ทรามสวาท

Chapter 2 รักของเราเริ่มต้นที่ตรงนั้น (1)

Chapter 2

รักของเราเริ่มต้นที่ตรงนั้น (1)

ยามเย็นช่วงเวลาเลิกเรียน ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจ ตรงรถขายไอศครีมคันนั้น กลุ่มเด็กนักเรียนกำลังรุมกันแย่งซื้อไอศครีมที่แสนแพงในความคิดของเด็กคนหนึ่ง...ม่านไหมยืนมองด้วยแววตาละห้อย แบมือมองเศษเหรียญที่กำเอาไว้จนอุ่นด้วยใจที่เหี่ยวแฟบ ดูแล้วคงไม่พอซื้อไอศครีมที่ถูกที่สุดในรถคันนี้ ความคิดอยากกินถูกแทนที่ด้วยการคิดถึงความเหนื่อยยากของทางบ้าน ทั้งพ่อและแม่ที่ทำสวนทำไร่อยู่ต่างจังหวัด และ...คุณอาที่นำตนมาพักอาศัยอยู่ด้วย คุณอานั้นเป็นลูกคนสุดท้องซึ่งเป็นลูกหลง เรียนอยู่มหาลัยฯ ปีสอง หาเงินพิเศษส่งตัวเองเรียนด้วยการทำงานพาร์ทไทม์ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ม่านไหมจึงเบือนหน้าหนีพร้อมเก็บเศษเงินใส่ไว้ในกระเป๋ากระโปรงนักเรียนตามเดิม ในความคิดของเด็กเก้าขวบเรียนอยู่ชั้นปอสาม เงินที่เหลืออยู่จะถูกหยอดกระปุกเอาไว้ เก็บเล็กผสมน้อยเพื่อที่วันข้างหน้าจะได้มีเงินทุนติดตัว

เตชินทร์เห็นแล้วกับภาพนั้น ชายหนุ่มยืนมองอยู่นานกับท่าทางของเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าชัง ผมถักเปียสองข้างไว้ผมม้ารับกับแววตากลมโตดำขลับ...แววตาละห้อยคู่นั้นที่ทำให้เขาเกิดความสงสาร ความรู้สึกนี้เขาเข้าใจดี เมื่อตอนยังเด็กวัยเท่าๆ กันนี้ เขาเคยผ่านมาแล้วกับการที่ทำได้เพียงแค่ยืนมอง ในขณะที่ตัวเองไม่มีเงินพอที่จะซื้อของกินราคาแพงเหมือนเด็กที่พ่อแม่มีเงิน

"คุณอาเตมองเพื่อนปาล์มทำไมเหรอครับ"

ท่าทีของคุณอา ทำให้เด็กชายภูริชเหลือบมองหน้า...เตชินทร์หันกลับมามองหลานชาย ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาโดยพลัน

"เพื่อนปาล์มเหรอครับ"

"ครับ ชื่อม่านไหม เพิ่งย้ายมาเรียนต่อที่นี่ตอนขึ้นปอสาม แต่ปาล์มก็เรียกว่าไหมตามคนอื่นๆ ครับ"

ชายหนุ่มยิ้มให้หลานชาย ก่อนเขาจะหันไปเลือกไอศครีมแบบเดียวกับของภูริช จ่ายเงินให้คนขายแล้วยัดไอศครีมใส่มือหลานชาย

"เอาไปให้เพื่อนอันนึงสิครับ บอกคุณอาซื้อให้"

"ครับ"

ภูริชทำตามอย่างเร็วรี่ เดินยิ้มเข้าไปหาเพื่อนที่กำลังรอคุณอามารับกลับบ้าน เห็นเพื่อนบอกว่าบ้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก เดินไม่กี่ป้ายรถเมล์ก็ถึง…ม่านไหมทำหน้างง เมื่อไอศครีมถูกยื่นมาตรงหน้า

"คุณอาของเราซื้อมาให้น่ะ รับไว้สิ"

ม่านไหมมองตามทิศทางที่เพื่อนหันไปทางนั้น...เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เขาส่งยิ้มมาให้ เป็นรอยยิ้มของคนแปลกหน้าที่ทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกดี ในความคิดของเด็กที่ยังบริสุทธิ์ไร้การถูกแต้มแต่งจริตมารยา รู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนดีเหลือเกิน

"แต่...มันแพงนะ เราเกรงใจคุณอาของปาล์มจัง ไม่อยากรับไว้เลย"

"ผู้ใหญ่ซื้อของให้ก็ควรรับไว้ ไม่อย่างนั้นจะมีคนว่าเราไม่มีมารยาท ยกเว้นคนที่ไม่รู้จักถึงห้ามรับไว้"

ภูริชพูดออกมาตรงๆ ตามที่ถูกทางบ้านสอนมา ม่านไหมจึงโต้กลับทันควัน

"แต่...เราก็ไม่รู้จักคุณอาของปาล์ม"

"แต่เราสองคนเป็นเพื่อนกัน คุณอาเตไม่ใช่คนแปลกหน้านะ"

เตชินทร์เดินเข้าไปใกล้ เมื่อเห็นท่าทีออกแนวเกรงใจไม่ยอมรับความหวังดีจากตน

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ รับไว้เถอะนะ ก่อนที่มันจะละลายเสียก่อน"

เขาดึงไอศครีมออกมาจากมือหลานชาย ยื่นส่งไปให้คนที่ยืนยิ้มปร่าแปร่งอยู่ตรงหน้า

"ขอบคุณนะคะ"

ม่านไหมยกมือไหว้แล้วรับเอาไว้...คิดไปพร้อมกัน ถ้าคุณอาของตนรู้ว่ารับของจากคนแปลกหน้า มีหวังถูกตำหนิกันยกใหญ่แน่นอน

"แล้ว...กลับบ้านยังไงเหรอครับ มีใครมารับหรือเปล่า"

"รอคุณอาค่ะ แต่ว่า...บ้านไหมอยู่แถวนี้ คุณอาจะพาเดินกลับบ้านทุกวันค่ะ"

เตชินทร์มองหลานชายที่กำลังใช้ปากดูดไอศครีมที่กำลังละลายจนหยดลงพื้น ในขณะที่สาวน้อยตรงหน้าก็กำลังทำเช่นนั้นไม่ต่างกัน ทั้งสองพากันหัวเราะออกมาที่กำลังแข่งกันกินให้หมด ความสดใสตามวัยที่ยังไม่มีเรื่องราวอะไรให้ต้องขบคิด เขามองภาพนั้นอย่างนึกเอ็นดู...

ท่ามกลางความเงียบงันยามเย็นย่ำ...ม่านไหมเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อเด็กนักเรียนทยอยกลับบ้านกันเกือบหมด ทว่าวันนี้คุณอาของตนกลับยังไม่มารับ พยายามคิดในแง่ดี คงมีเหตุบังเอิญที่ทำให้ผิดเวลาไปบ้าง รู้ดีว่าคุณอาจะต้องไม่ปล่อยให้รอไปอย่างนี้เรื่อยๆ แน่นอน

กลางสนามเด็กเล่นของโรงเรียน เสียงหัวเราะยังคงดังแว่ว คนสามคนกำลังนั่งเล่นเกมทายคำศัพท์กันอย่างสนุกสนานเพื่อฆ่าเวลา...ผู้ชายแปลกหน้าที่ชวนหลานชายนั่งรอเป็นเพื่อนม่านไหม เขาทำลงไปเพราะความสงสารและห่วงใยในความปลอดภัย...นั่นคือความทรงจำในวันวานของเด็กคนหนึ่ง รักของเราเกิดขึ้นที่ตรงนั้น จุดเริ่มต้นของการพบกันของคนสามคน และ...จุดเริ่มต้นของสองความรัก...หนึ่งคือรักในแบบชายหนุ่มหญิงสาว กับอีกความรักที่มีให้ผู้ชายคนหนึ่งอย่างบริสุทธิ์ใจ รักในแบบเด็กที่มีให้กับผู้ใหญ่ ไม่ได้คิดเกินเลยไปไกลเพราะด้วยวัยที่ยังไม่รู้จักกับความรักว่าเป็นเช่นไร…

เสียงร้องหิวนมเมื่อยามเช้ามืดดังแว่วเข้าไปถึงห้วงฝัน...ม่านไหมสะดุ้งตื่นตามสัญชาตญาณของความเป็นแม่ ปรายมองท่อนแขนหนักที่พาดทับอยู่บนร่างกายคล้ายกลัวหล่อนจะหนีหาย ค่อยๆ จับยกออกจากร่างอย่างเบามือ ก่อนจะขยับกายเข้าหาทารกน้อยที่เริ่มดิ้นยุกยิกไขว่คว้าหาไออุ่น อ้อมแขนตระคองกอดแล้วจัดท่าทางให้เหมาะสม นอนให้นมท่ามกลางความมืดสลัว ยามที่อุ้งปากเล็กกำลังดื่มกินเลือดในอก สายใยแห่งความรักความผูกพันยิ่งแน่นเหนียว รักที่มีให้กับคนในอ้อมกอดนั้นเพิ่มพูนขึ้นทุกวันตามการเติบโต...ทำใจไม่ได้จริงๆ หากวันข้างหน้าจะต้องพรากจากกัน