นีรญา?
1547 Words
“ดูเหมือนว่าจะมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาจากซอยแล้วถูกรถมอเตอร์ไซค์ชนกระเด็นน่ะเฮีย ทั้งรถทั้งน้องผู้หญิงนั่นปลิวมาตรงร้านที่อานีมนั่งทำเล็บอยู่” รชวินหนุ่มหล่อลูกครึ่งไทยจีนวัยยี่สิบเจ็ดปีบอกกับพี่ชายด้วยใบหน้าเคร่งเครียด สภาพอุบัติเหตุที่เขาเห็นบ่งบอกได้ว่าการปะทะนั้นรุนแรงมาก กระจกหนาบานใหญ่ของร้านเสริมความงามแตกละเอียดไปทั้งแผง รถบิ๊กไบค์คันใหญ่กับเจ้าของรถยังคงนอนสลบเหมือดคาร้าน ไม่ต่างกับผู้หญิงที่ถูกชนจนเลือดอาบไปทั่วหน้า จะบอกว่าน้องคนนั้นตายคาที่…ก็อาจจะใช่
“ขอโทษครับ คนไข้ต้องได้รับการรักษาด่วนมาก รบกวนญาติขับรถตามไปที่โรงพยาบาลนะครับ” บุรุษพยาบาลเปิดคำพูดขัดจังหวะและปิดท้ายรถก่อนจะช่วยกันใส่เครื่องช่วยหายใจในระหว่างที่รถของโรงพยาบาลเปิดหวอเสียงดังลั่นวิ่งตามกันออกไปอย่างรวดเร็วถึงสามคัน
สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะกดโทรศัพท์ของตัวเองพร้อมกับโทรแจ้งข่าวแก่เครือญาติของทั้งสองฝ่ายให้ตามไปพบกันที่โรงพยาบาล ในสถานที่เกิดเหตุตอนนี้เต็มไปด้วยฝูงชนคับคั่ง ไม่ว่าจะเป็นนักข่าว ตำรวจ พ่อค้าแม่ค้าที่ถูกสอบปากคำหรือแม้กระทั่งกลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนที่ยืนมองเรื่องราววุ่นวายก่อนจะเดินแยกหายไปอีกทางปะปนกับฝูงชน ไม่รู้ว่าคดีนี้จะจบลงที่เรื่องทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุรึเปล่า ก็อยู่ที่ว่าทางตำรวจจะสืบคดีกันว่ายังไง สองหนุ่มเดินกลับไปขึ้นรถคนละคันแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล
การผ่าตัดในห้องฉุกเฉินเป็นไปอย่างเชื่องช้า ด้านหน้าของห้องผ่าตัดประกอบไปด้วยครอบครัวของซือยี่เทาและครอบครัวของสิงหาผู้เป็นพ่อของนีรญา เสียงร้องไห้ของกัลยาผู้เป็นแม่ยังคงดังต่อเนื่องไม่ได้หยุดในขณะที่ด้านข้างนั้นมีขวัญใจเพื่อนสนิทนั่งปลอบอยู่ไม่ห่าง
เวลาผ่านไปร่วมหนึ่งชั่วโมง ไฟในห้องฉุกเฉินดับสนิทพร้อมกับที่ประตูสองบานใหญ่ถูกเปิดออกด้วยมือของพยาบาลสองคน ด้านหลังเป็นอีกสองพยาบาลเดินจับเสาของล้อลากที่มีสายน้ำเกลือ ถังออกซิเจนห้อยอยู่บนนั้นและบุรุษพยาบาลได้เข็นเตียงของคนไข้ในสภาพไร้สติ ซ้ำยังมีผ้าสีขาวพันรอบศีรษะให้เข้าใจได้ว่าคงผ่านการถูกผ่าตัดมาแล้วตามที่สิงหาผู้เป็นพ่อได้เซ็นเอกสารยินยอมไปก่อนหน้า คุณหมอผู้ทำการผ่าตัดเดินออกมาเป็นคนสุดท้ายโดยมีเสียงญาติของคนไข้เฝ้าถามอาการของผู้ป่วยไปตลอดเส้นทางจนถึงห้องพักรักษาตัว
คุณหมอวินิจ ผู้รับผิดชอบการผ่าตัดแจ้งผลการรักษาอย่างละเอียด พร้อมกับบอกให้ญาติของคนไข้ได้สบายใจและถ้าหากคนไข้ฟื้นขึ้นแล้ว ให้รีบแจ้งกับพยาบาลทันที “อาการทั่วไปไม่น่าเป็นห่วงเพราะเป็นอาการภายนอกและผมทำการรักษาแล้วนะครับ เหลือแค่รอดูอาการของคนไข้ตอนฟื้นคืนสติเท่านั้น คนไข้บางคนที่ทำการผ่าตัดเย็บแผลแบบคุณนีรญา มีอาการหลงๆ ลืมๆ ไปชั่วขณะ บางคนถึงกับจำชื่อตัวเองไม่ได้ ซึ่งหมอเชื่อว่าในกรณีของคนไข้รายนี้ก็คงไม่แตกต่าง อาจจะหลงลืมไปบ้างแต่ไม่นานก็หายครับ”
“สายออกซิเจนจะถอดออกได้เมื่อไหร่คะ” กัลยา ผู้เป็นแม่ของคนไข้ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อเห็นสายระโยงระยางรอบๆ เตียงนอนของลูก ความหวาดกลัวเกาะกุมจิตใจคนเป็นแม่
“เมื่อทางโรงพยาบาลตรวจสอบแล้วว่าออกซิเจนในร่างกายของคนไข้เป็นปกติ เราจะทำการถอดออกให้ทันทีครับ” รวมถึงสายน้ำเกลือหรือสายของน้ำยาฆ่าเชื้อต่างๆ นั่นหมายถึงต้องรอให้คนไข้ฟื้นคืนสติ จึงจะสามารถตรวจวัดได้ตามปกติ
“ขอบคุณมากๆ นะคะ” กัลยารวมทั้งคนอื่นๆ ภายในห้องยกมือไหว้คุณหมอ ก่อนที่ท่านจะขอตัวออกไปจากห้อง
ห้องพิเศษ 16.20
นีรญาที่หลับไปด้วยฤทธิ์ยาอันยาวนาน ในห้วงฝันนั้นเธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินวนไปวนมาในหมอกควัน พร้อมกับบ่นพึมพำอะไรบางอย่าง ด้วยความสงสัยกับกิริยาท่าทางนั้นเธอจึงสืบเท้าเข้าหาอีกฝ่ายแล้วถามขึ้นว่า “คุณคะ มายืนทำอะไรตรงนี้คะ”
“ฉันหาทางออกไม่เจอ ทำยังไงดี หรือว่าฉันจะตายไปแล้ว เธอเป็นยมทูตเหรอ!!” เสียงเล็กแหลมคล้ายตะคอก ก่อนที่มือขาวบางเพ้นท์เล็บเป็นลวดลายจะเกาะแขนแล้วสั่ง “พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“คะ?” ทำหน้างง “พากลับบ้านที่ไหน” นีรญามองผู้หญิงสวยจัดและดูเหมือนจะอายุมากกว่าเธอ “แล้วพี่มาจากไหน ฉันจำได้ว่าฉันถูกรถชนนะคะ แต่ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ” สายตากลมมองไปโดยรอบ นอกจากหมอกควันแล้ว ที่ตรงนี้ไม่มีใครเลย อย่าว่าแต่ไปส่งพี่สาวตรงหน้า ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ทางกลับบ้าน “ฉันว่าเราเดินไปทางนั้นกันดีไหมคะ พี่สาว”
“ฉันชื่อนีรญา”
“คะ?” °∆° คนฟังตาโตพลางชี้ตัวเอง “พี่ต้องอำฉันแน่ๆ ค่ะพี่สาว ฉันก็ชื่อนีรญานะ” ในความงุนงงสงสัย อีกฝ่ายก็มองหน้าเธอพร้อมกับขมวดคิ้วหนักๆ เรื่องบังเอิญชื่อเหมือนกันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้กับทุกที่ แต่มันก็ไม่ควรเกิดขึ้นในตอนนี้ ตอนที่พวกเธออยู่กันแค่สองคน? ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้นจนกระทั่งมีเสียงเรียกจากใครบางคน
“นีม” เสียงดังก้อง
นีรญาคนที่อายุมากกว่า แต่งหน้าแต่งตัวดีกว่าหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียง
“นุ่ม” เสียงดังก้อง
นีรญาคนที่อายุน้อยกว่าพยายามมองหาต้นเสียง แม้จะยังมองหาแต่เธอก็บอกกับพี่สาวคนนั้นว่า “ชื่อจริงของเราคงเหมือนกัน แต่ฉันมีชื่อเล่นว่านุ่ม เจอกันครั้งหน้าพี่ทักฉันได้นะคะ”
คนถูกขอให้ทักเบ้ปาก มองเจ้าของชื่อนุ่มขึ้นลงขึ้นลงคล้ายดูถูกกับภาพลักษณ์อันซอมซ่อของอีกฝ่ายที่คงอายุน้อยกว่า “ใครจะอยากเจอเธออีก” พร้อมกับหันหลังเดินตามเสียงเรียก ‘นีม’ นั้นไป
คนถูกเมินจนชินหันกลับไปยังทิศทางที่มีเสียงเรียกว่า ‘นุ่ม’ หรือมันจะเป็นอย่างที่พี่คนนั้นว่า…เธอกับพี่นีมคนนั้นคงไม่มีโอกาสเจอกันแน่เพราะตัวเธอในตอนนี้ ความจริงแล้วจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ยังไม่รู้ ไม่แน่ว่าเสียงเรียกนั้นอาจจะเป็นเสียงของยมทูตที่เรียกเธอไปสู่นรกก็ได้ ‘ช่างเถอะ หากเสียงเรียกนั้นจะนำพาเธอลงนรกได้จริงๆ เธอก็ยินดีรับมันเพราะชีวิตเดิมที่เหลืออยู่นั้นจะมีใครรอเธออยู่…ไม่มีเลยสักคน’
&&&&
“เฮือก!” ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องกว้างสีขาวสะอาด ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องให้ความรู้สึกวังเวงบวกกับแสงไฟสลัวๆ บ่งบอกได้ว่าฉันคงอยู่ในห้องห้องหนึ่งของโรงพยาบาลแน่ๆ ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ที่ฉันวิ่งหนีกลุ่มทวงหนี้และถูกรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ชนเข้า…ไม่ใช่ว่าฉันควรจะตายในทันทีรึเปล่าคะ ด้วยความอยากรู้ ฉันจึงใช้มือข้างที่ว่างแอบหยิกแขนของตัวเอง “โอ๊ย” มันเจ็บจริง แต่น่าแปลก? ที่ว่ามือของฉันทำไมถึงมีเล็บยาว? “อะไรกันน่ะ แล้วใครมาทำเล็บของฉันงั้นเหรอ บ้าไปแล้ว” ตลอดชีวิตในบ้านน้อยๆ ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่คนหาเช้ากินค่ำแบบฉันจะปล่อยเล็บให้ยาวจนถึงขนาดที่ว่าหยิบจับอะไรก็ไม่ถนัดแบบนี้ ‘หรือว่าฉันนอนหลับไม่ได้สติไปหลายเดือนเล็บก็เลยยาว’ ถึงอย่างนั้นพยาบาลก็ไม่ควรจะทำเล็บให้คนไข้สิคะ!! “ใช่แน่รึเปล่า พยาบาลที่ไหนจะว่างมานั่งทำให้” ฉันยังคงมองมันอย่างไม่เข้าใจ จะบอกว่ายังอยู่ในความฝันแต่ความเจ็บเมื่อครู่นั้นตอบโจทย์ได้ดีว่าฉันอยู่ในโลกแห่งความจริงเพราะถ้าหากจะคิดไปถึงความฝัน มันก็คงเป็นเรื่องที่ฉันได้เจอกับผู้หญิงสวยคนหนึ่งที่มีชื่อเหมือนกันมากกว่า ‘พี่นีรญา’
“นีม ตื่นแล้วเหรอลูก มาๆ เดี๋ยวแม่ช่วย”
ขวับ!! เสียงเรียกนั้นทำให้ฉันต้องหันไปมองและพบเข้ากับผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งที่เรียกหาคนชื่อ นีม แสงไฟในห้องถูกเปิดให้สว่างจนเห็นได้ชัดว่าห้องนี้ไม่มีใครคนอื่นนอกจากฉัน ที่คุณผู้หญิงคนนั้นกำลังมองอยู่พร้อมกับเดินเข้ามาจับมือฉันอย่างเป็นห่วง
“นีม ลูกเป็นอะไร เจ็บตรงไหนรึเปล่า” จับแก้ม จับตัวลูกสาว “หรือจะเป็นอาการสะลึมสะลือเหมือนที่คุณหมอว่า น้องนีม ลูก”
- Writer
