ÖZET
343 Words
RÜYA AKIN
Evden kaçmıştım; arkamda, öfkeden gözleri dönmüş bir abim ve onun peşindeki babam vardı. Üzerimde, benden en az iki beden büyük, krem rengi, bayat bir elbise vardı. Abimin eski, kokusu sinmiş bir elbisesiydi bu. Beni, mahallenin en ayyaş, en para gözlü ve en adi adamıyla evlendirmek için her şeyi göze almışlardı. O gece, o herifi ve ailesini "kız istemeye" getirmişlerdi. Oturma odasındaki gürültü, yalvarmalarımı bastırıyordu. Kalabalığın ortasında, bir eşya gibi sergilendiğim o an, odama gitmek için izin istedim. Fırsat bu fırsattı.
Gecekondu mahallemizdeki evimiz alçaktı. Oda penceremden atlamam işten bile değildi. Soğuk camı açtığımda, yüreğim yerinden fırlayacak gibi atıyordu. Bir an tereddüt ettim, ardından kendimi karanlığın kollarına bıraktım. Yumuşak çamura düşüşüm sesiz oldu. Hemen toparlanıp, o çirkin elbisenin eteklerini topladım ve koşmaya başladım. Ayak bileklerimde hissettiğim soğuk çamur, özgürlüğümün ilk bedeli gibiydi. Ciğerlerim yanıyor, nefesim kesiliyordu ama boyun eğmemek ve kendi yazgıma doğru koşmaktan başka çarem yoktu.
Uzun, dar ve çamurlu sokaklarda koşuyordum. Işıksız, kimsesiz sokaklar... Elbisenin geniş etekleri her adımımda bir engel, bir pranga gibi ayaklarıma dolanıyor, beni yavaşlatıyordu. Artık dayanamadım. Bir duvarın arkasına, keskin kokulu çöp konteynerlerinin gölgesine saklandım. Soluklanmak için sadece birkaç saniyem vardı. Elbisenin etek uçlarını iki elimle kavradım ve bütün gücümle, bir hamlede yırttım. Pamuklu kumaşın çıkardığı yırtılma sesi, gece sessizliğinde bir silah sesi kadar yüksek geldi bana.
Ve tam o anda, arkamdan gelen sesler yükselmeye başladı. Uzakta, evimizin önünde ışıklar yanıyor, fenerler saçılıyordu.
“Neredesin seni küçük orospu?!” diye gürlüyordu abimin sesi, öfkeden titreşerek. "Geri getirin şu kaltakı!"
İçimdeki son umut kırıntısı da söndü o anda. Eminim, kumar borçları için satmıştı beni. Babam ise ya "kızımızı evlendiriyoruz" masalına kanmış ya da susarak, görmezden gelerek işine gelmişti. İkisi de aynı bokun lacivertiydi. Aynı adi heriflerdi.
Oysa o gece, bilmediğim çok önemli bir şey vardı. Beni kovalayanların ayak seslerinden, babamın haykırışlarından kaçarken, sadece uzaklaşmıyordum. Farkında olmadan, sırtımda yırtık bir elbise ve yüreğimde kocaman bir korkuyla, hayatımı tamamen değiştirecek olan adama doğru koşuyordum. Kader, o çamurlu sokakların birinde, hiç beklemediğim bir köşede beni bekliyordu. Ve her adımım, onunla arama giren mesafeyi azaltıyordu
MERHABALAR BU HİKAYE 2026 YILINDA YAZILACAKTIR
- Writer
