วิวาห์พลอยโจน

บทที่ 1

บรรยากาศธรรมชาติที่ร่มรื่นมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้และดอกไม้เต็มไปหมด ทำให้อากาศยามเช้าเย็นสบายไม่ร้อนอย่างที่คิด แม้ตอนสายๆ ที่อื่นในจังหวัดอาจจะร้อนถึงร้อนมากก็ตาม ใครๆ ก็พูดว่าจังหวัดนี้เป็นจังหวัดที่ร้อนที่สุดในประเทศไทย เวลาโดนแดดทีตัวแทบจะไหม้เลย และตอนนี้ในบ้านหลังนี้ก็ร้อนเหมือนโดนแดดส่องมาเต็มๆ

“ผมทำตามความต้องการของคุณไม่ได้หรอก” เสียงห้าวทุ้มติดเครียดพูดออกมา โดยที่เจ้าของเสียงมองออกไปนอกหน้าต่าง ถ้าเป็นคนที่รู้จักกันมานานจะรู้ว่าไอ้อาการยกมือกอดอกแล้วมองไปที่อื่นแทนที่จะมองหน้าคู่สนทนานั้นแสดงว่าคนร่างสูงกำลังไม่พอใจและพยายามอดกลั้นไม่ให้ระเบิดอารมณ์ออกมา

“ทำไมคะ เรื่องแค่นี้ทำไมถึงให้อรไม่ได้!” หญิงสาวร่างโปร่งลุกขึ้นจากโซฟาแล้วถามเสียงดังอย่างไม่พอใจ พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรเธอก็พูดโพล่งขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณจะเก็บที่ดินเน่าๆ แบบนั้นไปทำไมคะ สู้ขายแล้วเอาเงินไปทำธุรกิจอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ” คำพูดหญิงสาวเหมือนฟ่างเส้นสุดท้ายที่ทำให้อารมณ์ที่พยายามกดเอาไว้มันระเบิดออกมา

“ที่ดินเน่าๆ ที่คุณพูดมันคือบ้านหลังแรกที่พ่อของผมท่านสร้างมาด้วยความยากลำบากนะ แล้วธุรกิจที่คุณอยากให้ผมทำมันเป็นสิ่งที่ผมทำไม่เป็นและไม่ชอบคุณจะให้ผมทำอย่างนั้นได้ยังไง!” ชายหนุ่มพูดเสียงดังทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยอมหยุดเธอเชิดหน้าขึ้นสูงเล็กน้อยอย่างไม่ยอมแพ้

“เรื่องธุรกิจถ้าคุณทำไม่เป็นก็หาคนที่ทำเป็นมาทำสิคะ ถ้าเราขายที่ดินตรงนั้นเราจะมีเงินจ้างพนักงานดีๆ เก่งๆ มาทำงานได้แน่นอน” เธออยากย้ายไปจากที่นี่สักที การเข้าเมืองหลวงเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้นไม่ต้องจมอยู่กับอะไรเดิมๆ ที่แสนจะน่าเบื่อ

“ยังไงผมก็ไม่เห็นด้วยในสิ่งที่คุณพูด แล้วอีกอย่างนะถ้าผมย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ แม่ผมล่ะท่านจะอยู่ยังไง” บิดาเขาเสียไปนานหลายปีแล้ว ตอนนี้ชีวิตเขาเหลือแค่มารดาคนเดียวเท่านั้น ถ้าต้องทิ้งท่านให้อยู่คนเดียวเขาก็ทำไม่ได้ เพราะยามลำบากมารดายังไม่เคยทิ้งให้เขาต้องอยู่กับคนอื่นเลย ท่านยอมทิ้งข้อเสนอที่เพื่อนท่านชวนไปทำงานเมืองนอกที่ได้ค่าตอบแทนที่มากกว่าหลายเท่านัก แต่ท่านก็ยอมทิ้งทุกอย่างเพราะไม่มีใครคอยดูแลเขาที่นี่

“ก็ให้แม่คุณอยู่ที่นี่ไปสิคะ แล้วคุณก็ค่อยส่งเงินมาให้ท่านใช้ทุกเดือนๆ หรือไม่ก็จ้างคนมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้” หญิงสาวก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังไงเธอก็ต้องพาเขาและตัวเองไปจากที่นี่ให้ได้ก่อนที่เรื่องทุกอย่างมันจะแดงออกมา เมื่อวันก่อนมีคนจากกรุงเทพฯ มาขอซื้อที่ดินผืนนั้นโดยให้ราคาสูงมากทำให้เธอเลยอยากให้คนรักขายและเอาเงินไปใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพฯ แทน ส่วนหนึ่งตั้งใจว่าถ้าได้เงินมาเธอจะอ้อนขอเขาสักก้อนแต่เหมือนว่าทุกอย่างจะไม่ได้เป็นไปตามที่คิดเลยสักนิด

เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากผู้หญิงที่เขารักและคิดจะร่วมชีวิตด้วย การกระทำและคำพูดของหญิงสาวทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้เลย

“ผมทำแบบนั้นไม่ได้”

“โอ๊ย!! ไอ้นู้นก็ไม่ได้ไอ้นี่ก็ไม่ได้ทำไมคุณต้องเรื่องมากขนาดนี้ด้วย ถ้าอย่างนั้นคุณเลือกมาเลยระหว่างที่ดินเน่าๆ กับฉันคุณจะเลือกอะไร” หญิงสาวพูดเพราะคิดว่ายังไงเขาก็ต้องเลือกเธออยู่แล้ว เพราะที่ผ่านมาชายหนุ่มรักและยอมเธอมาตลอด

“ผมเลือกที่ดินและแม่ของผม” คำพูดเด็ดขาดและไม่ต้องเสียเวลาคิดก็ออกจากปากหนา ทำให้คนที่มั่นใจในตัวเองต้องหันมามองคนพูดอีกครั้ง และคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาดไปเลยถามอีกครั้ง

“คุณว่าอะไรนะ!”

ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวร่างโปร่งแล้วพูดช้าๆ ชัดๆ อย่างคนที่ตัดสินใจดีแล้ว

“ผมเลือกที่ดินและแม่ของผม ถ้าคุณจะย้ายของออกจากที่นี่เมื่อไรก็บอกแล้วกันผมจะได้ให้คนมาช่วยเก็บของ” พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องรับแขกไปทันที โดยที่เขาไม่หันไปมองว่าอดีตคนรักจะพูดอะไร และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้คุยกับหญิงสาวคนนี้

ห้าปีผ่านไป

บ้านไม้หลังใหญ่ริมน้ำตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางขุนเขาที่มีต้นไม้เขียวครึ้มเต็มพื้นที่ ทำให้ฤดูหนาวดูจะเย็นมากเหมือนภาคเหนือ บ้านหลังนี้ถูกสร้างขึ้นมาใหม่แทนบ้านไม้หลังเดิมที่มีขนาดเล็กกว่านี้มาก เจ้าของบ้านก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลเขาเป็นเจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทชื่อดังประจำจังหวัด

“รบวางมือจากงานมากินข้าวก่อนเถอะ” ประตูไม้บานใหญ่เปิดเข้าพร้อมกับร่างอวบอิ่มสมวัย

“เดี๋ยวผมตามออกไปนะครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับมารดาแล้วก้มหน้าทำงานต่อ แต่ดูเหมือนว่าคนมาตามจะไม่ค่อยพอใจที่ลูกชายเอาแต่ทำงานไม่ยอมวางมือเสียที

“งานมันยุ่งขนาดนั้นเลยหรือไง” หญิงสูงวัยเดินเข้ามาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของลูกชาย เพราะน้ำเสียงที่ได้ยินทำให้เขาต้องรีบวางมือจากงานแล้วยิ้มน้อยๆ ให้มารดาทันที

“ผมหิวแล้วไปกินข้าวกันเถอะครับ” ชายหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาโอบไหล่มารดาก่อนจะพากันเดินออกจากทำงานไป

อชิระ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อายุสามสิบสามปี เขาเป็นเจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทชื่อดังของจังหวัดใหญ่ที่ตั้งอยู่ทางภาคตะวันตกของประเทศ ยิ่งตอนนี้จังหวัดมีการส่งเสริมการท่องเที่ยวมากขึ้นทำให้ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาเป็นจำนวนมากฉะนั้นโรงแรมและรีสอร์ทจึงก่อตัวขึ้นมากขึ้นกว่าเดิม แต่ที่ได้รับความนิยมที่สุดเห็นจะเป็นของเครือสยามแควที่มีชายหนุ่มเป็นเจ้าของ ถึงแม้ว่าธุรกิจนี้จะเพิ่งเปิดตัวได้ไม่นานแต่เพราะได้คนหนุ่มความคิดทันสมัยทำให้เกิดความแตกต่างขึ้นทำให้อชิระกลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่งของจังหวัด ด้านธุรกิจอชิระอาจจะประสบความสำเร็จ แต่เรื่องความรักกลับติดลบเพราะเขาไม่มีแม้แต่คนรักทั้งๆ ที่มีผู้หญิงเข้ามาหาไม่ขาดสายแต่ก็ไม่มีใครสามารถเอาชนะใจชายหนุ่มร่างสูงคนนี้ได้เลย และข้อนี้ทำให้คุณจินตนาอดเป็นห่วงไม่ได้

“รบเมื่อไรลูกจะหาผู้หญิงสักคนมาเป็นคนรักสักทีล่ะ” คำถามเดิมๆ ที่เขามักได้ยินออกจากมารดาอีกแล้ว