Hastanenin koridorunda, sandalyede otururken, gözlerim boş duvara takılmış, düşünüyordum. Ağlamaktan gözlerim acıyordu, ama bu sorum değildi. Sorun; Ruhumun acı içinde olmasıydı, fiziken bir şeyleri halledebilirdim ancak ruhumu nasıl onarabilirdim ki? Bunu tek başıma nasıl yapabilirdim? Kendi yaralarımı, kendim nasıl sarabilirdim?
Burnumu çekip, ceketimin koluyla gözlerimi sildim ve dudaklarımı birbirine bastırdım. Babam iyiydi, ancak yanına gitmeye cesaretim yoktu. Baba iyi misin diye sormaya cesaretim yoktu.
O olaydan sonra direkt ambulansla hastaneye gelmiştik. Hastane polisi benim ifademi almıştı, bende en ince ayrıntısına kadar anlatıp nottan bahsetmiştim. Zaten, sonra babam uyanınca, babamın ifadesini almak için içeri girmişlerdi. Gitmelerinden 2 saat geçmiş olsada ben hala hastan
