“คิดอะไรเพลินไปหน่อยก็เลยเดินมาไกลน่ะค่ะ” ฉันเองก็ตอบกลับเขาไปก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคมนั่น ยอมรับว่ารู้สึกหวั่นไหวเอามากๆ กับสายตาแบบนั้นของเขา
“คิดอะไร...” คำถามยังคงถูกเอ่ยออกมาจากเขา
“เรื่องทั่วไปแหละค่ะ... อย่าสนใจเลย กลับบ้านพักกันเถอะค่ะ” รอยยิ้มบางๆ ถูกส่งกลับไปให้เขาอีกครั้งพร้อมกับหมุนตัวตั้งท่าจะเดินกลับออกไป แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจมันถึงได้ส่ายระริกหวั่นไหวแบบนี้
“........” พี่ธามทำเพียงยืนนิ่งๆ ไม่มีคำพูดใดๆ จากเขา มีเพียงแขนแกร่งที่ยื่นมาโอบกอดฉันไว้จากด้านหลัง
มาถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงได้รู้สึกจุกแบบนี้ เพียงเพราะคิดว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารักน่ะเหรอ ฉันควรจะรู้ตัวดีที่สุดสิ แต่ทำไม...มันถึงได้เจ็บแบบนี้นะ...
“ผู้หญิงที่จะเป็นแม่ของลูกพี่... มีแค่เธอคนเดียวนะ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาแผ่วเบาพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ทำไมหละค่ะ... เราส
