EPISODE 6 | จ้องมอง
1373 Words
วันต่อมา
ปิ่งป่อง~ ปิ่งป่อง~ ปิ่งป่อง~
เสียงสัญญาณที่ดังอยู่หน้าห้องส่งผลให้เจ้าของร่างบางที่นั่งหน้าทีวีด้วยการนั่งที่พื้น ตรงหน้ามีชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปร้อนๆ วางอยู่เงยหน้าจากการค่อยๆ เคี้ยวเส้นบะหมี่ที่คีบจากชามแล้วมองไปที่ประตูอัตโนมัติ มือเล็กจำต้องวางตะเกียบ แล้วรีบลุกไปเปิดประตูทันที
แกร๊ก~
“ขอโทษที่ให้รอนานค่ะ” เธอจำได้ดีว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร เขาคือลูกน้องคนสนิทของคนที่พี่ชายเธอเป็นหนี้เขาอยู่ และในวันนี้ที่เธอเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว คนคนนั้นก็เป็นเจ้าหนี้เธอด้วยเช่นกัน
“นายให้ผมเอาของมาให้คุณครับ”
“ของเกลหมดเลยเหรอคะ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันน้อยๆ เพราะข้าวของที่อยู่ในมือของบอดี้การ์ดหนุ่มมันเยอะมากจนไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นของเธอทั้งหมด
“ใช่ครับ ของคุณทั้งหมดเลย ทั้งชุดนอน และชุดที่คุณต้องเลือกใส่ในคืนนี้ด้วยครับ”
“ชุดพนักงานเหรอคะ” มือเล็กยื่นออกไปรับของ เมื่อคืนเธอคุยกับเขาเข้าใจแล้ว เขาอนุญาตให้เธอทำงานได้ต่อให้จะเป็นงานที่อยู่ในสายตาของเขาแต่อย่างน้อยๆ มันก็ทำให้เธอมีรายได้ที่พอจะเอามาช่วยแบ่งเบาภาระของพี่ชาย ไม่มากก็น้อยนั่นแหละ มันดีกว่าการที่เธอไม่ช่วยอะไรเลย
“ขอบคุณที่เอามาส่งค่ะ เกลกำลังทานมื้อเช้า กินด้วยกันไหมคะ แต่มีแค่บะหมี่นะ” บอดี้การ์ดหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดู
“ไม่ได้ออกไปซื้อของเข้ามาทานเหรอคะ ด้านล่างก็มีร้านอาหาร มีบริการส่งด้วยครับ”
“เกลทานไม่เยอะค่ะ แค่นี้ก็อิ่มแล้ว ไม่อยากซื้อมาแล้วกินไม่หมด เสียดายตังค์ค่ะ”
“งั้นถ้ามีอะไรเรียกใช้บอกได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” บอดี้การ์ดหนุ่มยื่นนามบัตรให้กับคนของเจ้านายก่อนจะถอยออกมา
คนตัวเล็กเดินกลับเข้ามาในห้องแล้ววางของทุกอย่างที่อยู่ในมือไว้บนโซฟา เธอเลือกที่จะกลับมานั่งทานบะหมี่ต่อก่อนค่อยเก็บของ สุดท้ายเธอก็มีเวลาว่างทั้งวัน จะเก็บของพวกนั้นเมื่อไหร่ก็ได้ เธอว่างมากจนอยากหางานทำนั่นแหละ
หลังจากที่กินเสร็จและเก็บชามไปล้างเรียบร้อยแล้ว ถึงมีเวลามารื้อของที่อีกคนซื้อมาให้ ถุงดระดาษใบแรกบรรจุชุดนอน ที่ใครหลายๆ คนเรียกมันว่าชุดนอนไม่ได้นอน มันบางมากและโป๊มากๆ และมันก็มีหลายชุดมากๆ นี่ใช่ไหมเขาถึงได้บอกว่าชุดนอนที่เธอมีมันเป็นชุดนอนโง่ๆ เพราะมันไม่มีอะไรน่าสนใจและน่าตื่นเต้นเลยแม้แต่นิดเดียว ต่างจากชุดที่เขาให้คนเอามาให้เธอโดยสิ้นเชิง
และนึกไม่ออกเลยว่าหากเธอใส่ชุดพวกนี้จริงๆเธอจะรู้สึกเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลยหรือเปล่า ทั้งสั้นทั้งบาง ถ้าใส่คงเห็นไปถึงไหน ไม่ต่างจากการแก้ผ้าต่อหน้าเขาเลย แค่คิดพวงแก้มก็ร้อนผ่าว แค่นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาหัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย
และพวกที่เหลือก็เป็นชุดธรรมดาที่สวยและคงแพงมาก มันต่างจากของที่เธอมีโดยสิ้นเชิง อย่างว่าแหละการใช้ชีวิตของเธอและเขามันไม่มีทางเหมือนกันอยู่แล้ว ระหว่างเราเหมือนเส้นขนานด้วยซ้ำ มันไม่ใช่เรื่องแปลกหากเราทั้งคู่จะไม่มีอะไรที่เหมือนกัน
มิเกลใช้เวลาว่างในช่วงกลางวันโพสต์ขายสินค้าที่เธอเป็นตัวแทนลงในแพลตฟอร์มต่างๆ ต่อให้เธอจะมีรายได้จากส่วนนี้ไม่มากนัก แต่มันดีกว่าการที่เธออยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลย เสร็จเรียบร้อยจึงนอนพัก เพราะคิดว่าที่เธอต้องทำงานในคืนนี้เธออาจจะกลับดึกเพราะคลับจะเปิดช่วงเย็น จากนั้นก็ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนห้าโมงค่อยลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว
•••
“ขออนุญาตครับนาย” เจโรมละสายตาจากจอไอแพดเล็กน้อยเมื่อลูกน้องคนสนิทที่เขาใช้ให้ไปทำธุระกลับเข้ามาแล้ว
“ผมส่งของให้คุณมิเกลเรียบร้อยแล้วครับ”
“เจอกันหรือเปล่า”
“เจอครับ ผมไปช่วงเช้า เธอตื่นแล้วและตอนนั้นก็กำลังกินบะหมี่อยู่”
“กินบะหมี่? เขาไม่รู้เหรอว่าด้านล่างมีร้านอาหาร”
“ผมบอกไปแล้วครับ แต่เธอบอกว่าเธอทานไม่เยอะ ไม่อยากซื้อเพราะถ้าทานไม่หมดแล้วเสียดายตังค์”
“เหอะ! แค่เงินไม่กี่บาท” ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอะไรขนาดนั้น
“ดูท่าเธอน่าจะเป็นคนประหยัดน่าดูครับ ไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเลย เพราะตั้งแต่เธอย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นผมไม่เห็นเธอออกไปไหนเลย เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องแค่อย่างเดียว บางทีเธออาจจะกำลังเก็บเงินไว้ใช้หนี้ช่วยพี่ชายเธออยู่”
“กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นคนดีได้สักแค่ไหนกันเชียว”
“นายโกรธเธอเหรอครับ” แม็กถามผู้เป็นเจ้านายพลางหรี่ตามอง แต่ไม่ทันมีโอกาสได้จับสังเกตอะไรทั้งนั้นดวงตาคมกริบก็ตวัดมองแรงกลับมาทันที
“สู่รู้?”
“ปะ เปล่านะครับ” มาเฟียหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะกระชากไอแพดออกจากต้นขาแล้วหยัดตัวลุกจนเต็มความสูง
“ไปรับยัยนั่นไปส่งที่คลับตอนหนึ่งทุ่ม”
“ได้ครับ นายจะให้คุณมิเกลทำอะไรบ้างครับ ที่จริงที่คลับไม่มีตำแหน่งว่างเลย”
“อยากทำงานนักหนา ชอบแบกเอาความทุกข์ของคนอื่นมาแบกเอาไว้เองมีอะไรให้ทำก็ให้ไปทำ จะให้ไปเสิร์ฟอาหารหรือล้างแก้วล้างจานก็ได้ทั้งนั้นแหละ”
“ล้างแก้วล้างจานเหรอครับนาย จานและแก้วที่คลับเยอะมาก คุณมิเกลไม่น่าจะล้างไหวแน่ๆ ครับ”
“มึงจะไปทำแทนเขาไหมล่ะ ถ้าคิดว่าเขาทำไม่ได้หรือทำไม่ไหวมึงจะไปทำแทนเขาก็ได้นะ”
“มันจะดีเหรอครับนาย”
“กูประชด” เจโรมตอบกลับเสียงแข็ง จากนั้นก็เดินออกมาให้พ้นหน้าลูกน้องที่มันปีนเกลียว เขารู้ว่ามันคิดอะไร และมันก็คงคิดว่ามันรู้ว่าเขาคิดอะไรเหมือนกันนั่นแหละ แต่เสียใจด้วยที่เขาไม่ได้คิดแบบที่มันคิดอย่างแน่นอน
•••
เสียงดนตรีที่ดังก้องไปทั่วคลับปะปนกับแสงสีที่ลงตัว มือหนาจับแก้วมาจรดริมฝีปาก พลันสายตาประสานเข้ากับร่างบอบบางของคนที่เดินเข้ามาในผับพร้อมกับลูกน้องของเขา
ยัยลูกหนี้สวมเดรสสีดำที่เขาสั่งคนของเขาให้เอาไปให้เธอมาในคืนนี้ สีดำของชุดตัดกับผิวขาวจัดจนเธอโดดเด่นอยู่ในสายตา
แม็กมองเห็นเจ้านายก่อนแล้ว จึงรีบผายมือพามิเกลมาหาเจ้านายก่อน ก่อนที่จะทำให้คนคอยหงุดหงิดขึ้นมา
“ผมพาคุณมิเกลมาแล้วครับ”
“อ่า มึงมีอะไรให้ทำก็รีบไปทำ”
“ครับนาย” แม็กกดใบหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเลี่ยงออกไป
“พี่มีอะไรให้หนูทำบ้างคะ” คนอยู่เฉยๆ จนเบื่อเอ่ยถามพร้อมกับกวาดสายตามองออกไปรอบๆ คลับหรู
“แล้วคนขยันๆ แบบเธอทำอะไรได้บ้าง?” ดวงตาคมเพ่งมองใบหน้าที่วันนี้แต้มด้วยเครื่องสำอางมา มันยิ่งทำให้เธอดูโตขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และดูสวยไม่ต่างจากตอนที่เห็นหน้าสดเลย
“หนูทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ พี่สั่งหนูได้เลย” ตอบออกมาในตอนที่หันกลับมาสบตากับเขาที่จ้องอยู่ วินาทีนั้นเองที่ทำให้มิเกลรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา
- Writer
