ยังดูสตรีทั้งสองตบตีกันได้ตั้งนาน ทั้งสองคนไม่สังเกตว่าเขาตื่นมาพอจะเห็นการแสดงงิ้ว “พวกเจ้าสองคนออกไปจากห้องของข้าเดี๋ยวนี้ แล้วอย่ามาตบตี ทะเลาะกันต่อหน้าข้าอีก”
เอินลู่จิวไม่ได้ตกใจ ในเมื่อตอนนี้ไม่สามารถที่จะเล่นเป็นหญิงงามอ่อนหวานได้เช่นกัน จึงเดินออกจากห้องอย่างไม่หันหลังกลับเช่นกัน
เอินลู่จิวกลับมาถึงห้องพักส่วนตัวของตัวเอง ซึ่งซวนชิงก็เดินตามเข้ามาเช่นกัน เอินลู่จิวมานั่งคิด อันเฟยเทียนนางรอดมาได้ยังไง แถมไม่มีรอยขีดข่วน กลับมายังมาเล่นงานอย่างโจ่งแจ้งไม่กลัวจับได้อีก นางชั่งไม่กลัวตาย ทำไมข้าต้องกลัวตายด้วยเล่า “ซวนชิงครั้งนี้ข้าจะไม่เอาเรื่องเจ้า หากมีครั้งต่อไป เจ้าตาย” เสียงดุดันของเอินลู่
