เพลิงพายุ ep.3 ถูกเลือก
1985 Words
"สวัสดีครับ"
"อ๊ะ! .. สวัสดี"
มิซากิร้องออกมาเบาๆ ตกใจที่จู่ๆ ชายหนุ่มร่างกำยำผิวเข้มใบหน้าดุดันเข้ามาทักทาย
"ผมเห็นคุณบนเวทีประกวด"
แชมป์เริ่มงัดมาดแมนๆ กับความเป็นชายชาตรีออกมาใช้
"....."
มิซากินิ่ง มองชายหนุ่มด้วยสายตาตั้งคำถาม
"มีนางงามหลายคนที่ตกรอบแบบค้านสายตาคนเชียร์ ผมไม่อยากจะบอกว่าผมเชียร์คุณกับสาวงามจากประเทศยูเครน"
แชมป์ชวนคุยด้วยท่าทีเป็นมิตร เสียงทุ้มๆ น่าฟัง ท่าทีสุภาพพอๆ กับการแต่งกาย เพียงไม่นานแก้วมาร์การิต้าในมือของมิซากิก็หมดลงพร้อมกับความรู้สึกชื่นชอบที่ฉายชัดออกมาทางดวงตา..
"ผมมีข้อเสนอให้คุณมิซากิไม่ต่างจากผู้ชายคนนั้น"
แชมป์หยั่งเชิง
"คุณ!"
ตกตะลึงไม่นึกว่าใครจะได้ยิน
"ผมไม่แคร์ถ้าคุณมิซากิจะรับงาน ผมชื่นชอบผู้หญิงทุกคนที่มีความคิด กล้าได้กล้าเสีย"
การหลอกล่อเล็กๆ น้อยๆ ป้อยอนิดหน่อยสิ่งเหล่านี้แชมป์รู้ดีว่าผู้หญิงชอบ
"คุณแชมป์"
มิซากิกระซิบ แก้มเนียนใสแดงก่ำ
"ผมเข้าใจครับ เอ่อ.. จะเป็นไปได้มั๊ยถ้าผมขอเสนอบางคนให้เข้าไปแทนเพื่อนนางงามที่มาจากประเทศไทย"
"อะ..เอ่อ.. ใคร?"
มิซากิกระซิบ ความเครียดที่อัดแน่นมาทั้งวันจากการประกวด บวกกับเหล้าบวกกับข้อเสนอประหลาด รวมถึงผู้ชายแปลกหน้าแต่มีเสน่ห์มากคนนี้ทำให้มิซากิตกอยู่ในห้วงของความสับสน มึนงง
"น้องสาวของผมเอง เธอกำลังหาเงินเพื่อไปศึกษาต่อ"
"เอ่อ..."
มิซากิอึกอัก ในช่วงเวลานี้อะไรผิดอะไรถูกแยกแทบไม่ออก ได้แต่เออออเห็นด้วย
"สิ่งที่มิซากิกับน้องสาวของผมตัดสินใจล้วนแต่เป็นการยินยอมไม่ใช่บีบบังคับ แค่ช่วงสั้นๆ กับค่าตอบแทนมากพอที่จะช่วยให้ฝันของผู้หญิงคนหนึ่งเป็นจริง"
แชมป์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงใจ เข้าใจ
"....."
"ผมยินดีแบ่งบางส่วนของค่ามัดจำให้มิซากิ ถ้าเพียงแต่มิซากิจะช่วยน้องสาวผม"
แชมป์มองสีหน้าสับสนของหญิงสาวที่ผ่านโลกมาน้อยมาก ฝืนกลั้นยิ้มสมใจเอาไว้แทบไม่อยู่ หยิบพาสปอร์ตของเมษาออกมาแล้ววางตรงหน้ามิซากิ..
มิซากิก้มหน้ามองโทรศัพท์ที่มีเอสเอ็มเอสยืนยันการรับเงินเข้าบัญชี ไม่อยากเชื่อในโชคชะตาที่พลิกผัน..
"เรียบร้อยแล้วครับสองแสนเหรียญ.. พรุ่งนี้จะมีรถมารับคุณและเพื่อนตามสถานที่นัดเอาไว้ แต่ผมคงต้องขอแยกพวกคุณออกจากกัน"
"ทำไม!?"
หน้าตื่น ไม่นึกว่าจะถูกจับแยก อยากมีเพื่อนถึงแม้จะยังไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็ตาม
"เป็นเงื่อนไขด้านความปลอดภัยครับ เพื่อนนางงามของคุณจะต้องใส่เสื้อคลุมสีแดงและออกมารอหน้าร้านหนังสือเล็กๆบนถนนเลคอเวนิว"
------------☆☆~◇~☆☆---------------
'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้'
เรย์มวดคิ้ว โทรหาใครก็ไม่ติดสักคน ไม่ว่าจะเป็นเมษาหรือแชมป์
ความไม่สบายใจเริ่มครอบงำ รีบกดโทรออกหาหม่ามี๊แด๊ดดี๊ทันที
แชมป์โยนสมาร์ทโฟนบางเฉียบของคุณหนูเอาแต่ใจลงถังขยะหลังจากที่ถอดแบตและซิมออก
ใบหน้าสวยหวานเวลาหลับลึกช่างสวยสดงดงามประดุจนางฟ้าจำแลงลงมาจากสรวงสวรรค์
เผลอยกมือขึ้นไล้ปลายนิ้วแผ่วเบาไปตามแก้มเนียนนุ่ม ผิวขาวผ่องไร้ริ้วรอยเหมือนนมสดให้ความนุ่มละมุนจนอยากจะทำมากกว่าไล้แผ่วๆ
"อื้อออ.."
เมษาขยับตัวน้อยๆ ดวงตายังหลับพริ้ม
แชมป์รีบกระถดมือกลับอย่างรวดเร็ว ถอนหายใจโล่งเบาๆ เมื่อเห็นคุณหนูเอาแต่ใจยังคงหลับลึก.. จนกว่าแชมป์จะพาเมษากลับมาโรงแรมได้ ต้องเสียเวลา ใช้พลังงานมากกว่าจัดการกับบอดี้การ์ดฝึกใหม่นับสิบคนเสียอีก
ริมฝีปากของแชมป์เม้มแน่นเป็นเส้นตรง ดวงตาเปล่งประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก เสื้อคลุมสีแดงถูกเตรียมเอาไว้พร้อมกับยานอนหลับชนิดไม่รุนแรงแค่พอให้สะลึมสะลือหลับตลอดทาง..
เงินสดเก้าหมื่นเหรียญนอนอุ่นอยู่ในบัญชี แชมป์ยอมเสียให้มิซากิหนึ่งหมื่นเหรียญสำหรับความร่วมมือที่ดูเหมือนบังเอิญในครั้งนี้
~วันรุ่งขึ้น~
"อะไร?"
เมษาตวัดสายตามองแวบหนึ่ง ไม่สนใจ
"เสื้อคลุมครับวันนี้อากาศค่อนข้างหนาวเย็นหิมะตก"
แชมป์ให้เหตุผลพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ตั้งท่าจะสวมเสื้อคลุมสีแดงให้หญิงสาว
"ไม่เอาเมษามีเสื้อโค้ทมาด้วย โอ๊ะ..ทำไมเปียก!?"
ตาโต จ้องมองรอยด่างบนเสื้อโค้ทสีขาวราคาแพงด้วยสีหน้าตกใจ
"ขอโทษครับผมไม่ระวังทำกาแฟหก ผมพยายามจะทำความสะอาดเท่าที่จะทำได้"
"ถ้าไม่มีเสื้อโค้ทตัวใหม่เมษาจะไม่ออกจากโรงแรม วันนี้เมษาไม่อยากใส่สีแดง"
แชมป์มองตามเสื้อโค้ทสีขาวที่มีรอยกาแฟและกลิ่นฉุนถูกคุณหนูเหวี่ยงลงบนเตียงแบบไม่ไยดี ถ้าแชมป์จำไม่ผิดเสื้อโค้ทตัวนี้น่าจะมีราคาไม่ต่ำกว่าแสนสอง
"....."
แชมป์ขบกรามแน่น มือถือโค้ทสีแดงค้างเติ่ง
"นายมีตัวอื่นอีกมั๊ย?"
เมษาถามขึ้น
"ไม่มีครับ"
"ออกไปซื้อเมษาจะรอที่นี่"
"ครับ"
แชมป์พยายามข่มกลั้นอารมณ์ที่กำลังจะปะทุ อากาศภายนอกหนาวเหน็บหิมะโปรยปรายไม่ขาดสาย มองเห็นได้อย่างชัดเจนผ่านกระจกบานยาว
"อาหารเช้าของคุณหนูผมสั่งมาให้เรียบร้อยแล้วครับ"
แชมป์พาดเสื้อโค้ทสีแดงลงกับพนักเก้าอี้ ไม่ว่ายังงัยคุณหนูเอาแต่ใจก็ต้องใส่ตัวนี้
"มีโกโก้ร้อนรึเปล่า?"
เมษาถามขึ้นลอยๆ
"มีครับ"
"น้ำส้มคั้น?"
"มีครับ"
"น้ำแร่"
"ครับมีทุกอย่างที่คุณหนูต้องการ"
แชมป์กัดฟันบอก
"นายไปถึงร้านส่งรูปเสื้อโค้ทมาให้เมษาดูก่อน ถ้าไม่มีสีขาวเมษาไม่เอา"
"ครับ"
คำว่าครับเป็นคำง่ายๆ ที่จะเปล่งเสียงออกมาได้โดยที่อีกฝ่ายไม่สงสัย แชมป์กล้ำกลืนอารมณ์ที่กำลังจะระเบิดเอาไว้ด้วยการกำมือเป็นหมัดแน่นข้างกาย
แชมป์ปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา รอเวลาแค่ให้ยานอนหลับที่ใส่ลงไปในแก้วน้ำส้มกับกาโกโก้ร้อนออกฤทธิ์
--------------☆☆~◇~☆☆-------------
?ณ ประเทศไทย
"พี่อินทรี!"
"นายเรย์มีอะไร!? นายถึงลาสเวกัสรึยัง เมษาเป็น.."
อินทรีรัวคำถาม อาการง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าจากน้องชายในช่วงกลางดึกไม่น่าใช่เรื่องดี
"ผมเพิ่งมาถึงแต่ผมติดต่อเมษากับแชมป์ไม่ได้"
"อะไรนายเรย์! นายหมายความว่ายังงัย!?"
อินทรีตะเบ็งเสียง เผลอกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่นจนข้อนิ้วขาวซีด
"พี่อินทรีหม่ามี๊กับแด๊ดดี้ของเรย์กำลังส่งข้อมูลของเมษาให้ตำรวจลับของเวกัส เมษากับแชมป์ขาดการติดต่อ ไม่มีใครโทรหาหม่ามี๊ของเรย์"
"เป็นไปไม่ได้! นายเรย์พี่ไม่ยอมให้มีอะไรเกิดกับเมษา เด็ดขาด! พี่จะติดต่อสถานทูตไทยในเวกัสให้ช่วยประสานงานกับตำรวจที่นั่นอีกทาง"
-------------☆☆~◇~☆☆--------------
แชมป์กะเวลากลับเข้ามาในห้องได้แบบพอดิบพอดี สายตาคมกริบจ้องใบหน้าสวยหวานที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่บนโซฟาหน้าทีวี
"คูณหนูเป็นอะไรครับ?"
"อื้อ.. อืมม.. เมษาง่วง อื้ออ.."
พึมพำ ขยี้ตางัวเงีย
"วันนี้คุณหนูจะไปที่ไหนครับ?"
"เมษาจะไป.. อือ.. ไปล่องเรือที่เดอะเวเนเชี่ยนกอนโดล่าก่อนแล้วจะไปบ้านหม่ามี๊ของพี่เรย์"
แชมป์พยายามตั้งใจฟัง คุณหนูขยับปากงึมงำฟังแทบไม่รู้เรื่อง ดวงตากลมโตหรี่ปรือใกล้หลับ
"ป่านนี้พี่เรย์น่าจะโทรรายงานหม่ามี๊เรียบร้อย อื้ออ.. โทรศัพท์ของเมษาหายไปไหนนายเห็นมั๊ย?"
โงนเงน ฝืนปรือตามองออกไปรอบห้อง ยกมือปิดปากหาวเป็นรอบที่สาม
"เดี๋ยวผมช่วยหาคุณหนูใส่เสื้อโค้ทก่อนครับ"
แชมป์คว้าเสื้อโค้ทสีแดงขึ้นมา
"อื้ออ.. สีแดง! เมษาไม่อยากใส่สีแดง"
สาวน้อยกระพริบตาแรงๆ ขยับหนี สมองทำงานแบบเบลอๆ ง่วงงุน
"ขอโทษครับร้านส่วนใหญ่ปิดหมดเพราะหิมะตกหนัก ผมไม่กล้าเดินไปไกลกว่าสองบล็อค กลัวคุณหนู.."
"นายเดินออกไปข้างนอกทำไม! ในโรงแรมก็มีร้าน.. โอ๊ะ! นายทำอะไร?"
เมษาพูดเหมือนตะโกนแต่เสียงจริงๆ กลับดังเหมือนเสียงกระซิบ แขนขาไม่มีแรงปล่อยให้แชมป์จัดการสวมเสื้อคลุมให้อย่างง่ายดาย
"ขอโทษครับผมไม่ทราบ"
"ถอดออกไปเมษาไม่ใส่! เมษาเปลี่ยนใจไม่ออกไปไหนแล้ว เอาโทรศัพท์มาเมษาจะโทรให้หม่ามี๊ของพี่เรย์มารับ"
"คุณเรย์กำลังมาครับ"
แชมป์ไม่สนเสียงอู้อี้พูดไม่หยุด หันไปหยิบผ้าพันคอผืนหนาออกมาจากกระเป๋าเดินทางของเมษาแล้วคว้าแขนของคุณหนูเรื่องมากให้ลุกขึ้นยืน
"พี่เรย์ พี่เรย์มาได้ยังงัย!?"
สติอันน้อยนิดทำให้คิ้วเรียวขมวดด้วยความสงสัย เมษาพยายามสลัดความง่วงงุนให้จางหาย
"คุณเรย์เป็นห่วงเลยตามคุณหนูมาที่นี่"
"โอะ.. อื้ออ.. เมษาไม่ใส่!"
ผ้าพันคอผืนหนาถูกพันรอบลำคอระหงจนหนาเต๊อะบดบังเกือบครึ่งใบหน้า แชมป์จงใจให้เป็นแบบนั้น ใบหน้าอ่อนเยาว์สวยหวานมีเค้าคล้ายคลึงกับนางงามไทยมากพอควร ถึงแม้เมษาจะมีรูปร่างเล็กอวบอิ่มมากกว่า
"เชิญครับ คุณเรย์รออยู่ร้านหนังสือในถนนถัดไป"
แชมป์ตัดบท ออกแรงหิ้วร่างเล็กๆ ที่เดินเหมือนเซเอาไว้ในวงแขนกำยำ
?ณ ร้านหนังสือบนถนนเลคอเวนิว
"พี่เรย์อยู่ไหน?"
เมษาถามเสียงแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นจัดกระจายออกปากและจมูก ไอสีขาวแสดงให้รู้ว่าอากาศหนาวเย็นมากเพียงใด สาวน้อยเอนตัวพิงเข้ากับพนักเก้าอี้หน้าร้านหนังสือ เปลือกตาหนักอึ้งวูบหลับเป็นพักๆ
"คุณเรย์กำลังขับรถมาครับ"
"อื้อ.. นายไปหาน้ำมาให้หน่อยเมษาจะล้างหน้า ทำไมมันง่วงมาก อืออ.."
งึมงำเหมือนอยู่ในความฝันมากกว่าความจริง
"คุณหนูคงเพลียพักผ่อนไม่พอ.. ผมจะไปหาน้ำมาให้ครับ ถ้ารถคุณเรย์มาจอดเทียบคุณหนูขึ้นไปรอในรถได้เลย"
"...."
ฟังรึเปล่าไม่รู้ สาวน้อยยกมือขึ้นขยี้ตา ดวงตากลมโตแดงก่ำ เปลือกตาหรี่ปรือ
เมษาคิดอะไรไม่ออก อากาศเย็นจัดทำให้ร่างกายที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อโค้ทตัวหลวมสีแดงอบอุ่นสบาย พยามเบิ่งตาที่กำลังจะหลับตลอดเวลาเอาไว้
ถนนในช่วงเวลาหนาวเหน็บมีรถผ่านไปมาน้อยมาก วูบหลับไปอีกครั้งจนกระทั่งรถสีดำคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดเทียบตรงหน้า กระจกติดฟิล์มหนาทึบ เมษาก้าวขึ้นไปนั่งทางเบาะหลังแบบไม่ลังเล อยากจะนอนราบลงกับเบาะเพื่องีบสักห้านาที..
"อื้อออ.. พี่เรย์เมษาง่วงมากถึงบ้านหม่ามี๊แล้วปลุกด้วย"
ผุดยิ้มน้อยๆ ไถลตัวลงกับเบาะ หลับสนิท
ความเคยชินและความปลอดภัยที่เคยได้รับทำให้สาวน้อยมั่นใจ บ่อยครั้งที่เรย์ตามมารับส่งน้องสาวในระหว่างเดินทางท่องเที่ยวในต่างประเทศ
"เมื่อคืนคงดื่มมากไป ออกรถ!"
พาสปอร์ตถูกเปิดออกดูเพื่อยืนยันใบหน้าอีกครั้งก่อนที่คำสั่งจะออกมาจากปากของชายรูปร่างภูมิฐานนั่งข้างคนขับ
แชมป์ก้าวออกมาจากมุมตึกที่ใช้เป็นที่หลบซ่อนตัว รอยยิ้มสะใจผุดขึ้น..
'ขอให้สนุกคุณหนูเมษา'
-------------☆☆~◇~☆☆--------------
- Writer
