"แกเป็นอะไรยัยฟ้า ร้องไห้ทำมั้ย"เนยกรอบถามออกมาอย่างตกใจ ที่เห็นน้ำตาของเพื่อนรักไหลออกมา
"ไม่มีอะไร พวกแกไปเดินเล่นได้นะ ฉันอยู่ตรงนี้ได้" ฟ้ามณีบอกเพื่อนทั้งสอง
"เอาอย่างนั้นเหรอ ไปน้ำมนต์ ไปถ่ายรูปให้ฉันหน่อย" เนยกรอบชวนน้ำมนต์ ออกไปถ่ายรูปตรงน้ำตก ทั้งสองคนเดินไปยังบริเวรน้ำตก
ฟ้ามณีมองตามเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
พรึบ!! ฟ้ามณีมองเห็นเรื่องราวในอดีตอีกครั้ง
"กรรณิการ์เจ้าออกไปเถิด เราอยู่ได้" พระนางมันทกา บอกนาคบริวารผู้จงรักภัคดี
"แต่ว่าพระนางเจ้าคะ"
"ทำตามที่เราบอกเถิด" ยังไม่ทันที่กรรณิการ์จะได้โตแย้งอะไรไปมากกว่านี้ พระนางมันทกา ก็ตัดบท
"เจ้าค่ะ" กรรณิการ์จึงจำต้องยอมรับคำ แล้วออกจากห้องประทับนี้ไป
หลักจากที่กรรณิการ์ออกจากห้องไปแล้ว พระนางมันทกาก็ร้องไห้ออกมา อย่างดวงใจที่แหลกสลาย
ความเจ็บปวดรวดราวนี้ ทรมารเหลือเกิน การมีคู่ครองที่มาจากความรัก นั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่การครองคู่
