ตอนที่ 2 เผชิญหน้าเทพบุตรหล่อร้าย

1003 Words

ในเวลาประมาณหกโมงครึ่ง ยังไม่มืดค่ำมากนัก ฟ้ายังสว่างอยู่ ความกระหายใคร่รู้ เอาชนะทุกสิ่ง ทำให้หญิงสาวตัวเล็กๆ รูปร่างบอบบางอย่างมารีริน พาตัวเองไปจนถึงหน้าประตูอัลลอยสีน้ำตาลเข้ม แล้วมองเข้าไปยังคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่ใต้เงามืดของแสงจันทร์แห่งนั้น ด้วยใจที่เต้นระรัว ตอนแรกเธอกะจะมาตอนกลางคืนแหละ แต่นึกๆไป มันก็ไม่ค่อยจะปลอดภัยนัก แน่นอนว่าเธอไม่ได้บ้าเดินมาเพียงลำพังคนเดียว แรมโบ้ สุนัขพันธุ์บางแก้วแสนรักของเธอก็มาด้วย แรมโบ้คุ้มครองเธอได้แม้ว่ามันจะไม่ใช่คน แต่มันรักเธอมาก เพราะเติบโตมาด้วยกัน และมันเคยช่วยชีวิตเธอมาหลายครั้งแล้ว “แรมโบ้ คอยมาร์อยู่นี่นะ ถ้ามาร์ตกอยูในอันตราย มาร์จะเป่าปากปี้ดๆแบบนี้ให้ได้ยิน แล้วแรมโบ้ค่อยเข้าไปช่วยมาร์นะ” เธอคิดว่ามันฟังเธอรู้เรื่องเสมอ สุนัขแสนรู้มองเธอด้วยแววตาใสซื่อ เลียมือเธอด้วยความรัก ประตูบานเล็กที่ไม่ได้ล็อกกุญแจ เหมือนจะล่อให้เธอเข้าไปภายใน มารีรีนตั้งใจว่าจะเดินเข้าไป แล้วเรียกหาเจ้าของสักหน่อย เธอมาดี ไม่ได้มาร้าย เธอแค่อยากจะเห็น ‘ดอกชบาสีปีกแมลงทับ’ เท่านั้น ทว่าพอหญิงสาวก้าวเข้าไปภายในเพียงไม่กี่ก้าว แรมโบ้ก็ส่งเสียงขึ้นมาเบาๆ “มาร์” มารีรีนหันไปมองสุนัขแสนรักด้วยความประหลาดใจ เธอรู้ มันเรียกชื่อเธอได้ เธอสอนมันพูดมาหลายปี แต่นานทีปีหน มันถึงจะยอมเรียกชื่อเธอสักครั้ง “แรมโบ้! เรียกมาร์ทำไม เป็นห่วงมาร์เหรอ ไม่ต้องห่วงมาร์หรอกนะ เดี๋ยวมาร์ก็กลับมาแล้ว รอมาร์แป๊บเดียวนะ อย่าเพิ่งเข้ามาล่ะ รออยู่ที่หน้าประตูนั่นแหละ” เธอทำเสียงดุมันเล็กน้อย เจ้าแรมโบ้ก็ยอมนั่งลง แต่ดวงตากลมโตของมัน มองเธอไม่วางตาเลย แล้วส่งเสียงครางเล็กๆตลอดเวลา “อยู่เงียบๆด้วยนะ ห้ามส่งเสียง และห้ามไปกัดใครนะ ไม่อย่างนั้นมาร์จะไม่รัก” เธอบอกพร้อมทำไม้ทำมือเป็นภาษาใบ้ให้มันดู ก่อนจะเดินหน้าไปยังตัวคฤหาสน์ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ‘อยู่ไหนน๊าดอกชบาสีปีกแมลงทับ ลูกขอแค่ได้เห็น แค่ได้สัมผัส และได้ชิมน้ำหวานจากเกสรของมันสักนิด ลูกก็พอใจแล้ว แต่ถ้าเจ้าของเขาจะให้ต้นกล้าของมันมาสักต้น ลูกก็จะขอบคุณมากๆเจ้าค่ะ’ สาวน้อยเดินมองหาเจ้าของตึก ก็พบแต่ความสงบเงียบ และดูวังเวงชอบกล ‘ตึกทั้งหลัง แต่ทำไมไม่เห็นมีใครอยู่เลย’ เธอเดินลึกเข้าไปอีกจนถึงหน้าประตูของตึก ก๊อกๆ... “มีใครอยู่ไหมคะ” เธอตะโกนเรียกเจ้าของตึกสองสามครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา หญิงสาวหันรีหันขวาง เมียงมองไปรอบๆตัวก็ไม่เห็นมีใคร จึงตัดสินใจเดินดูรอบๆตัวตึกก่อน อาจจะเจอสวนดอกชบาก็ได้ แค่ได้เจอ ได้ชม และได้ลิ้มรสสักนิดก็จะไป ไม่คิดขโมยเขาหรอก มารีรินเดินไปเรื่อยๆ รอบๆตึก สายลมห็พัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้นานาชนิดมาแตะจมูกเธอ มันรู้สึกหอมสดชื่น น่าหลงใหล จนต้องเดินไปตามกลิ่นของมันเรื่อยๆ จนไปเจอสวนดอกไม้ที่ทั้งใบทั้งลำต้นเป็นสีม่วงเข้ม ทว่าดอกของมันเป็น ‘ปีกแมลงทับ!’ “ดอกชบา ดอกชบาจริงๆด้วย” เพาะรูปร่างหน้าตาของดอกและใบของมันเหมือนกับต้นชบาที่บ้านของเธอทุกอย่าง จะต่างก็แค่สีและกลิ่นที่หอมเป็นพิเศษของมันเท่านั้น ‘แล้วรสชาติของน้ำหวานของมันและกลีบดอกของมันจะเป็นยังไงนะ หญิงสาวเดินเข้าไปในดงของดอกชบาเรื่อยๆ ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไร เธอก็รู้สึกหลงใหลความงามที่แปลกประประหลาดของมัน และกลิ่นหอมที่แสนเย้ายวนใจของมันมากเท่านั้น จนเธออดใจไม่ไหว มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร ต้นของมันก็สูงท่วมหัว จึงแอบเด็ดดอกชบามาหนึ่งดอกมาไว้ในมือ “ขอสักดอกนะคะ” เธอขอเจ้าของสวนเบาๆ แล้วก็ยกช่อชบาขึ้นดม จากนั้นก็ดึงเกสรของมันออกมาดูดชิมน้ำหวาน แล้วเด็ดกลีบสีสวยของมันซีกหนึ่งมาเคี้ยวกิน ก่อนจะยกทั้งช่อขึ้นมาแตะจมูกพลางหลับตาสูดกลิ่นของมัน รับรู้รสชาติของมันด้วยลิ้น นิ่ง นาน เหมือนจะประทับความทรงจำของกลิ่นหอมและรสชาติแสนหวานชื่นใจนี้เอาไว้ในหัวใจตลอดไป ทว่าพอเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็ต้องเบิกตาค้างด้วยความตื่นตกใจ ดอกไม้ร่วงหล่นจากมือเมื่อไหร่ยังไม่รู้ตัว เพราะมัวแต่ตะลึงค้างมองเจ้าของร่างสูงใหญ่ในชุดดำทมึนที่มองจ้องมา เขามีผมยาวสยายปลิวตามแรงลมพัด มาปกหน้าคมขาวซีดราวกับสีของแสงจันทร์นั้นจนแทบไม่เห็นดวงตาคมกริบสีอำพันเหลือบเขียวของเจ้าของเบ้าหน้าหล่อเหลา กระทั่งสายลมพัดวูบมาอีกครั้ง ก็เผยใบหน้าคมคายราวกับรูปสลักที่ชวนให้หญิงสาวต่างก็พากันหลงใหล มารีรินเห็นเพียงแวบเดียวก็ใจเต้นระส่ำแล้ว ‘เขาไม่ใช่คนไทยแท้อย่างแน่นอน แต่ก็ดูไม่เหมือนฝรั่งเท่าไรนัก เขามีดวงตาสีคล้ายกับดอกชบาเลย สวยแต่น่าหวาดหวั่นครั่นคร้าม แววตาคมกล้าดุจแสงดาวดูมีมนต์เสน่ห์ เขาดูสงบทว่าเยือกเย็น สบตาเธออย่างไม่กะพริบ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more