ด้านณดาหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของแม่เลี้ยงร่างบางนั้นรู้สึกช็อกมาก ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะก้าวเดินออกจากห้องทำงานของบิดา ฉันเหมือนคนที่รู้สึกอับจนหนทางมองไปทางไหนทุกอย่างมันดูสับสนและมืดมนไปหมด
ร่างบางเดินมาหยุดภายในห้องรับแขก แต่ขณะที่ร่างบางกำลังเหม่อลอยเดินออกมานั้น
"หนูณดา ลูก" เสียงเรียกของป้าสาแม่บ้านที่เลี้ยงดูฉันก็ดังขึ้นมา
"ค่ะ ป้าสา" ด้านณดาพอฉันอยู่ในจุดที่มืดมนที่สุดในเวลาแบบนี้ ฉันกลับรู้สึกต้องการอ้อมกอดของใครสักคนเป็นที่พึ่งให้กับฉัน เมื่อเห็นป้าสาจู่ๆ ฉันกับรู้สึกอยากร้องไห้ แต่ก็ได้แต่ห้ามเอาไว้ ฉันรู้สึกเสียใจและน้อยใจให้กับคุณพ่อ ณดาที่เห็นผู้มีพระคุณเดินเข้ามาร่างบางถึงกับสวมกอดทันที
ถึงจะไม่ใช่คนในสายเลือดแต่อ้อมกอดป้าสาก็อบอุ่นซะเหลือเกิน ป้าสาที่สังเกตเห็นสีหน้าและแววตาคู่เศร้าของณดาถึงกับอดเป็นห่วงไม่ได้
"หนูณดาว่างๆ ก็แวะมาหาป้าบ้าง
