ตอนที่ 4
918 Words
"ทีนี้เธอตอบฉันได้ยังจะเอายัง" วาคิมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปบะสีหน้าเย็นชา
"ฉันขอเวลา 3 ปีแล้วฉันจะหาเงินมาคืนนาย แต่อย่าทำอะไรพ่อฉัน"สายฝนให้กับวาคิม
"หึ สามปีมันนานเกินไปสำหรับฉัน"วาคิมเอ่ยเสียงทุ้มพร้อมจ้องมองไปยังสายฝนที่จ้องมองวาคิมด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
"แล้วนายจะให้ฉันทำไงลำพังเงินเดือนฉันแค่หมื่นสอง"สายฝนเอ่ยให้กับวาคิมพร้อมมอง
วาคิมด้วยความหวัง
"นั่นมันเรื่องของเธอ"วาคิมเอ่ย เมื่อได้ยินแบบนั้นทำให้สายฝนสลดกับคำพูดที่ใจร้ายใจดำของคนตรงหน้า
"ถ้างั้นฉันจะจ่ายเป็นเดือน เดือนละหมื่น" สายฝนเอ่ยต่อรองวาคิมพร้อมยิ้มออกมา
"หึ เธอไม่มีสิทธิ์เลือกเพราะฉันให้โอกาสพ่อเธอหาเงินมาคืนฉันภายในสองเดือนแต่มันไม่มาคืน"วาคิมเอ่ยพร้อมจ้องไปที่นัยตาของสายฝน เพราะนัยตาของสายฝนนั่นแข็งกร้าวมีแต่ความดื้อรั้นจนวาคิมอยากจะเอาชนะสายตานี้
"ห่ะ! สองเดือนเนี้ยนะ"สายฝนเอ่ยด้วยเสียงตกใจ ใครกันเล่าที่จะหาเงินเป็นล้านมาจ่ายคืนแค่เวลาสองเดือน สายฝนพึมพำในใจ
วาคิมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วไปนั่งที่โซฟาพร้อมหยิบแก้วไวน์แล้วจ้องไปยังสายฝนด้วยสายตาที่คาดเดาได้ยาก แล้ววาคิมก็ยื่นแก้วไวน์ให้กับสายฝน
"วันนี้ฉันรู้สึกเหงาๆเธอดื่มเป็นด้วยหน่อยสิ"
"ไม่อ่ะฉันไม่ดื่มแอลกอฮอล์"สายฝนเอ่ยพร้อมสายหน้าไปมาเพราะสายฝนเป็นคนคออ่อนมากๆ
"เธอไม่คิดบ้างหรอว่าถ้าหากเธอดื่มเป็นเพื่อนฉัน ฉันอาจจะใจดีกับเธอหน่อยก็ได้" วาคิมยื่นหน้าเข้าไกล้สายฝนพร้อมจ้องไปนัยตาเพื่อให้สายฝนกดดันมากขึ้น
"จะเอายังไงก็ว่ามาฉันไม่มีเวลามาคุยกับนายทั้งวันนะ"สายฝนเปลี่ยนเรื่องเพื่อจะคุยให้จบๆเพราะสายฝนรู้สึกเป็นห่วงดนัยพ่อของเธอ
"จะเอายังไงงั้นหรอ"วาคิมเอ่ยพร้อมเลื่อนสายตามองไปยังขาของสายฝนแล้วค่อยๆขึ้นไปมองหน้าอกของสายฝน
"นี้อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆน่ะ"สายฝนเอ่ยพร้อมเอามือปิดหน้าอกตัวเอง
"หึ!" วาคิมกระตุกยิ้มออกมาพร้อมมองท่าทีของสายฝนแต่ก็ต้องกลับมาเคร่งครึมอีกครั้ง
"ถ้าอย่างนั้นเธอไม่มีทางเลือก" วาคิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
"ไม่มีทางฉันจะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นเด็ดขาด ฉันจะหาเงินมาคืนนาย"สายฝนเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่นเพราะสายฝนตั้งใจไม้แล้วว่าจะไม่มีวันมีอะไรกับคนที่เธอไม่ได้แต่งงานด้วย
"งั้นเธอมีเวลาหาเงินมาคืนฉันภายในสองอาทิตย์"วาคิทเอ่ยเสียงทุ้มเพราะไม่มีใครกล้าปฏิเสธเขามีแต่สายฝนคนตรงหน้าที่ปฏิเสธวาคิม
"สองอาทิตย์"สายฝนเอ่ยด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
"ถ้าเธอไม่มาคืนฉัน ฉันไม่รับรองความปลอดภัยของพ่อเธอ"วาคิมเอ่ยด้วยสีหน้าที่คาดเดาได้ยาก พร้อมลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
"ยัยฝนแกเป็นอะไรรึเปล่าทำไมช่วงนี้แกดูเครียดน่ะ"น้ำหวานเอ่ยถามสายฝนด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"เปล่า ว่าแต่พวกแกได้ที่ฝึกงานยัง"สายฝนเอ่ยถามน้ำหวานเพราะสายฝนยังหาที่ฝึกงานไม่ได้เลย
"ฉันก็ฝึกงานที่บริษัทพี่ชายฉันแหละ" น้ำหวานเอ่ย
"งั้นก็ดีแล้วแหละ ถ้าอย่างงั้นฉันกลับบ้านก่อนแล้วกันน่ะฉันเป็นห่วงพ่อ" สายฝนเอ่ยให้กับน้ำหวานเพราะในใจสายฝนรู้สึกเป็นห่วงดนัยพ่อของพ่อของเธอแปลกๆตั้งแต่อยู่ในห้องเรียน
.
.
เมื่อสายฝนถึงบ้านสายฝนก็เห็นประตูบ้านไม่ได้ล็อก
"สงสัยพ่อคงไม่ไปทำงานแหละวันนี้"สายฝน เอ่ยพร้อมยิ้มออกมา
เมื่อสายฝนเข้ามาในสายฝนถึงกับชะงักเพราะสภาพในบ้านของสายฝนรุงรังโดนรื้อ ข้าวของกระจัดกระจายพอสายฝนเดินไปอีกนิดถึงกับตกใจ ภาพที่สายฝนเห็นอยู่ตรงหน้าคือร่างของดนัยนอนจมอยู่กับกองเลือด เมื่อได้สติสายฝนวิ่งไปหาดนัยพ่อของเธอเพราะตอนนี้สภาพดนัยนั้นเหมือนคนตายทั้งเป็น
"พ่อ ใครทำพ่อพวกมันใช่ไหมที่ทำพ่อ"สายฝนเอ่ยถามดนัย แต่แล้วต้องตกใจกับเลือดที่ฝามือสายฝน
"พะ พ่อโดนยิง"สายฝนถึงกับช็อคอยู่สักครู่เมื่อได้สติสายฝนจึงรีบคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าติดต่อโรงพยาบาลทันที
โรงพยาบาลเอกชน K
"คุณหมอค่ะช่วยพ่อฉันด้วยน่ะค่ะ "สายฝนเอ่ยพร้อมน้ำตาเพราะชีวิตนี้สายฝนเหลือดนัยคนเดียว
สามชั่วโมงผ่านไป ...
"คุณหมอพ่อฉันปลอดภัยใช่ไหม"สายฝนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ตอนนี้หมอผ่ากระสุนออกเรียบแล้วนะครับ แต่... คนไข้ได้รับบาดเจ็บสาหัสทั้งภายนอกและภายในแถมกระสุนยังโดนจุดสำคัญมีโอกาสรอดได้แค่เพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นครับ" เมื่อได้ยินเช่นนั้นสายฝนถึงกับร่วงกองลงกับพื้น
- Writer
