วิวาห์พลอยโจน

บทที่ 3 ( 3 )

อชิระเองรู้สึกว่าเหมือนมีใครมายืนมองอยู่ข้างหลังเขาเลยหันไปมองและต้องชะงักเหมือนกันเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่เขามารับเป็นใคร

“คุณ!!” ทั้งสองคนพูดและชี้หน้าอีกฝ่ายพร้อมกัน

“ทำไมเป็นคุณไปได้” รสิกาถามออกมาอย่างตกใจ เพราะเธอรู้แค่ว่าคนที่รับเป็นลูกชายคนที่เธอต้องไปอยู่ดูแล

“คุณนี่เองที่มาดูแลแม่ผม” อชิระพูดออกมา และเริ่มไม่ไว้ใจมารดาเสียแล้วสิ

รสิกาถึงว่าตัวเองในใจที่ไม่ถามให้แน่ใจว่าคนที่ไปดูเป็นใคร เพราะช่วงที่ผ่านมาเธอต้องจัดการเรื่องร้านและบัญชีทุกอย่างทำให้ไม่ได้สนใจใคร่ถามเรื่องคนที่ไปดูแลมากนัก เธอรู้แค่ว่าคนนั้นชื่อจินตนาเป็นหญิงสูงวัยที่มีโรคประจำตัวต้องการคนดูแล ไม่คิดว่าท่านจะเป็นมารดาของคนร่างสูงคนนี้ครั้นจะยกเลิกก็ไม่ได้ เอาเถอะอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ดูแลผู้ชายคนนี้สักหน่อยถือว่าทำเพื่อบิดามารดาแล้วกัน

“ใช่ฉันนี่แหละที่จะเป็นคนไปดูแลแม่คุณ” รสิกาตอบชายหนุ่มออกมา

“แน่ใจนะว่าแค่ไปดูแลแม่ผมไม่ได้มีอะไรแอบแฝง” อชิระถามพร้อมกับหรี่ตามองอย่างจับผิด

“แอบแฝงอะไร คุณคิดว่าฉันจะทำอะไร” รสิกาถามด้วยความไม่พอใจ เพราะสายตาที่เขามองเหมือนไม่เชื่อใจเธอ

“ช่างมันเถอะว่าแต่มีของแค่นี้ใช่ไหมจะไปเสียทีผมมีงานอย่างอื่นต้องทำอีกเยอะ” อชิระพูดอย่างหงุดหงิด

“มีแค่นี้แหละค่ะ ถ้าคุณไม่ว่างเดี๋ยวฉันขับรถไปเองก็ได้เพราะฉันจะได้เอารถไปไว้ใช้ที่นู้นด้วย” เธอพูดออกมา

“ถ้าผมทำแบบนั้นแม่ได้ต่อว่าผมตายเลย ก่อนมาย้ำนักย้ำหนาว่าให้ดูแลน้องให้ดีถ้าผมรู้ว่าเป็นคุณนะคงให้คนอื่นมารับแทนแล้ว” อชิระพูดแล้วเสยผมอย่างหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวที่ยืนเถียงเขาไม่หยุดปากมันน่าโมโหจริงๆ

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันบอกท่านเอง คุณช่วยวาดแผนที่ให้ฉันด้วยนะคะ” รสิกาพูดแล้วกำลังเดินไปหยิบกระดาษกับปากกามาให้ผู้ชายคนนี้วาดแผนที่ แต่เสียงเข้มก็พูดออกมาเสียก่อน

“ไม่ต้อง!! ผมไปส่งเองนี่แหละไปขึ้นรถได้แล้ว” พูดจบเขาเดินกลับที่รถทันทีทิ้งให้สองสาวมองตามไป

รสิกาหันมาพูดกับรุ้งที่ยืนมองมาอย่างเป็นห่วง

“เทียนไปก่อนนะคะ ฝากดูแลพ่อกับแม่ด้วยถ้ามีอะไรพี่รุ้งโทรหาเทียนได้ตลอดเลยนะ” เธอพูดฝากฝังให้อีกฝ่ายดูแลบิดามารดา

“ได้ค่ะ คุณเทียนไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ดูแลตัวเองดีๆ มีอะไรไม่สบายใจโทรมาหาพี่ได้นะ” เธออดเป็นห่วงเจ้านายสาวไม่ได้ เพราะที่ผ่านมารสิกาดูแลเธอเป็นอย่างดีทำให้เธอรักและห่วงหญิงสาวตรงหน้าไม่น้อย

“ค่ะ เทียนไปก่อนนะแล้วจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ” รสิกาพูดแล้วรับกระเป๋าจากรุ้งแล้วเดินไปหาที่รถที่เธอคุ้นตาดี

“เร็วๆ สิคุณเดินทอดน่องเป็นนางงามอยู่ได้” อชิระพูดเร่งหญิงสาวที่เดินออกมาช้า

“ผู้ชายอะไรไม่มีมารยาทนิสัยไม่ดี” รสิกาพูดบ่นคนเดียวแล้วเร่งฝีเท้าก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ

ปึก

เสียงปิดประตูรถดังสนั่นทำให้เจ้าของรถมองคนทำด้วยหางตา ไม่พอใจที่อีกฝ่ายปิดประตูรถประชดเขาแบบนี้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งเรียบร้อยแล้วเขาก็กระชากรถออกไปอย่างเร็ว ทำให้คนที่ยังคาดเข็มขัดนิรภัยไม่เรียบร้อยต้องหน้ากระแทกไปกับคอนโซรลหน้ารถอย่างแรง

“นี่คุณ! ขับรถให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไงหะ” รสิกาพูดพร้อมกับจับหน้าผากด้วยความเจ็บ

“ผมพอใจจะขับแบบนี้คุณจะทำไม” อชิระตอบและเหยียบคันแร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม รสิกาเห็นแบบนั้นก็เลือกที่จะนั่งเงียบขืนต่อล้อต่อเถียงแล้วเขาโมโหเธอยิ่งไม่ปลอดภัย

อชิระขับรถมาเรื่อยๆ แต่ก็แอบชำเลืองหญิงสาวข้างกายไปด้วย ก็ยอมรับนะว่ารสิกาสวยแต่ความสวยมันไม่ได้ทำให้เขาไว้ใจหรอก งานนี้เขาจะจับตามองอย่างใกล้ชิดถ้าผู้หญิงคนนี้ทำอะไรไม่ดีเขาจะเอาตัวมาโยนที่หน้าบ้านเจ้าหล่อนทันที ไม่นานรถกระบะคันใหญ่ก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง

“ถึงแล้วลงไปสิ กระเป๋าถือไปเองนะเพราะผมไม่ใช่คนรับใช้ของคุณ” ประโยคที่เขาพูดหลังจากที่ทั้งสองคนนั่งเงียบมาตลอดทาง

“ฉันถือลงไปเองได้คงไม่รบกวนคุณหรอกค่ะ” พูดจบรสิกาก็เปิดประตูรถลงไปทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว นึกอยากจับตัวหญิงสาวมาเขย่าแรงๆ สักทีที่เถียงคำไม่ตกฟากแบบนี้

รสิกาลงจากรถไปยืนรอที่หน้าบันไดของบ้านหลังใหญ่เพราะไม่กล้าเดินขึ้นไปคนเดียวเดี๋ยวอีตาหน้าดุจะบอกว่าเธอไม่มีมารยาท แต่ขณะที่เธอกำลังรอชายหนุ่มเจ้าบ้านลงจากรถอยู่ๆ ก็มีเสียงเรียกทักจากด้านบนของบ้านพอเธอเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก

“หนูเทียนมาแล้วเหรอจ๊ะ” จินตนาเดินแกมวิ่งลงบันไดมาท่ามกลางความหมั่นไส้ของอชิระ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เห็นท่าทางดีใจสุดของมารดาแบบนี้

“คะ คุณป้าทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ” รสิกาถามและไม่ลืมพนมมือไหว้หญิงสูงวัยอย่างนอบน้อม

“เรื่องมันยาวจ้ะ เดี๋ยวขึ้นไปคุยกันบนบ้านดีกว่า...นั่งรถนานเมื่อยไหมจ๊ะ” จินตนาจับมือบางของหญิงสาวคราวลูกแล้วพากันเดินขึ้นมาบนบ้านโดยที่ไม่ได้สนใจลูกชายเลยแม้แต่น้อย ทำให้คนที่ไม่เคยถูกเมินจากมารดาอดที่จะพูดออกมาไม่ได้

“สนใจแต่คนอื่นไม่เห็นสนใจลูกชายบ้างเลยนะครับ คนเมื่อยน่ะคือผมนะครับแม่” คำพูดของอชิระทำให้สองสาวต่างวัยต้องหันมามองแล้วก็เป็นจินตนาที่พูดออกมา

“ตัวก็ใหญ่ทำมาเป็นใจน้อยไปได้ รีบขึ้นบ้านมาได้แล้ววันนี้แม่ทำก๋วยเตี๋ยวต้มยำไว้รอแล้ว” หลังจากที่ลูกชายออกไปรับหนูเทียนเธอก็เข้าครัวทำก๋วยเตี๋ยวไว้รอทั้งสองคน

อชิระพอได้ยินคำพูดของมารดาก็เดินหน้าตึงตามทั้งสองคนขึ้นไป แค่วันแรกที่หญิงสาวมาถึงมารดาของเขาก็เทใจและความสนใจไปให้เจ้าหล่อนหมดเลย ทั้งยังแปลกใจว่าทำไมท่านถึงดูสนิทสนมกับหญิงสาวมากขนาดนี้ สองสาวคงรู้จักกันมาก่อนแน่นอน แล้วทำไมรสิกาถึงเหมือนไม่รู้จักมารดาของเขามาก่อน

+++++