ตุ้บ โอ้ย
อันเฟยเทียนที่หน้ามืดด้วยพิษไข้สะดุดล้ม ทำให้มือที่จับแขนของเหม่ยอิงพาเหม่ยอิงล้มลงไปพร้อมกัน ทำให้ชายกักขฬะทั้งสองวิ่งตามมาทัน “คิดจะหนี วิ่งให้เร็วกว่านี้”
อันเฟยเทียนที่ตอนนี้หัวเข่า มือ ข้อศอกได้ถลอกจนเลือดซึม เหม่ยอิงก็มีสภาพที่ไม่ต่างกัน สติก็ใกล้จะดับวูบลงไปทุกที ใช้กำลังทั้งหมดวิ่งหนีออก หายใจจนเหนื่อยหอบ
“พวกเจ้าอย่าคิดเข้ามา ไม่เช่นนั้น...” เหม่ยอิงพูด พร้อมกับประคองคุณหนูของนางอย่างหวงแหน เมื่อเสียงฝีเท้าของทั้งสองคนเดินเข้ามาใกล้มาเรื่อยอย่างช้าๆ ทำให้ใจเต้นแรง
ตึกตักๆ
“พยุงข้าลุกขึ้น” เสียงแหบของอันเฟยเทียน นางจะไม่มีวันยอมแพ้เป็นอันขาด แม้แรงจะเหลือน้อยนิดก็ตาม เมื่อลุกขึ้นได้ ทั้งสองก็กอดกันกลม จะวิ่งหนีก็ไม่มีแรง ถึงแม้จะมี แต่คงหนีไม่พ้น “อย่าแม้ว่าพวกเจ้าจะเข้ามาแตะตัวข้าได้”
“ฮ่าฮ่าฮ่า แรงจะหนียังไม่มียังปากดีเสียด้วย แบบนี้ข้าชอบ” ชายกักขฬะพูดก็เดินมาใก
