Mektubun başındaki o cümle ile bir an duraksadım. Biraz nefes almam gerekiyordu. Öğrendiklerim belleğime fazla geliyordu. Camdan dışarıya başımı uzatıp temiz havayı içime çektim. Gözlerim kapanmış, başımı kaldırıp kendi içim gibi karanlık olan gökyüzüne baktım. Başımı eğip sokağa baktığımda sokaktan geçen tek tük insan vardı. Ve bir de çok dikkat çeken üç lüks araba, içlerindeki takım elbiseli korumalar... Sıkıntıyla camdan ayrılıp o küçük sandığın yanına oturdum. İçimden bir his babamın bana aklımdaki bütün soruların cevabını verdiğini söylüyordu. Mektubu tekrar açıp okumaya başladım.
-"Söze nereden başlayacağımı bilmiyorum aslında. Senin için zor benim için tarifi imkansız bir his. Öncelikle eğer bu mektubu okuyorsan o gözyaşlarını sil babacığım. Senin ben ağlamana hiç dayanamam. Belki
