บทที่ 5 ( 1 )

1240 Words

อชิระเดินลงมาจากบันได้ในเช้าของวันใหม่ทันทีที่ลงมาข้างล่างสายตาเขาก็สอดส่ายสายตามองหาใครบางคนที่เพิ่งหายป่วย หนึ่งเดือนที่ผ่านมามารดาเขาดูมีความสุขและสดชื่นขึ้นอย่างประหลาด ถึงจะดีใจที่เห็นท่านเป็นแบบนี้แต่เขาก็อดที่หมั่นไส้คนที่ทำให้มารดาเขาเป็นแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้ไม่ว่าอะไรๆ ก็หนูเทียน หนูเทียนดีอย่างนั้น น่ารักอย่างนี้เวลาที่เขาเข้าใกล้ท่านก็มักจะส่งสายตาไล่ให้เขาออกห่างอีกฝ่ายอยู่ร่ำไป “รบมองหาอะไรอยู่” เสียงของมารดาถามขึ้นทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองท่านแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “แม่ตื่นแต่เช้าเลยนะครับ” เขาเอ่ยทักทายมารดาไป “แม่ก็ตื่นเวลาปกตินั่นแหละ แล้วนี่รบมาตั้งแต่เมื่อไร” จินตนาถามพร้อมกับเดินไปนั่งที่เก้าอี้นอกระเบียงเพื่อรับลมและอากาศบริสุทธิ์ “ผมมาถึงบ้านเกือบเที่ยงคืนแล้วครับเลยไม่ได้ไปเคาะบอกที่ห้อง” ปกติเวลาเขากลัมาบ้านมักจะบอกล่วงหน้าหรือไม่มาถึงก็จะเข้าไปหาท่านก่อน แต่เมื่อคืนเห็นว่าดึกแล้วเลยไม่ได้เข้าไป “ทำไมไม่กลับมาตอนเช้าล่ะลูก รบขับรถกลับมาดึกดื่นแม่เป็นห่วง” เธอไม่ชอบให้ลูกชายขับรถช่วงกลางคืนเพราะห่วงความปลอดภัยถึงแม้ว่าจะรู้ว่าอชิระสามารถดูแลตัวเองได้ดี แต่คนเป็นแม่ก็อดห่วงลูกไม่ได้อยู่ดี “พอดีเลิกงานดึกไปหน่อยน่ะครับ” เขาตอบแล้วมองไปรอบๆ ทำให้จินตนาแอบยกยิ้มขำน้อยๆ แล้วถามออกมา “รบมองหาอะไรเหรอลูก” “มอง...เออ...คือมองไม่เห็นมีใครยกกาแฟมาให้เลยครับ” ไม่บ่อยครั้งนักที่คนอย่างอชิระจะพูดอึกอักแบบนี้ “เดี๋ยวก็ยกออกมาให้แล้วแม่สั่งเด็กเอาไว้แล้วล่ะ” พ่อลูกชายของเธอขี้เก๊กจริงๆ “กาแฟค่ะคุณอชิระ” รสิกาวางแก้วกาแฟไว้ตรงหน้าชายหนุ่ม “น้ำนมธัญพืชค่ะคุณป้า” เธอวางอีกแก้วให้หญิงสูงวัย “ขอบใจนะจ๊ะ” จินตนาพูดแล้วยกแก้วน้ำนมธัญพืชขึ้นจิบช้าๆ พร้อมกับสังเกตลูกชายไปด้วย “มองอะไรรบ” “เปล่าครับผมแค่สงสัย ปกติแม่ไม่ดื่มของสำเร็จรูปนี่ครับทำไมอยู่ๆ ถึงดื่มได้ล่ะ” จะว่าซื้อมาก็ไม่น่าใช่และท่านก็ไม่ชอบที่เป็นผงสำเร็จรูปด้วย “ใครบอกว่าแม่ดื่มพวกสำเร็จรูปล่ะ” เธอถามลูกชายออกมา “อ้าวก็แล้วแม่ไปเอาน้ำนมธัญพืชพวกนี้มาจากไหนล่ะครับ” อชิระถามด้วยความอยากรู้ “หนูเทียนเป็นคนทำให้แม่เอง รบอยากลองชิมนี้ไหมล่ะอร่อยนะ” เธอยื่นแก้วให้ลูกชาย “คุณนี่นะทำน้ำนมพวกเป็น” เขาหันไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ๆ ข้างมารดาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ใช่ค่ะ ก็มันไม่ได้ยากเย็นอะไร” รสิกาตอบแล้วยักไหล่เบาๆ ทำให้เขาที่มองนึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที “รบจะลองชิมดูไหมล่ะเดี๋ยวแม่ให้หนูเทียนไปยกมาให้” จินตนาถามอีกครั้ง และพอใจกับการต่อปากต่อคำของทั้งคู่ “เอามาชิมสักแก้วก็ดีนะครับ จะได้รู้ว่ามันอร่อยจริงหรือเปล่า” อชิระบอกพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวไปด้วย “หนูเทียนป้าวานไปยกมาให้พี่เขาหน่อยนะลูก ไม่ต้องใส่หวานมากนะพี่เขาไม่ชอบกินอะไรหวานๆ นอกจากสาวๆ” คำพูดของมารดาทำให้ชายหนุ่มหนึ่งเดียวเกิดสำลักกาแฟทันที “แม่ครับผมไม่ได้ชอบผู้หญิงหวานๆ นะ” อชิระพูดแล้วหลบสายตามารดาที่มองมาอย่างรู้ทัน “ได้ค่ะรอสักครู่นะคะ” รสิกาเดินตรงเข้าไปในครัวทันที ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับแก้วใบโต “นี่ค่ะ ลองชิมดูนะคะฉันไม่ได้เติมน้ำตาลให้มากเกิน” เธอพูดแล้วเดินกลับมานั่งข้างหญิงสูงวัยอีกครั้งพร้อมกับจ้องมองว่าเขาจะพูดยังไง “เอามาซะแก้วใหญ่ผมแค่จะลองชิมไม่ได้อยากดื่มเท่าไรหรอก” อชิระวางฟอร์มแล้วยกแก้วขึ้นมาจิบและต้องทำตาโตออกมา แต่ก็ต้องรีบเก็บอาการไม่ให้แสดงออกให้สองสาวรู้ว่าเขาคิดอย่างไร “เป็นไงอร่อยไหม” จินตนาแกล้งถามลูกชายออกมา “ก็งั้นๆ แหละครับรสชาติก็เหมือนที่เขาขายกันนั่นแหละ” อชิระพูดแล้วเสมองไปทางอื่น จินตนายิ้มแล้วส่ายหน้าไปมากับความปากแข็งของลูกชาย ดีปากแข็งให้ตลอดและให้ทุกเรื่องนะ ถ้าวันไหนปากอ่อนขึ้นมาเธอจะแกล้งให้เข็ดเลย “ถ้าไม่อร่อยก็อย่าดื่มมันเลย หนูเทียนเอาแก้วของพี่เขาไปทิ้งทีนะลูก” เธอหันไปพูดกับหญิงสาวข้างกายยิ้มๆ ซึ่ง รสิกาเองก็ทำตามที่หญิงสูงวัยบอกทันที แต่ชายหนุ่มกลับพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้อง! ไม่เป็นไรหรอกครับถึงไม่อร่อยแต่ผมก็ดื่มได้จะทิ้งก็เสียดาย” อชิระพูดแล้วเลื่อนแก้วหนีหญิงสาวพร้อมกับถลึงตาใส่ที่อีกฝ่ายทำตัวเชื่อฟังมารดาเกินกว่าเหตุ “ตามใจถ้าอย่างนั้นแม่กับหนูเทียนขอเข้าไปดูในครัวก่อนนะ ถ้าข้าวเช้าเสร็จแล้วจะมาบอกแล้วกัน...ไปจ้ะหนูเทียน” หลังจากพูดกับลูกชายจบเธอก็หันมาพูดกับรสิกา “ค่ะคุณป้า” รสิกาลุกขึ้นแล้วก็เดินประคองหญิงสูงวัยเข้าไปในครัวทันที อชิระหันไปมองก็เห็นว่าทั้งสองคนเดินเข้าไปในครัวแล้ว เขาก็จัดการยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มรวดเดียวหมด “ผู้หญิงหน้านิ่งทำของแบบนี้อร่อยขนาดนี้เลยหรือ” เขาพูดกับตัวเองแล้วยกดื่มส่วนที่เหลือจนหมดแก้ว ซึ่งอชิระไม่รู้เลยว่าคนที่คิดว่าเข้าห้องครัวไปแล้วแท้จริงสองสาวยืนหลบอยู่หลังผ้าม่านผืนใหญ่แล้วแอบหัวเราะกันอยู่สองคน รสิกาเองก็ตกใจเมื่อหญิงสูงวัยดึงให้หลบหลังผ้าม่านพร้อมกับทำให้ท่าให้เธอเงียบเสียง ตอนแรกเธอก็สงสัยแต่พอเห็นอาการชายหนุ่มร่างสูงก็ยิ้มและหัวเราะออกมาในความเยอะของเขา “โอ๊ยขำ คนอะไรปากแข็งจริงๆ ปากบอกไม่อร่อยแต่ดื่มหมดแก้วเลยนี่นะ แล้วอย่างนี้จะมีท้องใส่ข้าวเช้าไหมเนี่ย” จินตนาพูดกับหญิงสาวหลังจากที่พากันเดินเข้ามาที่ครัวแล้ว “คุณป้ารู้ได้ยังไงคะว่าคุณอชิระจะดื่มน้ำนมที่เหลือ” รสิกาถามอย่างสงสัย “แหม ก็ป้าเลี้ยงตารบมากับมือทำไมจะไม่รู้ว่า นี่ของโปรดเขาเลยถ้าน้ำนมธัญพืชกินแล้วไม่ง่วงลูกชายป้าคงดื่มมันแทนกาแฟไปแล้ว” เธอพูดแล้วหัวเราะเบาๆ รสิกายิ้มน้อยๆ แล้วหันไปช่วยแม่ครัวทำอาหารเช้าต่อขณะที่กำลังทำอาหารอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นพอหยิบมาดูก็ต้องถอนใจออกมาเบาๆ +++++

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more