“อะ ออกไปได้กี่วันแล้วคะ” ฉันยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปาก ‘ทำยังไงดี?’
พยาบาลหลังเคาน์เตอร์เช็ครายละเอียดได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีก่อนจะตอบคำถาม “สองวันก่อนค่ะ น้องเขารู้สึกตัวหลังจากที่คุณนีมอยู่ในห้องพิเศษได้เพียงสองวัน จะว่าไปแล้ว มันก็น่าแปลกนะคะที่น้องเขาถูกรถชนแรงขนาดนั้น แต่กลับไม่มีบาดแผลอะไรเลยนอกจากศีรษะแตกเหมือนคุณนีม อาการโดยรวมมีแค่ฟกช้ำทางร่างกายเท่านั้นค่ะ ตอนนั้นน้องเขาพักอยู่ห้องรวมเพราะไม่มีญาติมาแสดงตัวเพื่อชำระค่ารักษาพยาบาล ไหนจะคนขับรถชนนั่นก็ยังมาตายไปก่อนอีก น่าสงสารมากนะคะ”
‘ต้องน่าสงสารอยู่แล้วสิคะ ฉันเป็นคนจนมีแค่บัตรสวัสดิการของรัฐบาลไว้ใช้รักษาตัวเอง แล้วจะให้เอาเงินที่ไหนไปซื้อประกันเพื่อนอนห้องพิเศษหรูหราในโรงพยาบาลเอกชนแบบนี้ได้ ลำพังเงินจะใช้รายวันยังต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ คนรวยไม่มีวันเข้าใจหรอก’ “ละ แล้ว มีคนมารับน้องออกไปใช่ไหมคะ”
“…” รติลอบสังเกตอาการกับคำถามของน
