CHAPTER 28
LUCAS POV
ang araw ngayon sa ospital walang masyadong emergency, walang komplikadong operasyon. Kaya pagtingin ko sa relo at nakita kong alas kuwatro pa lang, nagdesisyon akong umuwi nang mas maaga kaysa karaniwan. Ang totoo, gusto ko lang makaramdam ng katahimikan… ng pahinga. Ilang araw na rin kasi akong kulang sa tulog.
Habang inaayos ko ang mga papel sa mesa, napatingin ako sa sulok ng opisina ko kung saan nakapatong ang maliit na coffee mug na bigay ni Llianne. Napangiti ako nang bahagya. “Buti na lang talaga kumuha si Llianne ng tagalinis,” mahina kong sabi sa sarili. Mula noong dumating ‘yung bagong nilagay ni Llianne sa condo ko, parang mas naging maaliwalas ang lugar. Maayos, mabango, at laging presentable. Hindi ko man siya kilala nang lubusan, pero sa bawat pag-uwi
