Biyolojik anne ve babamın kamera karşısındaki o güzel halleri, o hayran uyandıran ses tonu içimde ılık bir rüzgar estirdi. Hele ki benim için söyledikleri. Gözlerim doldu. İç çekerek derince nefes aldım ve hiç düşünmeden yerimden kalkıp bahçe kapısına doğru yürüdüm. Biraz hava almaya, kendime gelmeye ihtiyacım vardı. Kendimi bahçenin en köşesine atarken korumalar beni görünce çoktan nöbet bekledikleri yerden uzaklaşarak beni yalnız bıraktılar. Demir korkuluklara yaslanıp denizin o tuzlu kokusunu içime çekerken gözlerim kapandı. Uzun bir süre öyle kaldım. İçimdeki bu duygularla baş edemiyordum. Vicdanım rahat etmiyordu. Beni doğuran annemi bile hala annem diye anıp hitap edemiyordum. Sanki böyle yaptıkça ona haksızlık ediyordum. O beni bu kadar çok severken benim hala aramıza buzdan duvarla
