ตอนที่1บาดหมาง
868 Words
มหาวิทยาลัยเอกชนอันดับหนึ่งของโลก ในแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา
"อลิชา วอล์กเกอร์ คุณถูกพ่อแม่บังคับให้มาเรียนหนังสือหรือยังไง เสียงคุยจ้อแจ้รบกวนสมาธิคนอื่นเขาอยู่ได้ ถ้าไม่เรียนก็เชิญออกจากห้องไป" ริมฝีปากบางน่ารักขบเม้มทันทีหลังจากเสียงดุดันห้ามปรามของอาจารย์ประจำชั้นเรียนดังขึ้นและเพ่งตรงมายังเธอ ดวงหน้าขาวใสจิ้มลิ้มทว่าคมเข้มมีเสน่ห์ค่อนไปทางเอเชียบึ้งตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่อาจารย์ประจำวิชาจงใจทำให้เธอขายหน้า
"ไปก็ได้ คิดว่าอยากเรียนนักหรือยังไงกับอาจารย์หน้าละอ่อนอย่างคุณ ที่สอนๆมาถูกจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ดีไม่ดีฉันอาจรู้มากกว่าคุณด้วยซ้ำ" พูดจบอลิชาก็หิ้วกระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็กสีเข้มเดินสะบัดก้นงอนงามออกจากห้องเรียนไปทันที อาจารย์หนุ่มมองตามหลังด้วยสีหน้าเรียบเฉยเสียยิ่งกว่ากระดาษ
"อลิช รอด้วยๆ" อลิชาหันไปหาแคนดิซเพื่อนสนิทของเธอที่เรียกตามหลังในขณะที่กำลังจะก้าวขาขึ้นรถกลับบ้านหลังเลิกเรียนซึ่งมีบอดี้การ์ดมารอรับอยู่แล้ว
"แคนดิซ ขึ้นรถสิป่ะ หาอะไรอร่อยๆกินกัน" สองสาวก้าวขึ้นรถและสั่งคนขับรถให้พาเธอไปยังห้างสรรพสินค้าหรู ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เรียนไฮสคูล จนถึงตอนนี้ พวกเธอยังคงเลือกรักษามิตรภาพที่ดีไว้โดยการก้าวเข้ารั้วมหาวิทยาลัยในคณะเดียวกันนั่นก็คือวิชาประวัติศาสตร์ศิลป์ที่พวกเธอให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ
"มหาวิทยาลัยปีหนึ่งวันแรก ก็สร้างความประทับใจกับอาจารย์ประจำวิชาหลักเลยนะ ถามจริงเถอะผู้ชายตัวสูงกำยำกล้ามเป็นมัดๆขนาดนั้น หน้าหล่อยิ่งกว่าพระเอกหนังซะขนาดนั้น ที่สำคัญอายุเขาไม่ได้ละอ่อนอย่างที่เธอกล่าวหาเสียหน่อย เขาอายุสามสิบห้าปีแล้วนะยะ ขอร้องล่ะอย่าหาเรื่องอาจารย์สุดหล่อท่านนี้ต้องปวดหัวกับเธอเลยนะ นะ" แคนดิซเขย่าแขนเพื่อนรักเป็นการขอร้อง
"ยัยเพื่อนทรยศ เธอก็เห็นว่าเขาหาเรื่องฉันก่อน เขาทำให้ฉันขายหน้าต่อหน้าทุกคนในห้องเรียนขนาดไหน ฉันรับไม่ได้และจะไม่มีวันญาติดีกับไอ้หน้าหล่อของเธอนั่นหรอก" อลิชากัดฟันกรอดเพราะความหงุดหงิดเมื่อนึกถึงภาพของอาจารย์หนุ่มรูปงาม
สิบแปดนาฬิกา ร้านอาหารหรูกลางแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา
"วันนี้เปิดเรียนวันแรกเป็นอย่างไรบ้างคะ อยากรู้นักว่าอะไรในรั้วมหาวิทยาลัยที่สามารถทำให้ วิลเลี่ยม คาร์เตอร์ ดูท่าทางเคร่งเครียดได้ขนาดนี้" โดโรธี นางแบบสาวสวยผู้มีชื่อเสียงโด่งดังอย่างไม่มีข้อกังขา เพราะเธอทั้งสวยสง่าและมีรูปร่างส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนเสียจนศาสตราจารย์ดอกเตอร์วิลเลี่ยม คาร์เตอร์ กลายเป็นหนุ่มที่น่าอิจฉาที่สุดที่ได้ควงคู่กับเธอยู่เสมอ ในขณะที่โดโรธีก็กลายเป็นที่อิจฉาของสาวๆเช่นกันที่ได้ควงแขนหนุ่มรูปงามที่สาวๆทั่วโลกใฝ่ฝันหา พวกเขาเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก
"ก็...ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โต แค่..." วิลเลี่ยมหยุดบทสนทนาไปโดยปริยายเพราะภาพของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งปรากฏอยู่บนจอโทรทัศน์
"เอ...นั่นคุณอลิชานี่คะ สาวน้อยคนนี้เป็นคนเดียวที่โดโรธียอมแพ้ความสวยค่ะ" หญิงสาวพูดติดตลกเล็กน้อยเพราะไม่ได้สังเกตุเห็นว่าคู่เดทของเธอกำลังสนใจสาวสวยในหน้าจอมากเป็นพิเศษ
"เธอเป็นใครหรือครับ คุณถึงได้ยอมแพ้ให้กับเธอ" วิลเลี่ยมขมวดคิ้วถามไม่จริงจังนัก
"เธอเป็นลูกสาวของตำนานความรักระดับโลกไงคะ ถามจริงๆคุณไม่รู้จักเธอหรือคะ" วิลเลี่ยมส่ายหน้าเบาๆในขณะที่โดโรธีจิบไวน์ก่อนจะลงมือทานอาหาร
"ลูกสาวคุณปีเตอร์ วอล์กเกอร์เจ้าของเกรทแบรนด์ที่ฉันเดินแบบให้อยู่ยังไงล่ะคะ ส่วนแม่ของเธอก็คือคุณพิรชาอดีตนางแบบชื่อดัง เธอเคยเป็นแรงบันดาลใจที่สำคัญของฉันบนเส้นทางอาชีพนี้เลยค่ะ" โดโรธีอธิบายสั้นๆแต่ได้ใจความ
"ไม่น่าล่ะ" วิลเลี่ยมแสดงสีหน้ากลัดกลุ้มใจเสียยิ่งกว่าเดิมเมื่อรู้ว่านักศึกษาสาวที่กวนประสาทเขาวันนี้เป็นใคร
"คุณว่าอะไรนะคะ"
"อ๋อ เปล่าครับ ทานกันเถอะครับ เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียหมด"
"ความจริงและพ่อของคุณก็เป็นนักธุรกิจในแวดวงแฟชั่น ท่านอาจจะรู้จักกับคุณปี..."
"เลิกพูดเรื่องพ่อผมสักทีเถอะครับ ผมรู้ว่าคุณหวังดีอยากสานสัมพันธ์ให้ แต่ตราบใดที่พ่อผมยังไม่ตาสว่างจากเคธี่ ผมจะไม่มีวันให้อภัยพ่อเด็ดขาด" วิลเลี่ยมเป็นชายหนุ่มรูปงามที่จริงจังกับชีวิตไปเสียทุกเรื่อง เมื่อเขาโกรธทุกคนจะรู้ดีว่าจำเป็นต้องเงียบให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นได้
- Writer
