อันเฟยเทียนส่งยิ้มไปให้เอินลู่จิว “หึหึหึ ฮูหยินหยาง เจ้าคิดว่าข้าจะสมหวังในความรักไม่ได้เชียวหรือ ส่วนเจ้ามีลูกให้เจียตงหยางให้ได้ เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้เจ้าสองพ่อลูกเสียหน้ามากอยู่กระมัง”
“ไม่ต้องมาสั่งสอนข้าอันเฟยเทียน”
“ถ้าเช่นนั้น ฮูหยินหยางก็นคุกเข่าให้ครบสิบสองชั่วยาม หากดื่มน้ำเพียงฮึกเดียว ข้าถือว่าเจ้าไม่ได้มาคุกเข่าที่หน้าจวนของข้า ต่อให้ต้องเป็นลมพับลงไปกองกับพื้น เจ้าก็ต้องลุกมานั่งต่อ ไม่เช่นนั้นข้าจะถือว่าเจ้าเป็นสตรีเล่นงิ้วเพื่อเรียกความสงสารจากชาวบ้าน ต่อให้ฝนจะตก แดดจะจ้าเพียงใด เจ้าก็ต้องคุกเข่าจนครบ”
“อย่าให้ถึงคราวของข้า เจ้าจะไม่แม้แต่มีลมหายใจ”
“แล้วข้าจะรอ เฝ้านางอย่าให้คลาดสายตา” อันเฟยเทียนเดินเข้าไปในจวนอย่างสบายใจ แต่ครุ่นคิดทำเกินกว่าเหตุไปหรือเปล่า
แต่เมื่อเดินมาที่เรือนใหญ่มองหาอี้ฝ่านฝ่านกลับไม่เจอ ในใจกลับนึกถึงคำที่ฮ่องเต้เจียตงเหล่ยพูด “เหม่ยอิง
