เมื่อรถม้ามาจอดเทียนหน้าประตูจวนอัน อันเฟยเทียนก็เดินลงจากรถม้า แล้วเดินอย่างช้าๆ เข้าจวนอย่างมีความสุข ในวันที่เป็นอิสระเช่นนี้ อยากที่จะฉลองให้เมาไปเลย หากเมื่อใดที่เรามีความสุข ความทุกข์มันก็มันก็มาเป็นของคู่กัน “เดินหน้าบานเข้ามาในจวน ไม่รู้เลยหรืออย่างไรว่าชื่อ ‘อันเฟยเทียน’ เป็นที่กล่าวขานไปทั่วเมืองหลวงแล้ว”
“ท่านพ่อ ชื่อของข้าจะถูกกล่าวขานออกไปเป็นที่ห้ามปากคนได้ที่อย่างไร”
“ชื่อลูกของข้าที่ถูกสามีมอบใบหย่าหลังจากที่ไปล่องเรือมานะหรือ น่ายินดี” เสียงที่ขุ่นมัวของอดีตราชครูเฮยไม่มีท่าทีที่จะลดลงเพียงนิด
“ท่านจะให้ข้ามีความสัมพันธ์กับบุรุษที่ข้าไม่ได้หมายมั่นปันใจหรือเจ้าค่ะ” อันเฟยเทียนที่ตอนแรกดีใจแต่ตอนนี้อารมณ์พลุกพล่านทันที
“เอาเถอะ! ไหน ๆ เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ามีแผนจะทำเช่นไหร่ต่อ”
“ข้าอยากที่จะค้าขายเลี้ยงชีพเจ้าค่ะ สตรีที่ถูกมอบใบหย่าคงไม่มีใครอยากจะเกี่ยวดองหรอก
