“รองแม่ทัพคงลืมไปแล้วกระมัง คุณหนูอันเฟยเทียนเป็นผู้ดูแลข้า แล้วที่ท่านมาที่จวนอันแต่ยามสายเช่นนี้ ไม่เป็นการเสียมายาท?”
“กระหม่อมทำตามหน้าที่ และเรือนของกระหม่อมมีข้าวของที่เป็นของพระราชทานหายไปหลายชิ้น”
“ท่านจะลำเอียงไปมากกระมัง แต่เพื่อความบริสุทธิ์ของข้าข้ายินดีให้เข้าไปค้นได้ แต่หากไม่เจอ รองแม่ทัพต้องคุกเข่าขอขมาข้ากับท่านพ่อเป็นเวลาสิบสองชั่วยามหน้าจวนอัน แม้แต่น้ำสักอึกก็อย่าได้จิบแม้แต่น้อย และท่านต้องค้นที่จวนเจียด้วย เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ว่าคนนั้นไม่ใช่ลูกสาวท่านเอง” อันเฟยเทียนพูดออกมาเสียดัง ยามนี้ชาวบ้านเริ่มมามุงที่หน้าจวนอย่างสอดรู้สอดเห็น แล้วซุบซิบกันสนุกสนาน
“ได้ ทหารค้น”
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม รองแม่ทัพเอินก็เดินหน้าบูดหน้าบึ้งออกมา
“ทำหน้าเช่นนี้คงไม่เจอ ชาวบ้านเป็นพยานให้กับข้ากับลูกสาวได้ หากเจ้าไม่ทำตามที่ได้ลั่นวาจาออกมา ข้าจะไปเฝ้าฮ่องเต้เรียกร้องความย
