ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ขาฉันมันหยุดนิ่ง สมองฉันมันได้รับการกระทบกระเทือนเพราะพิษไข้เล่นงานอย่างหนักหรือเปล่า จึงทำให้ขาของฉันก้าวไปเดินตามหาคนชื่อน้ำนิ่ง และบอกสิ่งที่เกิดขึ้น และคนที่ชื่อน้ำนิ่งก็ไม่ได้สอบถามว่าฉันรู้ได้ยังไง และใครปล่อยฉันให้ออกมาข้างนอก เขาก้าวขาเดินไปตามทิศทางที่ฉันเพิ่งออกมา และไม่จับตัวฉันไว้ ฉันกำลังสับสนกับการกระทำของฉัน และคนชื่อน้ำนิ่ง ทำไมฉันไม่ปล่อยให้วาดิมนอนจมกองเลือดตายไปเลย ก่อนที่จะสับสนไปมากกว่านี้ ฉันควรรีบหาทางออก และอย่าสนใจน้ำนิ่งกับวาดิม
"เธอต้องบ้าไปแล้ว นั่นมันไอ้คนเลวที่ย่ำยีเธอนะ ไอ้ตัวอันตรายที่คิดจะขายฉันอยู่ตอดเวลา" ฉันกำลังเดินวนอยู่ในคฤหาสน์ และนึกถึงเรื่องที่ฉันเพิ่งทำไป ฉันเอามือทึ้งผมตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกสติกลับมา คฤหาสน์มันช่างกว้างใหญ่ และทางมันก็วกวนและสับสน ฉันเดินกลับมาที่เดิมสามครั้งแล้ว ฉันจะออกไปจากตรงนี้ได้ยังไง ไม่เห็นใครมาจับตัวฉ
