บทที่15 ถูกทิ้งให้หลงทางในวันฮันนีมูน
บ่ายวันต่อมา
แพรไหมตื่นขึ้นมาบนที่นอนภายในห้องของตนด้วยอาการเจ็บระบมช่วงล่างอย่างหนักแต่ข้างๆ เธอนั้นไร้ซึ้งเงาของภากรผู้เป็นสามี แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความวาบหวาบและรู้สึกเขินอายภายในใจของแพรไหมลดลงเลยสักนิดเรื่องเมื่อคืนนั้นชัดเจนอยู่ในทุกอณูความจำ ประสบการณ์ทางเพศจากผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีนั้นทั้งร้อนแรงและแซ่บถึงทรวง
‘’ อร้าย เราทำกันแล้ว ฉันทำได้แล้ว เขินเป็นบ้าเลย’ ’แพรไหมพูดกับตัวเองอย่างเขินอายเธอยกมือขึ้นลูบไปที่หน้าของตนราวกับนี้คือความฝัน ก่อนคนตัวเล็กจะค่อยลุกขึ้นเพื่อจะไปอาบน้ำชำระร่างกาย
‘’ ซี๊ดดด เจ็บจัง ทำไมเจ็บขนาดนี้’ ’แพรไหมก้าวขาลงจากเตียงได้เพียงข้างเดียวก็ร้องโอดโอ้ยไม่หยุดเป็นจังหวะเดียวกับที่ภากรเปิดประตูห้องเข้ามา ทำให้สองสายตามองสบกัน ความรู้สึกราวกับไฟฟ้าช็อตแล่นพร่านไปทั่วร่างแพรไหมเพราะเธอนั้นไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
‘’ ว้า
